Het Zomerbal

Genodigden: Iedereen.
Reden: Zomer!
Dresscode: In het rood gekleed.
_________________

De hele zaal was versierd met linten in warme kleuren. Geel, oranje en rood was overal in terug te zien. Bij elk seizoensbal brandden de grote kroonluchters, maar nu niet. Fakkels aan de muren verlichtten alles en gaf een gezellige sfeer. De tafels stonden vol met fruit in gouden schalen en kandelaars. Buiten probeerden mensen de olifant rustig te houden, wat aardig lukte. Het dier zou een grote indruk achterlaten op de mensen, het was bijzonder dat het helemaal naar Engeland was verscheept. Er zat een donkere man op de olifant die dat ook vaker deed. Het Zomerbal was extravagant.

'Vader?'
'Ja, mijn liefje?'
'Heeft hertog Durham al iets laten weten over zijn beslissing?' Rosemay keek over het kamerscherm heen naar hertog Scottby, terwijl kamermeisjes hard aan haar korset trokken.
'Neen. Helaas niet. Ik verwacht dat hij dat vanavond zal mededelen.' Hij ijsbeerde wat door zijn dochter haar kamer.
'Wel, dat is jammer.' De touwtjes werden om twee haakjes aan de muur achter haar gewikkeld, en ze moest zichzelf naar voren duwen om het korset strakker te krijgen. Snel maakten de meisjes een knoop. Met een ietwat aangelopen hoofd kwam ze achter het scherm vandaan. Ze bekeek zich voor de spiegel. Het zat wel goed. Haar bovenjurk werd aangetrokken. Eveneens de schoentjes die ze aan deed was de jurk een speciaal ontwerp. De stof was erg duur en niet overal te krijgen. Het lijfje was rood met lichtgele barokfiguren erop, en de lange rok was ook rood met in het midden een lichtgele strook. Ze stapte in de muiltjes met kleine hakjes. Er zaten mooie robijnen op. Dezelfde als die ze in haar oren deed en in haar ketting waren verwerkt.
Ze ging voor haar boudoir zitten, en plots kwam haar vader naar haar toe lopen. 'Wil je de waarheid weten?' Rosemay keek hem niet-begrijpend aan. 'Waarom ik zo boos was over heer Davis..' Ze sloeg haar ogen neer, maar knikte. 'Omdat ik me een heel ander leven had voorgesteld. Je moeder zou er nog zijn, jij en Catherine zouden een zorgeloze jeugd hebben en trouwen met rijke lords. Alleen is het heel anders gelopen. Ze is er niet meer, jullie hebben zeker geen zorgeloze jeugd met al mijn vrouwen die ik heb gehad, en dan nog die lords.. Catherine trouwt met een hertog en ik weet dat ze gelukkig is met hem. Jij en heer Davis..' Hij stopte even en hoestte. 'Ik schrok ervan.. Ik zag liefde tussen de verkeerde personen. Verkeerd in mijn ogen dan.'
'Weet U dan dat het ook niet goed zal gaan met U en madame Aubert?' Ze keek haar vader aan. 'De verkeerde personen, én geen liefde.'
'Je hebt gelijk, ben ik bang,' zei hij.
'En nog even over trouwen; ik snap het. Ik snap dat ik niet met Gabriël zou kunnen leven. Die liefde is over.. En dat ging snel. Hoe had ik dan een heel leven met hem kunnen doorbrengen..?' Hertog Scottby glimlachte en omarmde haar. Zijn dochter knipperde haar opgewelde tranen weg. Dit betekende veel voor haar.
'Zo, ga je nu maar klaarmaken. Het bal begint zo al.' Hij liep weg uit haar kamer en zij draaide zich weer naar de spiegel. De kamermeisjes begonnen meteen met de make-up en haar haar.
Vlak voor ze uit Leverson Manor wilde vertrekken sloeg ze haar cape om en stapte toen de koets in.

Gabriël had dat er weer een bal was. Zijn ouders waren zich aan het klaarmaken en hij ook. De jongen draaide zich om naar zijn kledij en ademde even diep in, hij zou Rosemay weer onder ogen komen en waarschijnlijk de heer Scotby ook. Kort zuchte hij. Rosemay was nog steeds iemand die in zijn hart zat, als een goede vriendin welliswaar. 'Gaab, doe je voort je vader is al klaar!' Gilde zijn moder door het huis. Geirriteerd trok hij een roodgekleurd hemd aan en deed daar een rode vest over aan die aan de zijkant geborduurd was met een gouden draad in de vorm van het wapen schild van het rijk. Met daarop zijn initialen. Hij had zijn iets donkere tint rode broek al aan. Iemand klopte op de deur en het was zijn moeder weer. 'Kom binnen.' Zei hij kalm tegen zijn moeder. De vouw kwam binnen in een prachtig gewaad met een roos in de handen. 'Hier Gabriël, vanavond zal jij een van de best geklede ridders zijn.' Kort grijnsde hij en nam de rode roos aan en spelde die op zijn vest. Alles matchte perfect, bij zijn mouwen kwam er een wit stukje hemd onderaan dat hij eenvoudig omsloeg en zo kwam dat over de vest. 'Zo we zijn gereed.' Zei hij tegen haar. Dan begon zijn moeder even zijn haar goed te kammen zodat hij er deftig uitzag. Gabriël stak zijn arm uit naar zijn moeder en die haakte bij hem in en zo liepen ze allebei van de trap af. Beneden stond zijn vader te wachten en toen hij het aanzicht zag van zijn zoon en zijn vrouw begon hij helemaal te stralen, beneden aangekomen overhandigde Gabriël zijn moeder aan zijn vader en zo liepen ze samen naar buiten. Wel vroeg hij zich af waar Felicity uithong, hij had haar sinds zijn aankomst hier niet meer getroffen. Maar hij besloot te zwijgen tegen zijn ouders. Sinds hij terug was had hij nog niet veel gezegd tegen zijn ouders over hoe het daar was afgelopen en wat hij had opgelopen. Wel waren er nu door dat hij helemaal proper was enkele litekens op zijn handen zichtbaar geworden en ook op zijn gezicht zat er een groot maar daar viel zijn haar grotendeels over. Het meest pijnlijkste was de wonde naast zijn hartstreek maar dat was ook al een liteken, en dat was het grootste van al. Bij de koets aangekomen stak hij zijn hand uit naar zijn moeder en hielp haar de koets zo in, zijn vader kroop erzelf in en plaatste zich naast zijn vrouw. En zo reden ze ervandoor richting het kasteel van hun koning. Voor hij was ingestapt werd hem een kelkrode cape overhandigt die hij over zijn schouders hong. Dit maakte zijn outfit compleet.