Samen zitten

Ze keek naar hem, hij keek naar voren. Ze liepen naar twee stoelen, nog onbezet. Als een echte heer trok hij er een voor haar naar achteren. Langzaam ging ze zitten. Toen Gabriel ook ging zitten rende er meteen een jongen naar hem toe. 'Caspian, Felicity, Felicity dit is Caspian zoon van Thomas en Elizabeth.' Met een glimlachje keek ze toe hoe de jongen een buiginkje in haar richting maakte. Ze gaf hem een knikje, waarna de jongen een tik tegen Gabriels hoofd gaf en wegrende. 'Als die knul je lastig valt, kom het dan even zeggen wil je? Dan stel ik zijn rijlessen nog wel even uit.' zei hij. Ze glimlachte, 'Ik vind hem wel schattig.' bekende ze. Hoewel ze dacht dat het misschien wel een hartstikke vervelend joch zou kunnen zijn. Zo eentje die allemaal streken uithaalde, zoals honing onder je schoenen smeren. Of in je haar. Dat had haar neefje een keer uitgehaald, geen geslaagde grap, vond ze zelf.

Gabriël keek een lange tijd naar buiten en door een geluid dat een van de mensen in het gezelschap maakte keek hij weer naar Felicity en wachte op enige reactie van haar. De jongen zijn blik was rustig, te rustig zou je wel zeggen.. 'Ik vind hem wel schattig.' Kort fronste hij. 'Leer hem dan maar niet beter kennen, hij is het vervelendste kind in het gehele gebied.' Zei hij tegen haar en glimlachte even zachtjes naar haar. Kort wreef hij door zijn haar en zag dan zijn vader opstaan en naar hen toekomen. 'Gabriël, Felicity we gaan vertrekken.' Gabriël knikte naar zijn vader en stond dan ook weer op en liep naar Felicity toe, weer bood de jongen zijn arm aan. Zijn moeder stond op en zei tegen iedereen gedag net als zijn vader en dan liepen de twee samen naar de koets en wachten rustig op hun zoon en de jonge dame.

[Sorry, ik was een tijdje weg, dus kon niet reageren]

Ze grinnikte bij de verklaring van Gabriel over Caspian. Even sloot ze haar ogen. Toen schrok ze op door de stem van Gabriels vader. Ze zag hoe hij naar haar toe kwam en stond op om haar arm door de zijne te steken. Zijn ouders stonden al bij de koets die klaar stond voor het cafeetje. Niet wat ze gewend was, maar het was comfortabel. Samen met Gabriel stapte ze in. Ze glimlachte naar hem. 'Bedankt.' zei ze weer.

Hij keek haar even aan en glimlachte zacht. Rustig wandelde hij met haar naar de koets en zette haar daar dan ook in. Maar hij stapte al gauw uit. 'Ik ariveer wat later thuis, ik moet nog even naar Arthur.' Hij knikte naar zijn ouders en plaatste kort zijn hand op die van Felicity. 'Geen zorgen, mijn ouders letten wel op je. Ik zie je snel weer Felicity.' Zei hij tegen haar en sloot dan de koets ook en wandelde naar de koetsier. 'Ga zo snel mogelijk naar huis en zorg dat ze niets overkomen.' Zei hij tegen de man en die vertrok dan ook.

[Dit is dan ook maar even het vertrek van Gabriël naar de oorlog laten we zeggen, anders gaan mijn posts straks niet meer kloppen. Ik zal straks posten bij het huis van ons, dat ik terug kom en blablabla]