Schemeringen.

De zon was aan het ondergaan terwijl Cath langzaam over de paden wandelde die overal door de prachtige tuinen kronkelden. Dit was een mooi en groot gebied waar Catherine zich maar al te graag begaf. Haar favoriete plekken waren meestal in parken of bossen waar de rust en stilte nog de baas was over de drukte die zich in de steden en kastelen begaf. Ze was weer terug. Alles hier had ze wel een beetje gemist. Maar aan de andere kant waren de vrijheid en de mogelijkheden ook heerlijk geweest. Ze keek even naar de oranjegekleurde lucht. Het laatste beetje warmte dat de zon had verspreid voelde ze op haar huid.
Op een afgelegen, donkerder plekje in het park ging ze onder een boom zitten. Even maakte het niks uit hoe ze eruit zou zien als ze straks terugging naar Leverson Manor. Even maakte helemaal niks haar uit, behalve de rust die hier nu heerste en die hier altijd zou moeten blijven heersen. Ze sloot haar ogen en trok haar knieën in. Haar armen sloeg ze daaromheen. Een paar minuten later knipperde ze een beetje verbaast met haar ogen toen ze opmerkte hoe donker het al leek te worden. Maar teruggaan? Nee, dat overwoog ze niet.

Matthew liet zijn paard steigeren voordat het in volle galop door de tuinen heen rende. Hij was lange tijd weg geweest en had nog wat goed te maken. Het was al laat. De zon ging onder en Matthew moest zich eigenlijk haasten. Tot zijn oog op een knappe dame viel. Ze zat eenzaam bij een boom. Knieën opgetrokken en haar armen er om heen. Het was zeker geen lelijk meisje om naar de kijken en Matthew, zoals hij was, kon het niet laten om zijn paard in te houden.

Het dier kwam briesend tot stilstand en Matthew stapte met een zwaai van zijn paard af. Hij greep de teugels en voorzichtig liep hij naar voren toe. Richting het meisje. Zijn paard bond hij vast aan een laaghangende tak. Dit moest zijn paard wel houden.
'Wat doet een schone dame als u nou toch zo alleen in de tuinen?' Vroeg Matthew met een charmante glimlach. 'Waar is de heer om deze fijne dame te vergezellen? Dan weet ik of de kust veilig is om met u te praten.' Matthew knipoogde glimlachend.

Het hoefgetrap van een paard was haar al opgevallen voor het edele dier vlakbij haar stopte. Zijn berijder stapte af en bond hem vast aan een boom. Langzaam stond Catherine op. Een klein beetje schuw keek ze de vreemdeling aan. Met haar handen achter haar rug leunde ze tegen de boom aan. Zijn vraag was simpel. Haast net zo simpel als het antwoord erop. 'Wat ik hier doe, heer? De rust die je hier in dit park vind, vind je nergens anders,' glimlachte Catherine verlegen. Heel even zocht ze zijn blik op, maar algauw wendde ze deze weer af.
'Ik word niet vergezeld door een heer.. Omdat ik niemand heb om me te vergezellen,' lachte ze. Weer een simpel antwoord. Haar woorden lieten blijken dat hij uiteindelijk veilig met haar kon spreken, zonder een boze man achter zich aan te krijgen.
Opnieuw zocht ze oogcontact. Toen ze deze had gevonden, haalde ze diep adem. 'Mag ik U vragen wie U bent..?' Vroeg ze zachtjes. Nieuwsgierigheid won het toch altijd van het verlegen en stille gedeelte.

'Maat natuurlijk mag u dat vragen, schone dame.' Matthew boog hoffelijk voor het meisje voor hem en keek met een glimlach omhoog.
'Mijn naam is Matthew Airon Tristan Howard, maar u mag mij Matthew Howard noemen.'
Langzaam kwam Matthew weer omhoog. 'En wat is U naam, lieve dame?' Vroeg Matthew. Hij kwam langzaam een paar passen dichterbij. Matthew pakte haar hand en drukte er een lichte kus op. 'Want een schone dame als U moet toch een naam hebben?'
Zijn paard begon te briesen, maar Matthew lette er niet op. Hij probeerde het meisje in haar ogen aan te kijken. Ze was verlegen merkte hij op en ze was hem al twee keer ontvlucht onder zijn blik. Nu probeerde hij haar ogen gevangen te houden in de zijne en staarde haar aan met een vriendelijke glimlach. Ze zocht de rust op. Hij moest eigenlijk naar huis maar toch ...
'Heeft U er moeite mee als ik U kom vergezellen, vrouwe?' Vroeg Matthew beleefd. 'Ik ben op weg naar huis na een lange reis. Na een lange tijd afwezig te zijn geweest, maar dat kan nog wel even wachten. Ik kijk graag naar de ondergaande zon.'

'Aangenaam,' glimlachte ze met een beleefd knikje. 'Mijn naam is Catherine Elizabeth Joanna Paige Scottby. Maar U mag mij uiteraard gewoon Catherine noemen,' stelde ze zich lachend voor. Overduidelijk zag ze zijn twijfels. Beleefd wachtte ze af tot hij weer zou spreken. En dat deed hij zeker. 'Nee, dat vind ik geen probleem. Het kan nooit kwaad om.. Om nieuwe personen te leren kennen, toch?' Zei ze, haar stem klonk wat geknepen, waarschijnlijk omdat ze gewoonlijks rechtstreeks naar huis liep bij zonsondergang. Maar deze jongeman leek geen kwaad te willen doen en gek genoeg vertrouwde Catherine daar direct op. Net als zijzelf hield hij ervan om de zon te zien ondergaan. Daarbij kon dit waarschijnlijk helemaal geen kwaad. Zo ontspande ze zich een beetje zodat ze niet meer tegen de boom aan gedrukt stond. Hij vertelde een lange reis te hebben gemaakt. Zij had dat ook gedaan. Ze was in Parijs geweest, samen met haar zuster. Rose en zij waren teruggegaan om hun nieuwe stiefmoeder te ontmoeten. Cath had niet verwacht dat ze nog nieuwe vriendschappen zou sluiten hier.

'Catherine. Een mooie naam voor een mooie dame.' Glimlachte Matthew. 'Aangenaam kennis met U te maken.' Hij boog weer hoffelijk voor haar en kwam toen omhoog. Hij keek naar de zon en glimlachte. Ja, hij had dat wel gemist. Toen ze verder begon te praten leek ze wat onzeker. Terughoudend. Bang zelfs. 'Vrouwe, ik heb geen intentie u pijn te doen. Als u daar bang voor bent.' Matthew keek het jongere meisje vriendelijk aan. 'Dat zit niet in mijn aard.'
Hij draaide zijn hoofd nog een keer naar de zon. Deze was nu bijna verdwenen en het begon toch al aardig donker te worden. Misschien moest hij wel opschieten. Maar het meisje had iets. Hoe haar haren kleurde in het kleine beetje zonlicht dat er nog was en ook dat ze zo terughoudend was vond hij interessant. Matthew wilde dat ze zich kon ontspannen. 'En zegt u eens, Lady Cahterine, waarom bent u hier op dit landgoed?' Vroeg Matthew om het gesprek gaande te houden. 'En ... Zou ik U naar huis kunnen begeleiden?' Vroeg Matthew nu. 'Ik kan een dame als U toch niet alleen naar huis laten lopen in het donker?'

Een lichte blos verscheen op haar wangen door de complimenten die de jongeheer haar gaf. Toen merkte hij haar gespannen houding op en werd haar blos nog heviger. 'Nee.. Ik ben niet bang,' glimlachte ze, haar zelfverzekerdheid optrommelend. Dit keer klonk het al een stuk oprechter. Ze keek hem even in de ogen. Deze man was zeker niet lelijk. Hij was erg knap zelfs. Ze bleef hem even aankijken. Hij was zo vriendelijk. Zijn vraag deed haar even nadenken. Wat zou ze zeggen? Het hele verhaal uitleggen? 'Ik ben hier teruggekomen omdat ik mijn nieuwe stiefmoeder wilde ontmoeten. Mijn vader woont hier en ik ben hier opgegroeid,' legde ze uit. Ze wist hoe vaag het klonk. Maar aan de andere kant was het toch heel simpel. Ouders niet meer bij elkaar, de ene dood, de ander hertrouwd. Nu was ze benieuwd naar hoe het met hém zat. Waarom was hij hier? Waar was hij vandaan gekomen.

Matthew glimlachte toen ze meldde dat ze niet bang was. Het klonk al een stuk eerlijker dan hiervoor en hij lachte zachtjes. Toen begon ze over haar vader en leek het kwartje te vallen.
'Ah U bent Hertog Scottby's dochter. Eén van de twee dochters als ik mij niet vergis.' Matthew had altijd wel brieven van zijn ouders ontvangen als hij langere tijd op één plek bleef. Zijn ouders hadden de tweeling ooit eens genoemd ja. Zijn vader had nog geopperd dat één van de twee een geschikte huwelijkskandidaat was. Toen had hij hardnekkig geweigerd en nu nog steeds zou hij niet kunnen trouwen met een vrouw die hij niet kende, maar over één ding hadden zijn ouders niet gelogen. Deze Catherine was een beeldschone dame. 'Het spijt me van U moeder.' Begon Matthew toen maar. 'Wonder boven wonder zijn mijn ouders al vanaf hun trouwen bij elkaar gebleven. Mijn overgrootvader had mijn vader proberen te overtuigen te vertrekken nadat duidelijk werd dat ze geen kinderen meer kon krijgen. Ze had al bijna het leven verloren toen ze mij op de wereld zette.' Matthew keek even bedenkelijk.
'Mijn vader heeft het nog over U gehad in zijn brieven. Hij heeft geen woord gelogen.' Lachte Matthew nu. 'Ik kom ze weer opzoeken. Daarbij wil ik ook een vrouw zoeken om me mee te settelen. Wat kinderen en gewoon gelukkig oud worden. Die zeerovers en piraten heb ik nu wel weer gezien.' Grijnsde Matthew. Hij stond op en maakte zijn paard los. 'Mag ik deze schone dame naar huis brengen?' Vroeg hij ditmaal met een charmante, toch vriendelijke glimlach. 'Het zou mij een eer zijn om u te vergezellen. En het wordt nu echt goed donker dus ik denk dat het ook mijn plicht is U naar huis te brengen. VOordat de hertog ongerust wordt.' Knipoogde Matthew nu.

Een beetje verbaast keek Catherine hem aan toen hij het begon te snappen. Hij had dus weleens van haar of haar ouders gehoord. 'Ja, dat ben ik. Ik heb inderdaad nog een zus - een tweelingzus, om precies te zijn. Ze heet Rosemay en lijkt erg op mij,' vertelde ze hem glimlachend.
Aandachtig luisterde ze te toen Matthew over zichzelf vertelde. Hij was weer terug omdat.. hij een vrouw zocht? Iemand als hij was toch allang gelukkig getrouwd? Of niet soms? Haar vader was ook al bezig met nadenken over haar huwelijksmogelijkheden. Zijzelf niet. Ze was nog jong, vond ze, en zou vanzelf wel iemand vinden. Hij vroeg of hij haar thuis mocht brengen. Ze knikte langzaam en liep mee naar zijn paard. Die aaide ze even over zijn hals, waarna ze weer lachend naar Matthew keek. 'Vader is niet zo snel bezorgt. Hij weet in elk geval waar ik ben,' meldde ze, kijkend naar waar Matthew mee bezig was.

'Hmm U vader is een slimme man.' Glimlachte Matthew terwijl hij de teugels goed legde. Hij liep naar Catherine toe. 'Niet schrikken.' Fluisterde hij in haar oor voordat hij haar op tilde. Alsof ze een veertje was zo makkelijk ging het. Meteen daarna steeg Matthew op en ging achter haar zitten. 'Ik hoop niet dat ik U heb laten schrikken.' Gniffelde hij voordat hij met een geluidje en een kort rukje aan de teugels het paard in beweging liet komen. In het begin deinde Matthew een beetje raar mee, maar binnen enkele seconden had hij hetzelfde ritme als zijn paard gevonden. Hij keek even voor zich en zorgde er beleefd voor dat zijn armen Catherine niet raakte. Hij haalde even diep adem en glimlachte onwillekeurig. Ze had een zoete geur om zich heen hangen en Matthew kon niet ontkennen dat hij onder de indruk was van het meisje. Het meisje dat hij alleen maar uit een paar brieven kende. 'Mijn vader heeft te weinig over u geschreven, maar ik denk ook niet dat hij dat had kunnen doen. U bent te veel om te beschrijven.' Glimlachte Matthew terwijl ze langs de tuinen liepen. Langzaam ging het van schemeren over tot de donker en de eerste sterren verschenen nu aan de hemel.

Onwillekeurig schrok Catherine toch een beetje. Niet zozeer vanwege het optillen, eerder vanwege het plotselinge gefluister, achter haar. Toen ze eenmaal zat, strekte ze haar vingertoppen uit naar de hals van het paard. Daar streek ze opnieuw overheen. Toen kwam Matthew achter haar zitten en trok ze haar hand weer terug. Zoals elke keer kleurde een zachtrossige blos haar wangen toen Matthew haar voor de zoveelste keer complimenteerde. 'Bent U van iedere dame zo.. onder de indruk?' Grapte ze terwijl ze voor zich uit keek. Dit had ze niet verwacht van haar wandeling. Ze hoopte enorm dat hij haar opnieuw zou opzoeken, of haar zou schrijven. De indruk die zij had achtergelaten zou vast niet zo groot zijn als de indruk die hij bij háár had achtergelaten. Ze wist zeker dat ze hem nog een keer wilde zien of spreken. Haar blik gleed even omhoog, naar de sterrenhemel. Daar keek ze vroeger altijd naar. Vroeger ging ze altíjd naar de sterren kijken, als ze niet kon slapen, bijvoorbeeld.

'Hmm nee niet iedere dame.' Zei Matthew met een glimlach. 'Maar enkele dames hebben het voor elkaar gekregen om een dergelijke indruk op mij te maken. Mijn vader had me geschreven dat enkele dames een heer zochten om te trouwen. Hij had U ook voorgesteld. En U zuster, maar in eerste instantie weigerde ik. Ik wilde niet huwen met vrouwen die ik niet ken.' Bekende Matthew terwijl hij voor zich uit keek. 'Maar nu ik U in levende lijven heb gezien moet ik bekennen dat ik ben gaan twijfelen.' Grijnsde Matthew nu. Zijn paard liep op een rustig tempo door.
'Ik ben al in tijden niet zo verblind door een schoonheid.' Ow ja, Matthew bestond als casanova, maar deze vrouw had echter iets interessants. Iets wat hem deed doen kijken. Iets waardoor ze meteen zijn gedachten verslond. Zijn vader had geen woord gelogen, maar ... Trouwen? Nee, daar was hij nog niet over uit. Er waren genoeg dames, maar hij kende geen van allen. Behalve Catherine dan.

'Mij? En Rosemay?' Herhaalde Catherine stomverbaast. Misschien had haar vader al het nodige geïnformeerd zonder dat zij het wist. Leuk, maar niet heus. Maar aan de andere kant.. Daardoor wist Matthew wie ze was. Misschien was dat juist wel een voordeel. Ze lachte om zijn volgende opmerkingen. In tijden niet verblind om haar schoonheid? Ja, vast. Ze vond zichzelf niet lelijk, nee, dat niet. Maar Rosemay, bijvoorbeeld, was stukken mooier dan zij. Er waren genoeg mooiere dames.
In de verte zag ze Leverson Manor al opkomen. Blijkbaar wist Matthew precies waar ze woonde. Dit was een erg mooie avond geweest en Cath besefte dat ze al een soort afscheid begon te nemen van de sprookjes en op begon te zien tegen de thuiskomst.

'Jazeker. U en uw zuster. Hij sprak erg lovend over U. Hij had zelfs al met U vader gesproken. Had u dat niet gehoord dan?' Vroeg Matthew wat verbaasd. Het feit dat ze hem al stomverbaasd aan had gekeken vertelde hem eigenlijk al genoeg. De Manson waar Cahterine woonde kwam nu al in zicht. Hij glimlachte zwakjes.
'Het was me een waar genoegen vrouwe Catherine.' Fluisterde Matthew nu zachtjes bij haar oor. 'Ik zou U graag nog een keer zien. En ook al was mijn vader al begonnen, ik neem het schrijfwerk wel over. Ik zou het jammer vinden als ik het contact met een beeldige dame moet verliezen. Ik woon hier vlakbij dus mocht U mij ooit eens willen ontmoeten. Als u dat wilt ... Dan woon ik een paar kilometer hier vandaan richting het zuiden.' Hij was nu dicht tegen haar aan gaan zitten en fluisterde vlakbij haar oor. 'Ik zal U altijd met open armen ontvangen.' glimlachte hij. Hij ging van zijn paard af en tilde Catherine van het paard. Hij zette haar op de grond en pakte haar hand. 'Het was me een waar genoeg. Alweer. Ik hoop u weer te spreken.' Knipoogde hij naar Catherine voordat hij weer opsteeg. Hij was diep onder de indruk van het meisje. Misschien had zijn vader toch gelijk.

'Nee, dat had ik niet gehoord,' meldde Catherine verbaast. Had haar vader al met zíjn vader gepraat? Gepraat over háár? Zonder haar iets te vertellen? Kijkend naar haar kasteel, die steeds dichterbij kwam, dacht Catherine hierover na. Ditmaal schrok ze niet van Matthew, die weer dicht bij haar oor begon te fluisteren. Ze voelde de warmte van zijn adem in haar nek en besefte hoe dicht hij op haar zat. 'Mij ook,' antwoordde Catherine, zo zacht, dat het bíjna onhoorbaar was. 'Ik weet nu al zeker dat ik niet kan wachten tot onze volgende ontmoeting.'
Op de grond staande keek Catherine nog naar Matthew voor hij zijn paard weer besteeg. 'Tot ziens..' fluisterde ze toen hij eenmaal op zijn paard zat. Ze begon zich langzaam om te draaien om terug te lopen naar haar huis. Naar vader, Rosemay en Marie-Christine. Ze wist zeker dat ze hem nog eens zou zien. Ookal was dat enkel op het bal dat er aan leek te komen.

‘Tot ziens, vrouwe Catherine. Ik wacht met smart tot onze volgende ontmoeting.’ Riep Matthew de vrouw nog na vanaf zijn paard. Toen gaf hij het dier de sporen en rende de andere kant op. Richting het zuiden.
Wat betreft de brieven van zijn vader. Ja, die had zeker een goede smaak. Het was een knap meisje en alleen al daarom zou elke man met haar willen trouwen, maar Matthew wilde haar beter leren kennen. Ze leek hem een interessant persoon. Daarbij had haar vader veel aanzien in dit gebied. Net als de zijne. Het zou erg goed uitkomen als zij tweeën een toekomst zouden opbouwen, maar beter was nog dat ze echt zijn interesse had weten te pakken. Niet veel vrouwen hadden dat voor elkaar gekregen. Matthew wist van zichzelf dat hij een Casanova was, en dat hij menig vrouw had verleidt en tussen de lakens had gekregen, maar bij haar … Nee. Bij haar zou hij dat niet doen. Hoe ze daar had gestaan. Ze had zo kwetsbaar geleken, maar haar nieuwsgierigheid had gewonnen over haar verlegenheid. Haar angst misschien wel. Hij moest weer glimlachen. ‘Ik ben niet bang.’ Had ze gezegd. Ze wilde zich niet onderdoen aan hem. Een mooie eigenschap. Ze had dan nog zo kwetsbaar geleken, Matthew dacht wel dat Catherine een sterke jonge vrouw was. Misschien wilde hij haar zus niet eens meer ontmoeten. Nou ja, als hij ervoor koos om één van de twee meiden van Scotterby te kiezen dan was hij genoodzaakt om ook het andere meisje te ontmoeten. Het was een tweeling en toch had Matthew een vermoeden dat hij Catherine knapper zou vinden dan haar zus. En hij kende het karakter van het andere meisje nog niet.
Ze was niet meer geschrokken toen hij achter haar was gaan zitten en in haar oor had gefluisterd. Dat was eigenlijk al 1-0 voor hem. Misschien … Nee, hij had haar niet moeten kussen. Dan wilde ze hem vast nooit meer zien. Nu, ja nu wilde ze hem nog een keer zien. En hij haar. Dit meisje … Misschien kon het leven aan dit hof toch nog interessant worden.