De perfecte jurk

Een beetje onzeker liep Catherine de kleermakerszaak in. Een gezelschapsdame - hoogst waarschijnlijk niet voor de gezelligheid, maar om haar in de gaten te houden - volgde Catherine op de voet. Ze had Rosemay gevraagd om haar te helpen met het zoeken van de perfecte jurk, maar vader had Catherine zonder pardon het huis uit gegooid om op zoek te gaan. Gelukkig wist Rosemay wel waar Catherine heen zou gaan, dus hoopte Cath maar dat Rosemay ook zou komen. En in de tussentijd zocht Catherine naar inspiratie. Ze had geen idee wat voor een jurk ze aan zou moeten. Ze keek dus maar rond, dit was hetzelfde zaakje als waar ze ook waren geweest voor de baljurken. De kleermaker begroette hen dan ook vrolijk lachend, maar nog altijd erg eervol. 'Waarmee kan ik U dit keer van dienst zijn? Is het weer voor een bal, of is het dit keer wat anders?' Vroeg hij glimlachend. Catherine bloosde. Het was heel wat anders. 'Het is voor een bruiloft,' legde Cath zachtjes uit. 'Mijn eigen bruiloft,' ging ze verder, en ze lachte zacht. 'Gefeliciteerd! En had u al een model in gedachten?' Vroeg de kleermaker. Die meteen verder ging naar het hoofdonderwerp. 'Niet echt, ik kijk liever eerst even rond,' legde Cath glimlachend uit. De kleermaker knikte vriendelijk en verliet de ruimte. In de tussentijd keek Catherine haar ogen uit bij het zien van al deze andere jurken.

(Inspiratieloos. T.T)

'Kunt U niet iets sneller rijden?' riep Rosemay, met haar hoofd uit het raampje, naar de koetsier. Nogmaals liet hij de zweep knallen op de achterwerken van de paarden die automatisch harden gingen lopen. De jonge hertogin ging weer normaal op de bank zitten, maar hield de snelheid van de koets scherp in de gaten. Ze gingen hard langs de huizen, en ze kon de hoeven duidelijk horen kloppen op de straatstenen.
Zodra ze stilstonden werd ze uit het rijtuig geholpen en ze stapte richting de kleermaker.
'Catherine! Zusterlief! Ik ben wat laat, ik hoop dat je me vergeeft,' zei Rosemay en omarmde Cath. 'Wat is dit spannend, is het niet?' Breed glimlachend liep ze wat rond en raakte wat stoffen aan. 'Vader wil vast een zo strak mogelijk korset en een zo groot mogelijke hoepelrok. Het zal je vast beeldig staan.' Ze trok haar zus mee aan haar pols en zocht de kleermaker op, meneer Cobalt, die ondertussen bezig was met een andere jurk.
'Heeft U een vraag, madame?' vroeg hij meteen toen hij hen zag.
'Wat is het beste korset dat U kunt maken?'
'Met het beste bedoelt U zeker welke het strakste is.' Hij grinnikte. 'Wat dat betreft heb ik wel een goede.' De man schuifelde weg naar een grote kast achterin de winkel, en kwam na een halve minuut terug. 'Deze,' zei hij en legde een stevig korset neer. 'Het is van stug spul, zodat onze bruid...' Zijn hoofd ging naar Catherine, 'er amper in kan bewegen. Het heeft zowel aan de voorzijde als aan de achterzijde een rijgsnoer. Perfect om een wespentaille in te krijgen, en eventueel is het ook bruikbaar voor dagelijks. Binnen een maand is Uw taille bijna twee keer zo smal. Wat vindt U ervan, madame Catherine?' Hij keek haar aan met zijn kleine, glimmende pretoogjes.

'Natuurlijk vergeef ik je, ik ben zo blij dat je er bent,' zei Catherine vol opluchting toen haar zuster de winkel binnenkwam. Ze keek in haar ooghoek naar de gezelschapsdame, die de hele tijd nog niks gezegd had. Vader had haar mee gestuurd met het idee dat Catherine dan een vriendin zou hebben zodat ze niet in haar eentje zat. Maar de gezelschapsdame behandelde de twee jonge hertoginnen als iets breekbaars, iets waarmee je voorzichtig om moest gaan. Wat had je daar dan ook aan.
Rosemay vertelde het een en ander over wat vader graag zag in de jurk. Een zo strak mogelijk korset? Oh jee, dat werd weer moeilijk ademen. Samen met Rose liep ze naar meneer Cobalt, de kleermaker. Rosemay legde vanalles uit en Catherine stond er maar een beetje bij. Even liep de oude kleermaker weg, maar al gauw kwam hij terug, met een korset in zijn handen. Hij legde er weer het één en ander over uit, en Catherine knikte. 'Ik vind het..' Cath slikte even, en grinnikte vervolgens. 'Perfect.' Waarschijnlijk zou ze het korset vaker gaan dragen, de prijs maakte niet uit.
Ze keek Rosemay breed glimlachend aan. 'Het is echt heel spannend,' merkte ze na een tijdje op. Het was een bevestiging van wat Rosemay zelf eerder al vast had gesteld.

Rosemay lachte. 'Je hebt in ieder geval één ding,' zei ze en keek toen naar meneer Cobalt. 'Doe deze maar. Twee keer.' Ze wilde zelf ook zo'n exemplaar. De kleermaker grinnikte weer.
'Vanzelfsprekend, madame. Een tweeling hoort zelfs dezelfde omtrek van de taille te hebben,' zei hij. 'Maar goed, ik neem aan dat madame Catherine niet in alleen een korset gaat trouwen; kijk rustig verder.' Rosemay knikte en liep terug naar de voorkant van de winkel. Er was zoveel moois hier. De jurken en maskers die bedoeld waren voor een bal, de nachtjaponnen en onderkleding.. Allemaal even uniek en handgemaakt. Haar blik ging richting een paar witte jurken. 'Cath, misschien zit daar iets tussen,' zei ze en bekeek ze één voor één. Ze pakte er eentje tussen vandaan en liet hem aan haar zus zien. De rok was wit en erg groot om over een enorme hoepel te kunnen, en het lijfje was wit met gouden draden in mooie vormen. 'Mooi? Of niet?' vroeg ze. Ze wees met een hand naar de hals, die laag was en doorliep zonder de schouders af te dekken. 'Wel een leuk ontwerp.'

[Ik kom hem toch lekker verpesten >] ]

'Moeder, ik heb nog pakken!' Mompelde Matthew terwijl hij de kleermaker binnen werd geduwd. Hier hadden ze ook zijn pakken voor de ballen gekocht, maar dit was iets anders. Hij moest nu een zwart net pak hebben voor zijn bruiloft. Zijn moeder duwde hem alsnog naar binnen. De kleding stond netjes gescheiden. Mannen daar en vrouwen aan de andere kant. Mompelend schuifelde Matthew richting de heren kleding.

De kleermaker keek op toen er nieuwe klanten binnen kwamen en liep naar ze toe. Hij begroette de vrouw hoffelijk, maar toen hij Matthew in het oog kreeg wist hij dat hij moest oppassen. Dit kon nog fout aflopen. Het nieuws dat Catherine met Matthew ging trouwen had al snel de ronde gemaakt. Wat ook logisch was nadat Matthew op het lentebal op zijn knie was gegaan voor de jonge vrouw. 'Ah heer Howard!' Groette de kleermaker Matthew. Deze draaide zich om en glimlachte. 'Beste man. Ik zoek een nieuw pak voor mijn trouwerij.' Matthew grinnikte wat zenuwachtig en de kleermaker begon te lachen. 'Ah de zenuwen slaan al toe?'
'U heeft geen idee.' Grijnsde Matthew. De kleermaker nam hem mee verder de winkel in. Hij moest hem bij de tweeling Scottby weg houden. 'Als u hier gaat zoeken. Er zit vast wel iets bij wat u interessant vindt. Ik kom zo bij u terug om u op te meten. Dan kunnen we een geschikte pak voor u zoeken. Maar zoekt u ondertussen een ontwerp uit.' Matthew knikte en keek naar de pakken die er stonden terwijl de kleermaker zich uit de voeten maakte.

'Lady Scottby!' De kleermaker fluisterde op waarschuwende toon. 'Ik moet u waarschuwen. Uw verloofde, Heer Howard loopt in de winkel rond!' De man keek even gealarmeerd achterom. 'Blijkbaar zoekt mijnheer een pak uit voor de bruiloft.'

[Ik moet je even verbeteren..
In de pruikentijd droegen ze geen "nette zwarte pakken". Ze droegen zogehete kostuums, en bij bruiloften al helemaal geen zwart. Wit, met gouden of zilveren borduursels. ^^]

Rosemay maakte een tevreden geluidje en draaide zich om richting de deur van de zaak, nauwlettend in de gaten gehouden door meneer Cobalt. "Ik denk dat je enkel een stof moet uitzoeken hier, en de jurk laten maken bij een ander zaakje. Meneer Cobalt zijn neef," zei ze tegen Catherine en liep terug naar de wand met rollen stof. "Meneer Sente maakt wel vaker jurken met de stof uit een andere winkel. Ik heb gehoord dat hij zelfs een jurk heeft ontworpen met van bont." Ze grinnikte zachtjes.
Nadat haar zus een stof had uitgezocht verlieten ze de kleermaker. Rosemay had niet eens gemerkt dat Catherine gewaarschuwd werd voor Matthew. Ze stapte de winkel uit, in de koets. "Morgen gaan we naar die andere."

[Ik weet, kudtpost, maar we moeten beetje afronden, bruiloft komt al.]