Nieuw leven, nieuwe mensen...

"Adel? Ik zou hellaas niet weten bij wie je dan moet zijn. Om eerlijk te zijn, heb ik al lange tijd niks meer met die mensen te maken."Zei een oude man tegen Carlos."Maar u bent toch adelijk?"Zei Carlos een beetje verdwaast terwijl ze door een deur naar het theater liepen."Ja klopt, maar 'we' zijn geen vriendelijk mensen meer knul. Voor geld doen we alles, daarnaast zijn we niet aardig. Het duurde lang voordat ik dit doorhad. Je vader, ondanks zijn fouten, was iemand die ik echt als vriend beschouwde dus daarom wil ik je graag helpen. Tenslotte ben je jong, nieuw. Dus heb je hulp nodig. Neem dat nou maar aan, en gelukkig geef ik je dat graag."Zei de oude man verder, genaamd Edric. Hij was zestig, Carlos hoopte dat hij hem nog lang zou mee maken maar dat leek uitgesloten. "Stop! Hier zitten we..."Zei Edric die wees op twee stoelen in het midden. Mooie plekken, net niet vooraan en in het midden! Edric liep als eerste naar zijn stoel toe. Carlos volgde daarna.

"Een aantal hertogen zijn er hier. Als je die te vriend houd en dicht bij je houd zou er niks mis moeten kunnen. Tenslotten bezitten zij een hoop macht. Misschien dat ik nog wel iets voor je kan regelen, maar het beste is dus zoals je vader..."Edric stopte even, kennelijk had hij nog moeite met de de dood van Juan Reyes."Lachen, desnoods slijmen. Maar wat je ook doet, hou ze te vriend en anders neutraal. Zulke vijanden moet je niet hebben. Hellaas, dat ik je dat moet zeggen. Vooral het volgende. Zodra je contacten krijgt zullen mensen jou proberen te misbruiken, probeer dit door te hebben en in je voordeel te spelen... Meer advies kan ik nog niet toedienen." Zei Edric met een zucht terwijl hij stopte en hoopvol na het toneel keek. Alsof hij hoopte dat ze na zijn preek zouden gaan spelen. Carlos nam de woorden op, maar wist het eigenlijk al. Hij wist ook waarom ze hier waren. Edric hoopte 'per ongeluk' een adelijk iemand tegen het lijf lopen. En, ter gelegenheid, zichzelf en Carlos voorstellen. Het toneel stond op het punt te beginnen, tenminste dat vermoede Carlos. Op dat moment kwam er ook iemand rechts van hem zitten. Tenslotte links zat Edric...

Met een zucht ging Rosemay zitten. Ze had het liefst weggegaan, maar een goede vriend speelde in het verhaal, dus het zou ongehoord en onbeleefd zijn. Ze keek links van zich en zag een buitenlandse man. Hij had mooie donkere ogen en een getinte huid. Bijna aantrekkelijk, vond ze. Haar blik gleed over de mensen voor haar. Dikke vrouwen die druk met hun waaiers aan het wapperen waren, en kuchende mannen. Ze keek nog eens naar de man naast haar en glimlachte. 'Goedenavond, heer,' begroette ze hem. Nu ze hem beter had kunnen bekijken - ze had niet gestaard want dat was niet netjes - was hij toch knapper dan op het eerste gezicht. Onbewust klapte ze haar waaier open en verschool haar mond erachter, omdat ze iets fluisterde in het oor van haar gezelschapsdame die mee was gekomen. Toen ze uitgefluisterd was wapperde ze wat frisse lucht in haar gezicht en deed alsof ze zich op het toneel focuste.

Een dame kwam naast hem zitten met een zucht. Zou zij verplicht naar deze voorstelling moeten? Of er plots gewoon geen zin in hebben gehad. Hij probeerde, wat redelijk lukte, haar in zijn ooghoeken optevangen. Ze had blond haar, het eerste wat hem opviel aangezien vooral spaanse vrouwen zwart haar hadden. Ze had een mager figuur, en zijn eerste indruk was dan ook dat het een aantrekelijke vrouwe was. Hij wist alleen niet of ze van adel was of juist een getrouwd aanhangels wat bedoeld was om mooi te wezen. Je wist het tenslotte maar niet met de rijkere adel aan de macht.

De vrouw begroette hem. Hij keek haar aan, automatisch glimlachde hij al toen hij haar hoorde spreken. "Goedenavond u ook vrouwe."Zei hij uiterst beleeft richting de vrouw. Hij sprak haar aan met u aangezien hij niet wist welke rang ze zou bezitten, en het was gewoon beleeft. Tenslotte was het hem al wel duidelijk dat de vrouw jonger dan hem zou zijn. Hoeveel? Dat durfde hij niet te zeggen. "Ik geloof niet dat wij elkaar ooit hebben ontmoet, ik ben Carlos Marido Reyes. Baron bij Valencia..." Zei Carlos die lette op zijn engels, hoewel er duidelijk een spaans accent in zat. Toch sprak hij engels bijna vloeiend. Zijn opleiding heeft hem goed gedaan en daarnaast had zijn vader engelse vrienden en wilde hij dat Carlos ook zijn engels zou kennen. Dus had hij zijn best gedaan, toch was het goed te onderscheidde van een echte engels man. Maar hopelijk was het voldoende.

Carlos Marido Reyes... Nee, die naam was niet bekend bij haar. Maar het klonk wel mooi. En zijn accent klonk ergens wel spannend. 'Mijn naam is Autumn-Rosemay Abigail Elliott Madison Scottby,' Het was een mond vol. 'Hertogin van Engeland.' Er kwam een speelse glimlach op haar gezicht. 'Dus U bent baron van Valencia?' Nu kon ze haar kennis over topografie gebruiken. 'Spanje is een prachtig land, heb ik gehoord. Mysterieus en met een fascinerend geschiedenis,' Ze kon het al bijna voor zich zien. 'Althans, dat is wat ik me heb laten vertellen. Maar dat kunt U vast beter..' Dit bezoek aan het theater was opeens erg veel leuker geworden dan ze zich voor had gesteld. Carlos was vast een erg interessante man, en had een zachtaardig karakter. In elk geval gokte ze dat dat zo was. Ze klapte haar waaier dicht en legde hem op haar schoot. Die had ze niet nodig, ze wilde liever praten met de Spaanse man.

[Inspiloos..]

Hij herhaalde haar naam in zijn hoofd, inderdaad een hele mond vol. Ze was een hertogin? Dat was indrukwekkend! Een speelse glimlach kwam op de mond van haar wat Carlos nieuwschierig maakte. "Spanje is inderdaad een prachtig land, tenminste als je zijn geheimen kent. Zo is er een plek, waar je een prachtig klein meertje hebt wat ontstaat door een kleine waterval, ter grote van een mens. Dat was mijn plekje in Spanje, in Engeland moet ik deze schoonheden nog ontdekken." Vertelde hij een beetje langzaam zodat hij niet over zijn Engelse woorden zou struikelen. Hij merkte tevens dat Rosemary haar waaier op haar schoot neerlegde. "Heeft U hier ook niet van die mooie plekjes waar je tot rust kunt komen?"Vroeg Carlos daarna aan haar, terwijl hij nu de herinnering mee droeg van zijn dierbaarste plek dichtbij Valencia. Maar hier zou hij toch ook iets vinden om het te vervangen? "Of juist waar u al u energie kwijt kunt..."Zei Carlos, met een glimlach. Aangezien zijn plekje perfect was om tot rust te komen, maar was heerlijk om in te zwemmen. Als kinder, volwassene, heerlijk om te spelen en te genieten. Het was zijn kleine hemel op aarde. Hoewel hij hem met zijn 'geliefde' maar al te graag deelde. Maar gewone kennissen zouden dit nooit te zien krijgen, tenslotte was het speciaal dus moest degene die het zag ook speciaal zijn.

Langzaam opende het toneel zijn doeken, het zou gaan beginnen. Carlos zelf kreeg minder intresse in het toneelstuk en meer voor Rosemary, maar hij zou eerst even wachten of ze zelf nog zou praten. Want ten slotte wilde Carlos niet onbeleefd zijn tegenover Rosemary, die hier misschien wel weken op had zitten te verheugen. Dan kon hij dat niet gaan verpeste voor Rosemary.

[Vieze pooier, je schrijft m'n naam verkeerd! xD]

Rosemay dacht goed na over zijn vraag. Wat was in Engeland nu het perfecte plekje? Zij kon haar gedachten altijd op een rijtje zetten, wegdromen in haar fantasie en rustig boeken lezen bij het meer. 'Ik vind het meer een geweldige plek. Er komt bijna niemand.' Ze fluisterde omdat het stuk al ging beginnen. Ze had meer oog voor Carlos dan voor de dansende personen op het toneel. 'Het is helder. 's Avonds komen er wel miljoenen vuurvliegjes. U zou het moeten zien.' Haar mond vormde zich in een brede glimlach. Vroeger had ze zich al voorgenomen om een keer met haar lief naar die plek te gaan, en wanneer de vuurvliegjes dan om hen heen vlogen zou ze hem kussen. Zich gelukkig prijzen met die man. Maar waarschijnlijk zou ze zich nooit in zo een romantische situatie bevinden, en dat vond ze jammer. 'Misschien kunt U het inderdaad nog wel ontdekken. U zult vast vallen voor de schoonheid daar.' Ze hielden alletwee van een mooi meer. Dat was fijn. 'En over die geheimen van Spanje, die zou ík willen ontdekken. Ik ben nieuwsgierig van aard, weet U..' Ze zou haar vader wel eens vragen over een reis naar Spanje. Het was een grote afstand tussen Engeland en de bestemming, maar dat had ze er voor over. Het liefst was ze meteen gegaan, wegvluchten hier vandaan. Maar nu zat ze hier, in een zaal, met op de achtergrond zang en dans, haar aandacht naar een Spanjaard die over zijn mooiste plek vertelde. Ze kon het niet laten, en zuchtte diep. Het was vermoeiend om niet altijd je dromen na te kunnen jagen. Ze zat hier vast, zeker totdat vader gelukkig getrouwd was. Of zelfs tot vader overleden was. Hij wilde vast niet meer dat zijn dochter hem verliet. Eén keer, en niet meer. Nu had ze spijt dat ze voor een tijd in Parijs had gewoond. Haar kans was verspild.

[Foutje,maar ik ben wel een schone pooier!]

Het was begonnen, kennelijk wilde Rosemay ook liever praten net zoals hem. Hij hoorde haar praten over een meer. Een meer met heel veel vuurvliegjes. "Dat zou ik inderdaad een keer willen. Misschien dat u het me ooit wil laten zien?" Vroeg hij terwijl hij het meer in zijn gedachte hield, en het wilde ontdekken. Hij had slechts een paar keer mooie natuur in Engeland kunnen bezichten, toen hij hier als kind was en wanneer hij hier doorheen reiste, namelijk wanneer hij Edric ging bezoeken. De man woonde in de natuur waardoor hij een kleine rivier had ontdekt, samen met de grote bomen die zich in het woud hadden geworteld. Maar meer had hij hellaas nog niet kunnen zien van Engeland, hoewel het toch zeker zijn verborgen, groene, schoonheid zou hebben!

"Nieuwschierig? Dat is een goede eigenschap, want je moet alles uit het leven halen. En dat kan slechts door alle dingen te kijken en te proberen wat er maar is. Zelf hou ik ook van dingen ontdekken, ik kan met trots dan ook zeggen dat ik al vijf landen heb moge zien. Engeland, Frankrijk, Duitsland, Portugal en uiteraard Spanje. Moet ik wel zeggen dat frankrijk slechts als doorreis heeft gedient, en ik weinig zelf door het land kon reizen. Ik kon slechts zien waar we voorbij reden. En heeft u al vele landen kunnen bezichtigen?" Vroeg hij nieuwschierig naar de geschiedenis van de dame. Nu pas dacht hij er weer aan dat de dame eigenlijk een hertogin is, hij was eigenlijk helemaal vergeten om juist aardig te zijn vanwege die rang, te slijmen om er zelf beter van te worden. Eigenlijk besefte Carlos dat hij tegen haar praatte omdat ze interessant was,en er ook mooi uitzag. Verder speelde het toneelstuk zich verder zonder dat hij er eigenlijk nog aandacht aan bestad, het enige invloed dat het nog voor Carlos had was dat hij moest fluisteren.

'Maar natuurlijk, heer. Dat zou me een genoegen zijn,' zei ze. Toen Carlos zei dat haar nieuwsgierigheid een goede eigenschap was, bloosde ze lichtjes. Ze kon er niets aan doen, en ze hoopte dat hij het niet zag. Al vaak had ze er kritiek op gekregen, omdat mensen het zagen als iets negatiefs. Als vanzelf keek ze even opzij. Haar gezelschapsdame zat met haar zakdoek in haar hand te snotteren door het stuk. Er werd niet eens op haar gelet. Rosemay draaide haar hoofd terug en glimlachte.
Carlos had blijkbaar al vijf landen kunnen bezoeken. Het waren precies de landen die ze zo fascinerend vond. 'Ik heb zelf al Frankrijk - waar ik ook een tijdje heb gewoond - en Italië bezocht. Ook Oostenrijk, Zwitserland en Afrika heb ik even kunnen bekijken. De reis naar Afrika was erg onprettig. We kwamen weleens schepen tegen met slaven... Vreselijk. Maar het is een mooi land. Ik heb mijn waaier daar veel moeten gebruiken.' Ze lachte zachtjes. Langzaam merkte ze dat ze erg geïnteresseerd was in deze man. Hij had dan ook veel charme. Ze wilde net iets zeggen, toen haar gezelschapsdame haar aantikte.
'Mevrouw Autumn-Rosemay, weet U nog dat U na de voorstelling naar meneer Carl moet? Hij zal op U wachten om U mee naar huis te nemen.' Rosemay zuchtte, al voor de tweede maal deze avond. Carl was vaak vermoeiend door zijn vele praatjes, die zijzelf eerder leugens zou noemen.
'Zeg hem maar dat ik nog liever ga lopen.' Ze keek naar Carlos. 'En ik meen altijd wat ik zeg. Hij is een lastpakje...'

Carlos zag Rosemay een beetje blozen. Tenminste dat dacht hij, zo zeker wist hij het namelijk niet. Of misschien hoopte hij het wel, dat liet hem eigenlijk twijfelen. Maar hij besloot niet te laten merken dat hij zo nadacht of Rosemay bloosde ofniet. Hij glimlachde toen Rosemay zei dat ze haar waaier veel gebruikte in Afrika. "Afrika, dat zou ik ook welleens willen zien. Ik heb welleens boeken mogen lezen over fascineerende natuur en dieren die daar leven. Prachtig, lijkt mij dat om er rondtetrekken. En u bent ookal in de bergen van Zwitserland en Oostenrijk geweest, heeft u daar ook de eeuwige sneeuw kunnen bezichtigen op de toppen van de bergen?" Zei Carlos nieuwschierig en met intresse voor Rosemay. Italie liet hij even voorbij gaan, niet omdat het een saai of lelijk land was integendeel! Maar Carlos besloot het liever over Frankrijk te hebben. "En waar heeft eigenlijk gewoon in Frankrijk? Het mooie, hete, zuiden? Of Parijs, de stad van de liefde? "Vroeg hij daarna aan Rosemay, hij kende Frankrijk redelijk.Tenminste een aantal grote steden, paar mooie dorpen en een aantal rivieren en bergen.

"Als u gaat lopen, laat mij u dan begleiden. Ik zie niet graag een dame alleen over straat lopen. En ik kan ookwel gezelschap gebruiken wanneer ik loop."Zei Carlos met een vriendelijk glimlach. "En misschien kunt u mij dan wat vertellen over het land." Vervolgde Carlos waarom Rosemay met hem moest lopen naar huis. Hij hoorde nog wat van het toneel, maar had dit eigenlijk geheel niet gevolgd. Ook hoe lang het nog duurde zou hij niet weten, tenslotte was hij de tijd verloren in het gesprek.

Rosemay schonk Carlos een warme glimlach. 'Fijn dat U mee loopt..' zei ze gemeend. 'En jazeker, ik heb de eeuwige sneeuw kunnen bezichtigen. Alsof het er nog wel eeuwen zo zou kunnen blijven liggen.' Toen hij vroeg over haar woonplaats destijds in Frankrijk antwoordde ze: 'In de stad van de liefde. Maar ik heb er maar even gewoond, zoals ik al zei. Ik dacht dat als ik even Engeland zou ontvluchten de vrijheid kon proeven. Helaas viel dat tegen. Ze volgen dezelfde mode als hier, de mensen gedragen zich hetzelfde. Het enige verschil dat ik kon vinden en horen was de taal.'
De laatste noten waren gespeeld, en het grote, dieprode gordijn sloot. Het publiek applaudiseerde en Rosemay klapte mee. Haar gezelschapsdame schoof uit de rij om naar buiten te gaan. Onbewust pakte Rosemay Carlos zijn hand en ging ook richting buiten. Daar vertelde ze haar gezelschapsdame dat ze nu heus wel naar huis kon, en dat alles goed was.
Ze draaide zich naar de charmante Spanjaard. 'Wel, we hebben nog tijd om te praten over de landen die we hebben bezocht,' zei ze wat verlegen en zachter dan normaal. Een paar mensen stootten tegen haar aan, zo druk was het.

Carlos ontving een warme glimlach, ze had een mooie glimlach viel hem op. Een glimlach die je positief kon maken en je al je problemen kon laten vergeten. Hij luisterde aandacht naar wat Rosemay te vertellen had. "Jammer dat u het niet heeft gevonden in Parijs."Zei hij terwijl hij zich weer Parijs voor zijn ogen probeerde te halen, maar dat lukte minder dan verwacht. En besloot het ook niet meer te proberen en het gewoon aan te nemen van Rosemay. Toen was het afgelopen. En begon iedereen te klappen, Carlos klapte ook mee zoals het hoorde. Daarna praate hij even met Edric. Tenslotte moest hij vertellen dat hij met Rosemay mee liep. Hij vertelde niet erbij dat ze een hertogin was, dan zou Edric alleen maar druk op Carlos zette om vrienden te worden met Rosemay. Maar het zorgde wel dat Edric liever wilde dat Carlos nog bleef, voor mensen te ontmoeten. Carlos wees dit vriendelijk maar direct af. Toen hij nog even doorklapte, pakte daarna Rosemay onverwachts zijn hand. Ze praate daarna iets zachter, maar nog steeds verstaanbaar. "Dat lijkt mij inderdaad een leuk idee." Zei Carlos met een glimlach, terwijl hij zich verzette tegen mensen die lomp liepen.

Uiteindelijk waren ze buiten, de zon was een tijdje onder gegaan. Maar de volle maan scheen en verlichte de wereld nog gedeeltelijk. "Kijk naar de maan."Zei Carlos die naar de volle maan wees. "Vind jij het ook niet prachtig, hoe de mijn de aarde kan verlichten als de zon onder is. Een lichtpuntje in de duisternis is."Zei Carlos die keek naar de maan en daarna naar Rosemay voor haar reactie.

Rosemay keek op naar de blauwe cirkel in de zwarte hemel. 'Volgens mij neemt de maan het 's nachts over van de zon. Dan hoeven wij niet te leven in de duisternis zodra de zon is vertrokken.' Ze vouwde haar handen in elkaar en liet ze halverwege tegen haar buik rusten. Een zwoele wind liet de plukjes die uit haar opgestoken haar waren ontsnapt dansen. 'En toch is Engeland soms wel bijzonder...' zei ze terwijl ze om zich heen keek. 'Dit uitzicht zie ik al vanaf kinds af aan, maar op de één of andere manier ontdek ik steeds weer iets moois. De bomen zijn groter dan tien jaar geleden, en de zwanen zijn niet schuw meer omdat ze elk voorjaar weer komen,' vertelde ze. Toch genoot ze wel van haar geboorteland, al verlangde ze nog zo naar een geheimzinnigere plaats. 'Gaat U weer terug naar Spanje over een tijdje?' Ze probeerde niet te laten merken dat ze het dan jammer zou vinden, hem niet beter te leren kennen. Hij was aantrekkelijk, dat zeker. Langzaam merkte ze dat ze toch wel erg veel interesse had in deze man. Verlegen wendde ze haar hoofd af. Dit was haar niet vaak overkomen. De meeste mannen hadden meer aandacht voor haar dan zij voor hen.