De bruiloft

Genodigden: Iedereen
Reden: Bruiloft van Catherine en Matthew
Dresscode: Netjes
_____________________________________

Zenuwachtig stond Matthew heen en weer te lopen in de kleine ruimte waar hij vast gehouden werd. Zijn witte kostuum maakte hem tot een statige man, maar van die trotse man was nog weinig over. In plaats daarvan stond Matthew te handenwringen en zenuwachtig te ijsberen. 'Doe nou eens rustig, jongen!' Riep zijn vader wanhopig. Matthew deinsde geschrokken achteruit en liet een zenuwachtig lachje zien. 'Sorry vader.' Mompelde de jongen. 'Ik ben gewoon zenuwachtig.'
'Dat is te zien.' Bromde de man. Hij stond op en pakte Matthew bij zijn schouders beet. 'Je hoeft helemaal nergens bang voor te zijn. Het komt allemaal goed.' Glimlachte de man. 'Jullie trouwen uit liefde. In tegenstelling tot veel andere stellen.' De brede man glimlachte. 'Het komt echt allemaal goed. De voorbereidingen zijn perfect verlopen en dit wordt de mooiste dag uit je leven.' Matthew knikte even en leek te ontspannen. 'Je moeder en ik waren ook gedwongen te trouwen, maar wij hebben elkaar ook leren liefhebben.' Matthew zuchtte. Dat was waar ook.
En nu ze het toch over zijn moeder hadden, waar was die gebleven? Ze had iets gemompeld met zoeken en Catherine in één zin, maar Matthew wist haar reden toch niet.

Toen werd er op de deur geklopt en een wat oudere man stak zijn hoofd om de hoek. 'Het is tijd heer Howard.' Glimlachte de priester. Matthew nam een flinke teug adem en liep toen voor zijn vader de ruimte uit. Ze hielden de bruiloft in het kasteel en de zaal zat al vol met allemaal familie. Matthew keek naar zijn familie en glimlachte. Dit kon hij best. Met zijn vader liep hij naar het altaar toe. Matthew werd dichtbij de priester geïnstalleerd en met een brede glimlach keek hij de zaal rond. Zijn ogen bleven uiteindelijk op de deuren rusten waar zijn verloofd, Catherine, door heen zou komen. Niet mijn verloofde, maar mijn vrouw. Matthew's borst zwol op van trots als hij weer aan haar dacht. Hij kon nog altijd niet bevatten dat zo'n mooie vrouw zover kon gaan in haar liefde voor hem. Maar hij prees zichzelf de gelukkigste man op aarde dat zij ja had gezegd op zijn huwelijksaanzoek. Blijer en trotser kon niemand hem maken.

Edit:
[Ik vond de pruikentijd nooit interessant genoeg om me er zo in te verdiepen XD]

Het gloednieuwe korset werd Catherine aangetrokken door de verschillende kamermeisjes die haar klaar zouden maken voor de grote bruiloft. De meisjes zeiden haar zich goed vast te houden, dus dat was wat Catherine deed. Het bleek geen overbodige luxe om zich vast te houden toen de meisjes aan de touwtjes aan de achterkant van het korset begonnen te trekken. Totdat het echt niet strakker kon werd het aangetrokken. En toen dat eenmaal vastzat, trokken ze Catherine de rest van de prachtige jurk aan. Toen ook dat klaar was, kwam Catherine achter het kamerscherm vandaan om eens in de spiegel te kijken. Ze hapte even naar adem en glimlachte toen. Haar taille was ongelofelijk smal. Het lijfje van de jurk die speciaal voor haar was gemaakt, was zoals de andere wit met goud. Maar er zat maar weinig goud door. Enkel twee lijnen die haar taille accentueerden, en gouden ruches, langs de laaglopende hals. Die net zoals de jurk die ze in de winkel hadden gezien, de schouders niet bedekte.
De hoepelrok maakte het af. Ook deze was wit met goud, uiteraard, en was versierd met gouden barokfiguren. Ze gaven haar niet lang meer de tijd om haar figuur te bewonderen, want ze moest ook nog opgemaakt worden.

De luide muziek die door de zaal galmde, verborgen Catherines zenuwen een beetje. Ze liep langzaam in de richting van de plaats waar Matthew stond. Haar zenuwen proberend te verbergen. Ze wist dat ze niks fout mocht doen. Ze moest perfectie uitstralen. Anders zou vader niet blij zijn. De grote hoeveelheid aanwezige mensen wees erop hoe tevreden hij was geweest over het feit dat Catherine een geschikte huwelijkskandidaat gevonden had binnen zo'n korte tijd sinds ze hier was. Cath ademde diep in, en ademde langzaam weer uit. Binnen de kortste keren stond ze naast Matthew. De zenuwen verbergend.

[Blaah, kudtpost. x]]

Rosemay stond naast hertog Scottby en zag hoe mooi Catherine er uitzag. Ze knipperde de tranen weg en glimlachte. Haar zusje zou gaan trouwen met de man waar ze écht van hield. Ze zette de eerste stappen richting een prachtige toekomst. Vanuit haar ooghoeken keek ze af en toe naar vader. Zijn strenge blik maakte haar al zenuwachtig, hoe zou dat wel niet voor Cath zijn? Vreselijk. Ze liet haar blik door de zaal gaan. Alle mensen stonden in een halve cirkel, de priester en andere dienaren van God keken afwisselend naar Matthew en zijn bruid. Zij zouden hen gaan trouwen.
Ergens maakte Rosemay zich zorgen om de tijden die hierna gingen komen. Zij was nog niet getrouwd, vader wilde vast zo spoedig mogelijk dat Catherine kinderen zou krijgen.. De tijd drong. Dat kon ze voelen. Vader was ook al oud, ze begreep hem wel. Haar eigen bruiloft zou over een paar weken plaatsvinden, alhoewel haar zusje er nog niets van wist. Dat wilde ze ook zo houden. Ze liet haar maar even gelukkig zijn met Matthew.

[Ook kudtpost xD]

Caleb stond bij zijn ouders in de zaal en keek naar het koppel dat trouwde en ging even die gehele familie af. Hertog Scotby was een goede vriend van zijn vader, Hertog Winstworh. Caleb kende zijn twee dochters uitermate goed, maar was eerst niet van plan om te komen. Zijn vader had hem gedwongen om zijn beste kledij aan te trekken en er op zijn best uit zou moeten zien. Opeens bleef zijn blik hangen op Vrouwe Rosemay, voor nu nog ongetrouwd al zou daar wel eens spoedig verandering in kunnen worden gebracht. Die vrouw had zoveel mannen aan haar voeten liggen, ze moest er maar een kiezen en als die bij haar vader in de smaakviel dan mocht ze met hem trouwen. Ook hijzelf had meerdere jonge vrouwen achter hem aan zitten, maar hij wachte af tot hij die ene persoon zou tegen komen met wie hij zijn leven zou gaan delen. Zijn ouders accepteerde dit zelf ook uitermate, want zijn moeder wilde niet dat hij uit dwang trouwde, zijn vader wel. Maar hij had respect voor zijn zoon's beslissing. Rustig liet hij zijn blik weer naar Catherine en Matthew gaan, die twee trouwde ook uit liefde dat was hem al wel ter oren gekomen. Wat wilde je anders in een stad zoals deze?

Matthew wist dat hij naar de priesters moest kijken, maar zijn blik ging meerdere malen naar Catherine toe. Ze zag er beeldschoon uit. Hij wilde bijna zijn mond open trekken, maar wist zich te beheersen en keek naar de priester die nu begon te bidden. Zijn hand volgde het patroon en liet zijn hand uiteindelijk weer naast zijn lichaam vallen. Matthew zweeg de hele tijd, maar zijn ogen zochten vaak naar Catherine en die spraken boekdelen. Hij kon het nog niet met woorden zeggen, maar zijn blik vertelde haar dat ze er beeldschoon uit zag. De priester begon nog meer te vertellen, maar Matthew had er geen oor naar. Hij bleef met een glimlach Catherine aanstaren en een korte kuch achter zijn rug zorgde ervoor dat hij weer om keek. Het was zijn vader.

Een jongetje kwam de ringen brengen. Het kind kwam Matthew niet bekend voor, maar wat maakte hem dat nog uit. Hij nam de ring aan en pakte zachtjes de hand van Catherine. Hij keek haar glimlachend aan terwijl hij de ring om haar vinger schoof. Zijn vader en moeder stonden trots toe te kijken en het leek voor hen een droom. Zij waren gedwongen om met elkaar te trouwen en hun zoon trouwde met de vrouw van zijn leven. Hij trouwde uit liefde.

[waar is mijn inspiratie heen? D:]

Eerst werd er gebeden. Net als de rest van de zaal volgde Catherine het patroon. Ze keek naar de priesters. Nog steeds wel een beetje zenuwachtig. Toen kwam een jongetje de ringen brengen. Glimlachend keek Catherine ernaar. Toen draaide ze zich naar Matthew toe zodat ze hem aan kon kijken. Allereerst deed hij de ring om haar vinger. En glimlachend keek Cath hem aan, zodra hij haar hand weer had losgelaten. Zelf pakte ze de ring die voor Matthew bestemd was van het kussentje, en voorzichtig deed ze die om Matthews vinger. Ze liet zijn hand los en keek hem aan. Ze waren al bijna getrouwd. Dan was Matthew haar man al bijna. Ze zuchtte onhoorbaar van verlichting. Het was allemaal goed gegaan. Ze hoefde zich niet echt zorgen meer te maken. Haar gedachtes kwamen al gauw weer terug naar de ruimte waar ze stond. Ze keek afwachtend naar de priester.

[Okay. Een helloshittypost. T.T]

De priester knikte als teken dat het tijd was om te tekenen. Een man legde een papier op de tafel waar de bruid en de bruidegom hun naam onder moesten zetten. Daarna zouden ze man en vrouw zijn.
Rosemay kon het geluk in Catherine haar ogen zien, zelfs vanaf de afstand tussen hen. Matthew en zij waren het perfecte koppel. De zaal keek zwijgend toe hoe de schrijfveer aan de gelukkigen gegeven werd.
De muziek zwol aan. De genodigden stonden in een grote kring, en lieten een stuk dansvloer vrij. Nu was het tijd voor een dans. Rosemay vroeg zich af of Catherine het genoeg had geoefend, aangezien ze haar nooit bezig heeft gezien met dat. Ze keek om zich heen, en zag Caleb tussen de mensen staan. Ze glimlachte veelbetekenend naar hem. Hij gaf haar steun. Dit was een situatie die haar blijdschap gaf, maar ook verdriet. Haar zus was getrouwd met de man van haar leven, en zij stond toe te kijken terwijl de tijd doortikte. Durham zou haar trouwen, dat gevoel had ze. En ze kon er bijna niet meer onderuit.

(GVD heb ik een heel stuk getypt denk ik meteen: oh kan posten, maar ik zit in de trein zonder internetverbinding! Ben ik mijn post weer kwijt T_T)

Matthew zette met sierlijke letters zijn handtekening op het vel. De ganzenveer gaf hij over aan Catherine. De muziek klonk al nog voordat ze klaar waren met schrijven. De ring om zijn vinger voelde wat vreemd en koel aan, maar hij zou er zeker aan kunnen wennen. Hij wilde er aan wennen. Terwijl de muziek klonk maakte de menigte ruimte voor hen vrij. Zijn zouden de eerste dans moeten leiden. Gelukkig had Matthew veel geoefend. Zijn moeder hem ertoe gedwongen met hem te dansen, maar het resultaat mocht er zijn. Matthew kende de dans uit zijn hoofd en wist hem foutloos te dansen. Hij wist dat Catherine geen slechte danseres was. Bij het lentebal leek het alsof ze samen door de ruimte heen hadden gezweefd. Ze had nooit op zijn voet getrapt en hij wist zeker dat hij ook niet op die van haar had gestapt.

Na de handtekeningen pakte Matthew de hand van Catherine en leidde die richting de open plek in de menigte. Hij keek even naar zijn vader en moeder. Toen naar zijn schoonzus, Rosemay en hij gaf haar een kleine knik met een glimlach op zijn gezicht. Hij wist wat voor druk de vader van de tweeling op hen legde en nu Catherine getrouwd was zou de druk alleen maar hoger worden van Rosemay. Matthew gaf de jonge vrouw een gemoedelijk glimlachje voordat hij weer naar Catherine toe draaide. Hij liet haar hand los en zette een stap achteruit. Hij boog licht voor haar en met een glimlach keek hij op haar neer. Ze was het mooiste wat hij ooit had gezien en toen zette hij de eerste stap om de dans te beginnen.

Caleb was de gehele ceremonie op dezelfde plek blijven staan. Maar zodra de muziek klonk ging iedereen opzij, terwijl zijn ouders richting enkele andere mensen gingen, dwaalde hij rustig naar Rosemay toe. Kort keek hij rond of hij Durham zag maar die leek er niet te zijn, hoe raar. Al snel zag hij dat Matthew samen met zijn vrouw naar het midden van de dansvloer ging, maar dat hij eerst en vooral knikte naar Rosemay. De liefde tussen Matthew en Catherine was prachtig om te zien, het stroomde gewoon van het koppel af. Hier was niet gesproken van dwang, puur uit liefde zoals het hoorde. Rustig wandelde hij verder tot hij naast haar stond en voor zich uit keek. 'Ik zei toch dat ik zou komen.' Zei hij zacht tegen haar en luisterde rustig naar de muziek die er klonk. Zijn ouders waren ondertussen bij Hertog Scotby aangekomen en ze begroette de man vriendelijk en dan zochten de ogen van zijn moeder hem. Al snel vonden die hem en wierp ze hem een vriendelijke knik toe. Caleb knikte terug en keek dan rustig naar Rosemay. Kort wierp hij een blik op de mensenmassa maar dan ging die naar het koppel op de dansvloer.

[Inspiloos]

Rustig pakte Catherine de ganzenveer aan. Ze trilde een heel klein beetje toen ze haar handtekening zette. Nog voor ze klaar waren startte de muziek. Ze gaf de ganzenveer aan de priester terug en keek Matthew aan, glimlachend. Ze keek nog even naar haar hand, waar de ring omheen zat. Hij schitterde en blonk, weer glimlachte Catherine. Ze keek op, de menigte die voor hun bruiloft was uitgenodigd maakte een grote kring.
Ze zou moeten gaan dansen. Op deze dans was ze al een hele tijd aan het oefenen. Ieder mogelijk moment greep ze aan om alles in stilte nog eens door te nemen. En nu was het zover.

Met haar hoofd tevreden opgeheven liep Catherine naar de kring. Ze keek langs haar familie en schoonfamilie. Al gauw viel haar op dat Caleb er ook was. Hij was een goeie vriend en ze had hem al heel erg lang niet gezien. Ze glimlachte breed en liep verder. Matthew liet haar nu los en draaide zich om. Ze glimlachte nog steeds. En toen begonnen ze de dans. Ze kende iedere stap uit haar hoofd, dus het was uiteraard geen probleem deze te dansen.

[Blââh, kudtpost. D=]

Matthew glimlachte en pakte haar handen weer vast. Zachtjes wreef zijn duim over haar hand terwijl ze een rondje begonnen te draaien. En maar weer en weer de stappen herhalen. Matthew had het hier wel gezien. Met al die extra gasten. Hij wilde alleen zijn met zijn vrouw. Matthew begon te glunderen toen hij dat woordje door zijn hoofd zag gaan. Zijn vrouw. Hij trok Catherine naar zich toe. De laatste stap van de dans en klaar.

'Je ziet er prachtig uit. Maar nu wil ik wel een momentje met jou alleen.' Fluisterde Matthew zachtjes in haar oor. Hij glimlachte zwakjes naar haar. Sommige gasten kwamen hem nog feliciteren, maar Matthew had schoon genoeg van al die drukte.

Glimlachend en glunderdend danste Catherine de passen die ze de afgelopen tijd zo vaak geoefend had. Het duurde niet lang voor ze klaar waren. Ze was getrouwd. Matthew was haar man. Een steek van blijdschap ging door haar buik. Ze had de man van haar dromen gevonden. Ze stapte achteruit. Ze waren klaar.

Grijnzend luisterde Catherine naar Matthew. 'Dankjewel, ik zou dat ook willen. Maar ik moet nu heel eventjes naar mijn zus toe.' Fluisterde Catherine terug. Hierop liep ze naar Rosemay toe. Die omhelsde ze stevig. Een tijdje hield ze haar zus vast. 'Ik ben getrouwd Rose, kan je het geloven?' fluisterde Catherine maar net hoorbaar naar haar zus, nog altijd glunderend. Ze hield haar zus d'r handen nog steeds vast en keek d'r aan. 'Jij bent hierna aan de beurt,' zei ze iets serieuzer. Ze omhelsde haar zus nogmaals en omhelsde dit keer ook vader. Toen werd ze door anderen gefeliciteerd.
Ze liep terug naar Matthew, terwijl nog altijd mensen hen kwamen feliciteren. Weer viel haar blik op Caleb, hopelijk zou ze hem binnenkort nog eens kunnen spreken. Nu was het sowieso te druk voor een gesprek.
Ze keek Matthew aan en boog ietsje naar hem toe. 'Ik hou van je,' fluisterde ze zachtjes en oprecht. Nog steeds vlogen de felicitaties hen om de oren. Catherine was getrouwd op een manier waarover ze haar hele leven al droomde. Met de man van wie ze hield.

Caleb merkte op dat Catherine hem even aan keek en door een simpele knik zei hij gedag tegen haar en glimlachte dan ook even. Het koppel zweefde over de dansvloer. Hij zou hen later wel even feliciteren dat was wel het beste. Plus zijn ouders zouden het ook al zeggen tegen hun dus ja. Opeens kwam ze naar Rosemay die juist voor hem stond. Ook hun vader was blijkbaar bij hen komen staan. En zodra ze tegen Rosemay zei dat zei de volgende was glimlachte hij even. Maar dan zette hij een stap naar achteren aangezien ze haar vader een knuffel gaf. Rustig wandelde hij naar zijn ouders en zette zich bij hen neer. 'Zo zoon, je weet dat je binnenkort ook zult moeten trouwen.' Caleb rolde even met zijn ogen en keek dan kort richting Rose, hij zou trouwen met haar. Dat wist hij gewoon. Maar nu moest dit nog even stilgehouden worden gewoon omdat zijn ouders anders weer te plakkerig gingen doen, en ook omdat dit het feest was van Catherine en Matthew. Die twee verdiende nu al de aandacht ookal wouden ze deze waarschijnlijk niet, maarja dat was niet zijn zaak op het moment. Rustig stond hij op voor zijn ouders nog meer gingen zagen tegen hem. De jongen bewoog zich gemakkelijk tussen al het volk door, recht naar een balkon en daar bleef hij staan om uit te kijken over het domein van het domein.

'Je bent er inderdaad..' glimlachte Rosemay, zonder naar Caleb te kijken. Ze zag hoe gracieus Catherine zich over de dansvloer danste. Ze boog zich wat naar de jongeman naast zich toe, en fluisterde: 'We zouden eigenlijk al moeten oefenen voor ónze dans.' Met een ietwat speelse blik keek ze in zijn ogen. Ze gingen binnenkort trouwen, en Rose verheugde zich erop. Na een lang gesprek was hertog Scottby overtuigd; Durham zou zijn dochter niet gaan huwen. En nu had ze een ware liefde die ze een gelukkig man ging maken. Met hem wilde ze maar wat graag kinderen krijgen en de rest van haar bestaan doorbrengen. Caleb zorgde ervoor dat zij zich prettig voelde en meer uit het leven wilde halen. Haar formele karakter was minder geworden sinds ze hem vaker zag, ze genoot meer van alles. Ze werd wakker geschud uit haar afwezigheid door haar zuster. 'Ik kan het wel geloven. Vanaf het begin dat ik jullie samen zag wist ik dat jullie een koppel zouden vormen,' zei ze tegen Cath. Ze glimlachte breed. 'Ik wens je het beste.'

Caleb zat een vrij lange tijd op het balkon en staarde rustig naar de sterren. Tot hij een hand op zijn schouder voelde. Het was zijn vader. 'Ik heb vernomen dat je binnen kort trouwt met vrouwe Rosemay.' Meteen keek Caleb op. Had ze het haar vader al gevraagd, en had die toegestemd? Kort keek hij zijn vader aan en rende dan snel weer naar binnen. Er was al wat volk vertrokken, maar zij stond er nog, net op dezelfde plaats als net. Snel bewoog hij zich verder en meteen was hij ook bij haar aangekomen. 'Heeft je vader toegestemd?' Caleb probeerde zijn stem enigsins rustig te laten klinken, maar toch vertelde zijn blik wat anders. Hij was dol enthousiast, zachtjes legde hij zijn armen om haar heen en glimlachte. 'Misschien kunnen we inderdaad al wat oefenen op de dans.' Fluisterde hij in haar oor. Caleb zag zijn ouders inmiddels ook al vertrekken, nou kon hij ook nog eens te voet naar huis gaan. Ach ja, veel maakte het niet uit. Zijn dag was compleet. De vrouw van zijn dromen zou binnenkort met hem trouwen. En daar kon niemand wat aan veranderen. Ooh, maar nu kon hij ook geen trouwceremonie verpester zijn. Achja, geen deuk in zijn status dan maar. Dat was eigenlijk wel beter.

Rosemay sloot haar ogen toen Caleb zijn armen om haar heen sloeg. Zijn warme adem streelde langs haar oor wanneer hij zei dat ze inderdaad konden oefenen op de dans. 'Laten we dan maar beginnen,' zei ze met een glimlach. De laatste mensen waren vertrokken, inclusief het bruidspaar. En gelijk hadden ze. Een huwelijksceremonie hoefde ook niet zo lang te duren. En Matthew kon zich vast niet meer inhouden op Catherine...
Ze ging naast hem staan en legde haar ene hand in de zijne. De andere moest sierlijk naast zich gehouden worden. 'Eén twee drie, één twee drie..' fluisterde ze in zichzelf. Ze keek op naar haar aanstaande man en schoot in de lach. 'Het spijt me, ik weet het nog niet helemaal.' Nu ze nadacht over trouwen met Caleb viel het haar op dat het een vreemde beslissing was. Ze twijfelde niet over hem, o nee, maar het feit dat hij niet op zijn knieën was gegaan voor haar, dat ze geen verlovingsring had gekregen en dat er nog maar weinig was geregeld. Maar het maakte haar niets uit. Ze zou een heel leven bij hem zijn. Onwennig keek ze hem aan. 'Eerlijk gezegd weet ik de dans amper. Ik heb er de tijd nog niet voor gehad. Weet jij hoe het moet?' vroeg ze.

Caleb keek voor zich uit en genoot van de aanwezigheid van Rosemay. Zijn aanstaande vrouw. Nu hij er over nadacht er was nog helemaal geen verlovingsring. Damn, daar moest hij ook nog naar gaan kijken. Want hij was ook niet echt op zijn knieën gegaan voor haar. Zachtjes maakte ze zich los uit zijn greep en zette zich naast hem neer. Ze plaatste haar hand in de zijne en heel zachtjes kneep hij daar in. Toen ze in de lach schoot keek hij haar even aan en grijnsde zelf ook even. Hoe moest dit eigenlijk? Echt veel informatie hadden ze hem niet gegeven hierover. Ach ja, eigenlijk hoopte hij dat Rose het zou weten. Toen ze hem aan keek, keek hij haar eveneens recht in de ogen aan en zacg da blik in haar ogen en fronste even. 'Eerlijk gezegd weet ik de dans amper. Ik heb er de tijd nog niet voor gehad. Weet jij hoe het moet?' Caleb schudde zijn hoofd en streek even door zijn haren. 'Ik, nee sorry.Hier heb ik niet echt veel van opgestoken.' Zei hij wat beschaamd tegen haar en keek even naar de grond. Dus de dans oefenen zouden ze nu al wel niet kunnen doen, tenzij ze opeens hulp kregen van iemand. Iedereen was al weg, dus ja. 'We hebben nog wel tijd om hem te oefenen, maar dan moeten we hem maar eens eerst kennen.'