Terug naar Leverson Manor

"You can never plan the future by the past."

Rosemay schudde zachtjes met haar romp door de hobbels in de weg. Haar kastanjebruine krullen sprongen speels mee. Met een dromerige blik keek ze uit het raampje van de koets. Haar gedachten leidden naar alles dat ze wenste. Haar nieuwe stiefmoeder, een mooie vrouw met een warm hart. De beelden van de gezellige avonden, wandelingen in het park en paardrijden door het landgoed achter Leverson Manor waren zo helder dat ze bijna dacht dat ze in de toekomst kon kijken. Een diepe kuil in de grond bracht haar terug naar de realiteit. Ze knipperde en keek naar Catherine tegenover haar. Er kwam een kleine glimlach op haar gezicht. 'Ik was bijna gelukkig.' Ze had het gedacht, maar niet gezegd. Zoiets kreeg ze niet over haar lippen. Rosemay vond het lastig om haar gevoelens zomaar te uiten. 'Ik veheug me erop vader weer te zien,' zei ze. 'Wat jij?' Met de nieuwsgierige blik die ze altijd kreeg als ze een vraag stelde, keek ze naar haar zus. 'Of heb je weer een andere mening?' Ze lachte. Ook al was Catherine nog zo eigenwijs, met haar andere meningen over alles, en kreeg ze soms nog zo'n zin om aan haar haar te trekken, Rosemay hield van haar. Je kunt je familie niet uitkiezen, werd haar weleens verteld. Al mocht ze kiezen, dan was dit haar keuze. Zo, in een koets zittend op weg naar hun thuis, met vader die zo veel om hun gaf, de mooie herinneringen aan moeder..

Afwezig had Catherine tijdens de gehele rit naar buiten gekeken. Net als bij Rosemay sprongen haar bruine krullen op en neer terwijl de koets over de hobbelige weg verder reed. Glimlachend keek ze naar de horizon. Dáár wilde ze zijn. Altijd al. Als haar gevraagd werd om de mooiste plek op aarde, antwoordde ze dat het de plek zou zijn waar de zon onderging. Rosemay vroeg haar of zij niet ook zin had om haar vader te zien en Catherine knikte hevig. 'Jazeker, natuurlijk wil ik hem weer zien,' had ze zachtjes gezegd. Toen fronste ze, om Roses laatste opmerking. Een naïeve opmerking van een naïef persoon. In deze zin klonk naïef als een slechte eigenschap, maar dat was het juist niet. Catherine schudde haar hoofd, met iets wat iets weghad van afkeuring. Naïef zijn was net zo vaak wat goeds. Ze stopte hier haar gedachten over één simpel woordje en keek weg van Rosemay.
Ze keek naar buiten, haar blik gleed over de straatjes. Steeds bekender werd de omgeving. Ze kon niet wachten tot ze thuis was. Samen met Rosemay had ze hier van die prachtige ritten gemaakt op de rug van haar paard. Door al het groen dat de wereld hevig probeerde te behouden. Stiekem verlangde Catherine ernaar straks meteen al zo'n rit te maken. Maar ze moesten eerst kennismaken met hun nieuwe moeder. Dat was iets waar Catherine stukken minder naar uitkeek.

Rosemay was blij verrast dat Catherine nog niet over hun nieuwe stiefmoeder had gezeurd. 'Gelukkig hebben we hem niet al te lang moeten missen.' Ze keek door hetzelfde raampje als Catherine nu keek, en alsof ze haar gedachten kon raden, begon ze: 'Ik mis Birle. Ze staat nu vast te trappelen van ongeduld in haar stal.' Birle was haar mooie, bruine merrie. Een echt raspaard. Net zoals de vier witte paarden voor de koets. 'Zodra we madame Aubert hebben ontmoet, vraag ik aan vader of we mogen rijden.' Ze keek haar zus aan. 'Wat verwacht jij van haar? Ik bedoel, uiterlijk?' Ze vroeg expres niet naar het innerlijk, want daar kom je alleen achter als je met iemand hebt gepraat. Ondertussen was het nog maar een erg klein stukje naar Leverson. Langzaam reed de koets het plein op waar het grote landgoed achter lag. Nou, daar was het dan. Het landhuis waar ze hun jeugd hadden doorgebracht. Zou het veranderd zijn? Vast niet. Het waren maar een paar maanden geleden dat ze in Parijs waren.
En nu kwam het er op aan. Ze stopten, de lakeien stapten van de achterkant af en deden het deurtje open. Rosemay stond op en liep van het trappetje af. Haar blik gleed over het grote gebouw en de enorme, stenen trap ervoor. En daar stond vader. Ze vond hem er slecht uit zien. De zorgen kwamen alweer naar boven. Haar oude vader, die nog eens wilde trouwen. Voor de zesde keer. Al zijn andere vrouwen waren of overleden, of op heterdaad betrapt bij het stelen van zijn geld. Ze zuchtte diep en liep met kleine stapjes naar voren, het liefst hier zo snel mogelijk weg.

Uit haar ooghoek zag Catherine de verbazing op Rosemay haar gezicht. Hierdoor werd Catherines frons dieper. Deze verbazingen bij Rosemay had ze nog bijna nooit eerder gezien. Normaal had Catherine zich altijd zo gedragen en had Rosemay nooit zo vreemd gereageerd. In elk geval niet waar Cath bij was. Nu ging het onderwerp naar Roses paard Birle, waarop Catherine hevig had geknikt. Zij had haar eigen paard - Paige - ook erg gemist en had besloten haar de volgende keer mee te nemen. Paige was een pikzwart paard die al bij haar was sinds ze een veulen was. Dat was dus al zes jaar lang. Paige was zelfs naar Catherine vernoemd. Zelf was haar vierde naam ook Paige. Het was een cadeau geweest voor haar twaalfde verjaardag. Rosemay stelde voor om te vragen of ze straks mochten rijden en Catherines ogen werden groot. 'Oh, ja! Laten we dat alsjeblieft doen,' lachte ze, plotseling enthousiast. Ze kon zo uren doorbrengen bij haar grote pracht. Net als Birle was ook Paige een raspaard.
Catherine keek weer naar buiten. Nu waren ze er bijna. Haar werd gevraagd wat ze verwachtte. Ze dacht even na voor ze antwoordde. 'Ik kan niks bedenken. Tenzij je wilt weten waarop ik hoop, maar dan dwalen we algauw af naar een ander onderwerp; haar innerlijk.' Biechtte Catherine oprecht op.
Na Rosemay stapte ook Catherine uit de koets. Haar blik gleed over het landschap. Het was haast niks veranderd. Ze zuchtte even opgelucht. Het was uiteindelijk toch best fijn om thuis te zijn.

Tree voor tree.. Rustig liep Rosemay naar boven, waar haar vader stond. Ze omhelsde hem en boog haar hoofd als teken dat ze hem respecteerde. 'Hoe was de reis?' vroeg hij geïnteresseerd.
'Het verliep goed, vader.' beantwoordde ze zijn vraag.
'Dat is fijn, mijn kind.' Hij keek naar Catherine en stapte op haar af. Waar zou madame Aubert zijn gebleven? Binnen? Of had zij pas een reis gemaakt, en moest nog aankomen? Nog voordat vader iets tegen zijn andere dochter kon zeggen, liep ze op hem af en vroeg: 'Waar is madame Aubert?' Ze had bij Rosemay in elk geval geen goede eerste indruk gemaakt. Niet op komen dagen bij hun eerste ontmoeting.. Ongehoord. De paarden briesten achter hen, en werden aangespoord met de zweep om weg te lopen. De lakeien droegen hun koffers al naar binnen.
'Madame Aubert? Oh, je bedoelt Marie-Christine. Die is binnen, in de salon. Ze wacht op jullie.' Hij leek wel wat in de war. Zou dat komen omdat hij zijn angst en verdriet onder al zijn huwelijken verborgen hield? Nerveus plukte Rosemay aan de stof van haar jurk. Het ging echt niet goed met hun vader, dat hij het nog volhield.

'Vader,' verzuchtte Catherine toen hij zich tot haar wendde. Ook zij omhelsde hem. Toen ze hem losliet ging ze met een glimlachje naast Rose staan, luisterend. Hun nieuwe stiefmoeder heette in dit geval: "Marie-Christine". Dat klonk niet héél verkeerd. Een naam die liet blijken dat dit geen sloeber was die zelf alleen maar op Hertog Scottby zijn macht en geld uit was. Net als Rose merkte ook Cath op dat er iets mis was met de Hertog. Ze snapte het ook wel: Na de dood van hun echte moeder en na al die misgelopen huwelijken kon het ook niet perfect meer met hem gaan. Maar ze moesten hem zien op te vrolijken. En eigenlijk had Catherine gehoopt dat hun komst daar al voor zou zorgen, maar dat had het blijkbaar niet gedaan. Kalm keek Catherine rond. Ze besloot de kille stilte te verbreken. 'Er is niet veel veranderd, sinds wij zijn vertrokken,' merkte ze glimlachend op. Ze zag haar vader ook even glimlachen, dit gaf haar hoop. Ook gaf dit haar de moed om zodadelijk de salon in te lopen en haar nieuwe moeder hartelijk te begroeten en te verwelkomen. Hopelijk zou die dat respecteren en net zo hartelijk en lieflijk reageren. Dit keer zou het anders gaan. Hoopte ze met heel haar hart.

Rosemay moest haar glimlach echt neppen.
'Tja, ik heb niet veel tijd gehad om Leverson opnieuw te laten schilderen,' merkte vader op. 'Nou, laten we maar eens naar binnen gaan. Jullie popelen vast om Marie-Christine te ontmoeten. Volg mij, alstublieft.' Hij liep voor hen uit naar de grote, zware voordeur.
Met gemengde gevoelens maakte Rosemay aanstalte om te lopen. Ze wierp Cath een hoopvolle blik toe. Zou het deze keer wel goed zijn? Was het écht het begin van een mooie toekomst? Ze tilde haar rok een stukje op en stapte de trap op. Ze volgde haar vader de hal door, op naar de salon. De zoete geur van thee vulde haar neus, en nieuwsgierig reikte ze haar hals uit om langs de deurpost hun nieuwe stiefmoeder te zien..