Een prachtig uitzicht

Vanuit de schaduwen was een jongen te paard aan komen rijden. Gehuld in een harnas, zat hij op zijn paard. Uiteindelijk hield hij nog wel halt en keek even naar het bruine paard waar hij op zat. Eindelijk was hij dan weer in zijn thuisland aangekomen, en dat voelde voor enkele momenten goed. Weldra zou hij zijn ouders eens een bezoekje gaan brengen maar eerst moest hij nog wat dingen afhandelen. Hij streek over het paard zijn hals en stapte dan van het dier af en wandelde rustig verder naar het meer. Maar eerst moest hij nog even het bosje doorkruisen, wat niet lang zou gaan aangezien dat kleine bosje niet groot was. Met een gevorde pas kwam hij aan bij het meer en zette zich daar even naar, hij drenkte zijn handen in het water en meteen kleurde dat kleine stukje water een beetje grijs. Aangezien de handen van Gabriël nogal vuil waren van de rit. En van de gevechten die hij enkele dagen geleden had aangegaan. Rustig zette hij zich neer en staarde wat voor zich uit, altijd al had hij het hier prachtig gevonden en dat ging niet veranderen.

In een simpele jurk, vrijwel helemaal bestaande uit witte organza en tule, zat Rosemay op een grote rots. Ze had zich verdiept in het boek wat ze aan het lezen was. Er ontsnapte een zucht uit haar keel toen ze net een romantisch stuk had uitgelezen. Een kleine glimlach lag rond haar lippen. Ze sloeg de bladzijde om, maar stootte met haar elleboog tegen een steen en het boek viel uit haar handen. De parelarmband die ze om had, gleed van haar pols en rolde over de rots. Ze zakte snel op haar knieën en probeerde hem nog te redden. Haar hoed viel af. Maar het was een tevergeefse poging. Alsof het water het omarmde, zonken de parels naar de bodem van het meer. 'Nee!' had ze nog geroepen. Ze pakte haar boek van de grond en ging weer zitten. De bladzijden van de dikke roman waren gevouwen en een beetje vies. Haar witte jurk was aan de onderkant ook vies, en op kniehoogte was de eerste laag stof gescheurd. Een kleine bloedvlek was te zien, en ze trok de rok op, niet bewust van het feit dat dichtbij een ridder was. Haar knieën waren geschaafd toen ze voorover viel om de armband te pakken. Zachtjes blies ze naar de prikkende wond. 'Oh,' kreunde ze. 'Dit is niet fijn..' Haar blik zocht iets om het bloed mee weg te deppen, maar ze kon niet zo gauw iets vinden.

De jonge ridder staarde ,aar het water tot hij iets hoorde. Hij keek meteen opzij en zag juist dat een vrouwe haar jurk optrok. Tuurlijk, slimme zet Gabriël dacht hij. Echt ver van haar zat hij niet verwijderd, zijn blik viel op haar geschaafde knieën, meteen zocht hij een doekje in zijn zak en wandelde dan naar haar toe. Met een afgewende blik hield hij halt bij haar. 'Misschien is dat handiger.' Bood hij aan. Meteen knielde hij neer terwijl zijn hand nog naar boven stak. Waarom had hij dit nu juist weer moeten zien? Kon het nu eens niet iemand anders zijn, altijd maakte hij dit wel weer mee. De wind speelde met zijn half lange donkere haren, en de zon viel recht op zijn gezicht. Ergens schaamde hij zich nu wel tegenover de vrouwe, tuurlijk herkende hij haar. Hij werkte zelfs voor haar. Rustig wachte de jongen af op enige reactie van haar.

Verward tilde Rosemay haar hoofd op, haar ogen half dichtgeknepen omdat de zon in haar gezicht scheen. Vlug bedekte ze haar benen met haar rok. Met een nerveus lachje pakte ze het doekje aan. 'Eh.. Bedankt,' mompelde ze. Langzaam trok ze weer haar rok omhoog en depte wat bloed weg. Het bleef voor het grootste deel nog zitten. Ze maakte een puntje van de doek nat in het meer en probeerde het nog eens. 'Au...' Ze blies. De wond was zo goed als schoon en ze liet de stof weer vallen. Onhandig waste ze het bloed eruit en stond op. Zonder de jongeman aan te kijken gaf ze hem terug. 'Ik waardeer het dat U me hielp. Nogmaals bedankt.' Haar blik ontmoette die van hem en ze glimlachte. Ze had er geen enkel benul van dat ze hem misschien eerder ontmoet zou kunnen hebben. 'Komt U van hier?' vroeg ze beleefd. Ze bekeek hem. De heer was nog jong. Aan zijn pak te zien een ridder, of een baron die mee had gevochten in een strijd.

Kort knikte hij naar haar en keek op toen ze weer begon te praten. Meteen stond hij dan ook op en glimlachte even. 'Ik kom van hier.' Sprak hij rustig tegen haar en keek haar met een kalme blik aan. Kort knikte hij naar de vrouwe en keek dan rustig naar het water en voelde zich er weer helemaal in opgaan. Maar hij was zich nog bewust van de vrouw en keek haar rustig aan. 'Mijn naam is Gabriël.' Zei hij nog en keek dan even naar het boek dat neerlag. Wat hadden de meeste vrouwen toch met lezen, overal vond hij wel ergens een boek. Vast een vrouwelijk trekje dat mannen niet begrepen. Even dacht hij na, nee een echte ontmoeting had hij nog nooit met haar gehad. Enkele keren was hij haar al onder ogen gekomen met een gevangene of een plan voor een komende oorlog. Maar dat was dan ook al. Wel vroeg hij zich af hoe het kwam dat ze haar knieën had geschaafd, maar dat zou hij nog wel te weten gaan komen.

'Oh, U komt van hier. Ik had het niet gedacht, U bent zo behulpzaam. De meesten hier niet..' zei Rosemay. 'Mijn naam is Autumn-Rosemay.' Ze glimlachte. 'En U wacht zeker op de reden voor deze boel. Mijn armband viel in het water, en ik probeerde hem nog te pakken. Daarbij, eh.. Heb ik dus mijn knieën geschaafd.' Ze giechelde wat zenuwachtig. 'Nogal onhandig.' Ze pakte haar hoed van de grond en haar boek. Met een zucht veegde ze wat zand eraf en hield hem onder haar arm vast. Ze maakte er vandaag ook wel een rotzooi van. Haar jurk kapot, parelarmband kwijt en haar mooiste roman was vies. Ze durfde Gabriël niet aan te kijken, bang dat hij raar over haar zou denken na deze ongepaste situatie. Ongemakkelijk keek ze naar de gescheurde stof van haar jurk.

'Niet iedereen hier is zo Mylady.' Zei hij tegen haar en glimlachte eventjes. Haar armband was dus het water in gevallen. 'Aah zo, tja iedereen kan is onhandig zijn.' Zei hij tegen haar en glimlachte even. Hij keek even naar zijn harnas en snoof even. Als hij kon zou hij haar armband wel opduiken. Gabriël keek rustig rond en tikte rustig met zijn vinger op zijn harnas. Toen hij merkte dat ze hem niet aankeek en fronste even. 'En wat doet u hier als ik vragen mag.' Vroeg de jongen rustig en knielde even neer, en deed zijn beenstuk goed. Dat harnas irriteerde hem best wel op sommige momenten, en zeker als hij in het gezelschap was van een hertog of hertogin. Dan trok hij meestal de raarste koppen en dan dachten ze dat het was omdat hij zich niet in hen interesseerde.

[Sorry flutpost]

[Don't care 'bout it ^^]

Rosemay keek op. 'Ik was aan het lezen. Het is een fijne plek om hier te zitten.' Zijn ogen waren donker, om in te verdrinken. Ze glimlachte. 'Heeft U soms in een strijd meegevochten kortgeleden? Dat harnas lijkt me niet erg comfortabel.' Het was lastig om haar gezicht in de plooi te houden nu hij lachwekkende koppen trok. Een kleine grinnik kon ze niet inhouden, en ze hield snel haar hand voor haar mond. Hij was grappig. De zon verdween even achter een paar wolken. Een schaduw viel over hen heen en Rosemay rilde. Gelukkig kwam niet lang daarna de zonneschijn weer terug. Typisch lenteweer. In Engeland was het nooit een hele dag zonnig, behalve in de zomer. Ze plukte aan de onderkant van haar korset.

'Ja, is het zo hard te zien dan, ik ben juist weer aangekomen hier dus ja, en comfortabel is het zeker niet.' Zei hij tegen haar. Tuurlijk had hij het gegrinnik opgevangen maar het maakte hem niets uit. Toen de zon achter een hoopje wolken verdwaan keek hij even op en fronste, al gauw was ze er weer terug dus tijd om kou te vatten had hij niet. Rustig stond hij op en keek haar aan. 'Het is inderdaad een fijne plek om hier te zijn, ik kom hier meestal meteen heen na een strijd om alles gewoon even te vergeten.' Zei hij tegen haar en glimlachte even zachtjes. Kort sloot hij zijn ogen en voelde de wind langs zijn gezicht strijken, meteen werd hij iets vrolijker dan hij al was. Toen hij zijn ogen weer opende keek hij haar met een kalme blik aan en wachte op enige reactie van de hertogin.

Rosemay ging op de rots zitten. 'Ik lees hier vaak. Hier kan ik me inleven in de verhalen die ik lees. Of ik dagdroom..' Ze sloeg het boek open die ze deze middag aan het lezen was. 'Dit boek vind ik het meest interessant. Het gaat over een man die de wereld rond reist. Er komen ook gedichten in voor. Maar ik denk dat ik een nieuwe ervan moet kopen,' zei ze. 'Houdt U van lezen en poëzie?' vroeg ze Gabriël. Meestal zag ze mannen wel lezen, maar dat was meer in haar kring. Ze wist niet of deze dappere ridder ook tijd zou besteden aan boeken. Het leek haar dat hij in plaats van lezen liever ging vechten. Haar blik gleed naar de plek in het water waar ze haar parels voor het laatst zag. Zonde dat ze die kwijt was, ze had hem van haar vader gekregen. Maar het was geen ramp. Vader zou haar zeker een andere geven, zo was hij wel. Ze sloeg het boek weer dicht en legde het op haar schoot.

Gabriël luisterde naar de woorden die voor hem zo zacht in de oren klonken, maar toch zo interessant waren. Poëzie, enkele lijnen van een befaamd schrijver kende hij wel. Maar echt geinteresseerd was hij er niet in. Hoewel hij toch enigzins graag las, tijdens de nachten in de oorlog als hij geen aanvallen aan het plannen was, dan las hij. Kort glimlachte hij toen hij haar vraag hoorde. 'Het lezen, daar hou ik van, van poëzie iets minder, maar enkele lijnen ken ik wel.' Zei hij kalm tegen haar. Kort staarde hij naar het exemplaar dat ze vast had en liep even weg, uiteindelijk kwam hij weer tevoorschijn met een zwarte zak en daar viste hij hetzelfde boek uit. Alleen in perfecte staat. Net nieuw was het niet, hij had het best al lang, maar hij was gesteld op de staat van zijn boeken. 'Als je wilt mag u de mijne hebben, ik lees er niet meer in dus, het is een zonde van de prijs die ik ervoor betaalde.' Zei hij tegen haar. Rustig keek hij naar de warme zon die recht op hun scheen, en het begon hem warm te worden, hij zat al een tijd in de zon dus dat was wel normaal.

Met grote ogen keek Rosemay naar het boek. 'U heeft dezelfde?' vroeg ze ongeloofwaardig. Ze bekeek het boek. Ja, het was inderdaad hetzelfde verhaal. 'Dat kan ik niet aannemen, heer Gabriël,' zei ze en hield haar hand op. 'Maar het is erg attent van U..' Ze schonk hem een warme glimlach. Nu durfde ze hem wel in de ogen te kijken, omdat de ongemakkelijke situatie voorbij was. 'Mag ik vragen voor wie U werkt? Ik bedoel, U bent ridder, maar voor wie?' Ze was er benieuwd naar, aangezien ze niet eens had geweten dat hij uit Engeland kwam. Misschien voor hertog Durham, of hertog Howard.. Gokjes. Voor wie hij nog meer kon werken was een raadsel voor haar. Ze kende veel hertogen, alleen kwamen die niet uit deze streek. Het zou onmogelijk zijn om Gabriël hier te ontmoeten als hij ergens anders voor iemand werkte.

Hij glimlachte en wreef even door zijn haar. 'Alsjeblieft, ik zou het een eer vinden als u het zou houden. Ik heb het al zo vaak gelezen, nu schenk ik het aan jou.'Zei hij tegen haar en knikte vriendelijk naar haar. Op de volgende vraag fronste hij even. 'Mevrouw, ik werk voor u en uw vader. Ik dien u familie nu enkele maanden.' Zei hij tegen haar en grijnsde even. Hij liet zijn hoofd even naar achter hangen en keek een tijd naar de lucht. Ze moest het boek echt gaan aan nemen. Na een tijdje keek hij haar weer gewoon aan en geeuwde kort en sloeg zijn hand meteen voor zijn mond om toch nog beleefd te blijven. Gabriël keek even naar het bruine paard dat inmiddels ergens verder op stond te grazen, hij was het dier helemaal vergeten. Maar die kon wel voor zichzelf gaan zorgen, dat had het al zo vaak gedaan. Vandaag was geen andere dag als normaal.

'Wel, dat waardeer ik erg,' zei Rosemay en pakte het boek aan van Gabriël. Toen ze hoorde dat hij voor hertog Scottby werkte, keek ze verbaasd op. 'Echt waar? Dan zou ik U eerder moeten hebben ontmoet. Het spijt me, maar dat zou ik me niet kunnen herinneren, heer.' Het voelde een tikje genânt.. Ze stond op van de rots en zette haar hoed op. Het was tijd om te gaan voor haar. Vader zou anders ongerust worden, ze bleef nooit lang bij het meer lezen. 'Ik moet nu vertrekken. Bedankt voor de roman. Dat bespaart me weer veel zoeken in de grote bibliotheek,' lachte ze. 'Ik hoop U nog eens te spreken...' Met een speels glimlachje draaide ze zich om en liep weg van de plek. Misschien zou hij naar het bal komen. Althans, dat hoopte ze. Ze versnelde haar pas, op naar het landhuis.

Gabriël knikte vriendelijk en luisterde dan naar haar andere woorden. 'Ach, ik ben niet zo vaak hier. Meestal moet ik vechten in de oorlog.' Zei hij tegen haar en glimlachte. En het was waar, hij was meer op het slagveld dan hier in zijn thuisland. Zijn moeder had er een hekel aan dat haar zoon moest vechten in de oorlog, vast omdat ze bang was dat hij niet meer zou terugkeren. Maar Gabriël was al elke keer terug gekomen, met die zelfde glimlach waarmee hij vertrokken was naar het slagveld. Toen hij hoorde wat ze zei vertrok zijn gezicht en keek hij haar even aan. 'Wel, het genoegen was geheel aan mij. U zult me wel zien opdagen binnen kort.' Zei hij tegen haar en knikte vriendelijk. Dan floot hij op zijn vingers en meteen kwam de merrie aangereden. Hij zette zijn voet in de beugel en klom zo op het bruine paard. Zijn tas hong hij om zijn schouder en dan tikte hij met zijn hielen tegen de flank van het dier waardoor het dan ook weer weg reed, richting zijn huis.