Beste Christian..

Met een diepe frons keek Rosemay het raam uit. Ze had al lang geen brieven gekregen van Christian, en dacht eraan om het initiatief te nemen. Ze was onder de indruk van zijn persoonlijkheid, en wilde hem graag weerzien. Rustig stond ze op uit haar fauteuil en liep naar haar zware, eikenhouten bureau. Ze pakte de schrijfveer en doopte hem in de inkt. Met sierlijke letters begon ze te schrijven.

Beste Christian,

Je liet een tijd niets van je horen. Ik vroeg me af of er misschien iets gebeurd is.
Gisteren had ik een droom. Die heb ik al vaker gehad. Ik herinner me maar flarden, ik kan het maar niet onthouden. Vind jij dat ook zo vreemd, dat je wel droomt, maar af en toe opstaat met geen gedachten? Ik wel. En ik probeer te verzinnen waarom dat zo is. Zou de schepper van onze wereld dat zo hebben gewild? Of is het een droom die je niet eens wilt weten? Ik ben er nog niet uit. Misschien dat jij me kan helpen?
Ik hoop dat je nog terugstuurt, mijn beste.

Met liefs,
Autumn-Rosemay.

Tevreden vouwde ze het papier op en stopte het in een envelop. Ze zou hem zometeen brengen naar de man die alles bezorgde...

Zachtjes was er geklopt te horen, en Christian stond bijna meteen op. Voorzichtig sloot hij zijn boek die hij aan het lezen was, schoof zijn stoel aan en liep naar de deur toe.
‘Gegroet.’ Zei Christian vrolijk terwijl hij de deur open maakte. Het was de post-man, de man die alles naar bijna iedereen bezorgde. Hij keek naar de brief in de handen van de man en herkende het handschrift. Rosemay! Voorzichtig pakte hij het van de man aan, bedankte hem en sloot voorzichtig de deur.
Zijn moeder kwam meteen al aanlopen en grijnzend verliet hij de deur zonder iets te zeggen, op weg naar zijn bureau. Daar ging hij opgewonden zitten en opende de brief meteen. Wat zou Rosemay nou weer te vertellen hebben?


Meteen nadat hij het gelezen had, pakte Christian een leeg, mooi blad en schreef er met een net handschrift op;

Beste Rosemay,

Het spijt me heel erg dat ik niets van me liet horen. Ik had het erg druk met mijn verloofde. Ik heb vast wel ooit iets over haar verteld. Ze heet Laurraine.
Jammer genoeg gaat het niet zo goed meer tussen ons. De laatste tijd is ze erg afwezig, en lijkt het alsof ze me vergeten is.

Ook spijt het me dat U zo droomt. Ik hoop dat het snel over gaat, want ik weet hoe frustrerend het is als gij iets maar half herinnerd.

Misschien dat we samen elkaar weer kunnen ontmoeten. Hopelijk zult gij dan niet meer zo dromen.

Groeten,
Frans Christian Frederiks.

Christian las het nog een paar keer door en stond op en trok zijn jas aan. ‘Ik kom zo terug, moeder.’ Zei hij glimlachend terwijl hij zijn moeder een zoen op haar wang gaf en het huis verliet met de brief in zijn handen. Hij zou hem naar de bezorger brengen.

Het had een week en twee dagen geduurd voordat ze iets terugkreeg. Een lakei bracht het naar haar kamer, en ze brak het rode zegel op de envelop. Haar ogen gingen over de letters. Met licht trillende handen las Rosemay de brief nog eens. En nog eens. En nog eens, tot ze het vijf keer had gelezen. Christian had blijkbaar een verloofde. Laurraine.. Laurraine Frederiks zou ze dan gaan heten. Dat was de reden waarom hij al lang geen brieven meer had gestuurd. Ze had dit moeten weten. Ze zuchtte diep en liet haar hoofd op haar hand steunen. De brief gleed uit haar vingers en viel op de grond. Toen vermandde ze zich en stond op, deed hem in de envelop en pakte nieuw papier. Met wat vastere hand schreef ze een bericht terug.

Beste Christian,

Het doet mij een plezier om te horen dat je een verloofde hebt; je ware liefde vinden op jonge leeftijd is nog altijd lastig. Helaas kan ik mij niet herinneren dat je iets over de gelukkige hebt verteld, het spijt mij. En ze is je vast niet vergeten, dat gaat niet zo snel. Het komt goed, vertrouw mij.

Je hebt niets om je voor te verontschuldigen. Deze week heb ik al mijn dromen kunnen herinneren. Het gaat vast wel weer over. Vast omdat ik het me zoveel afvraag. Het is een eigenaardige wereld waarin wij mensen leven. Je idee om elkaar weer eens te ontmoeten, spreekt mij aan. Breng dan mevrouw Laurraine mee. Ik zou graag met haar kennis leren maken.

Ik wens je veel geluk en voorspoed.

Met liefs,
Autumn-Rosemay

Ze had het met pijn in haar hart opgeschreven, maar natuurlijk wenste ze hem wel het beste. In de tijd dat ze hadden geschreven was ze in de beginfase van verliefdheid, en dit nieuws was als een klap in haar gezicht. Wat verward schoof ze het in een envelop en liet hem op het bureau liggen. Ze stond op en liep de gang in. Die brief kon nog wel even wachten.

Christian las glimlachend Rosemay’s brief. Hij hield meer van Rosemay dan van zijn verloofde Laurraine en dat deed hem pijn. Voorzichtig haalde hij diep adem en besloot om iets terug te schrijven.

Beste Rosemay,

Ik denk dat ik er een einde aan ga maken, ik heb iemand anders op het oog. Ze is erg lief en ook …Christian stopte opeens met schrijven, Hij moest aan Rosemay denken toen hij dat opschreef en besloot om opnieuw te beginnen. Wat als ze niet hetzelfde zou voelen? Zou het dan voor niets uit zou gaan met Laurraine?

Beste Rosemay,

Ik heb geen idee wat ik U terug moet schrijven. Laurraine lijkt steeds meer afstand van mij te nemen, maar houd nog steeds van mij. Ik weet dat ik niet gelukkig zal worden als ik bij haar blijf, maar ze kan het niet aan zonder mij. Haar ouders zijn erg streng en als ik er niet geweest was zou Laurraine weggelopen zijn. Ik besloot toen om haar te achtervolgen en terug naar huis te brengen voordat het te laat zou worden. Alle schuld ging naar mij, maar dat maakte me niets uit. Ik wist dat ze veilig zou zijn.
Maar de volgende dag begon het weer, ze had weer ruzie met haar ouders en was opzoek naar een man. Een man die van haar zou houden. Een man die er voor haar klaar zou staan. Een man die blijkbaar alleen ík kon zijn. Haar ouders wilden dat ze met mij zou trouwen en toen Laurraine erover nadacht vond zij het een goed idee.
Eerst gingen we verloven, gewoon om te zien hoe het tussen ons zou gaan. En dat terwijl ik niet van haar hield! Ik wou gewoon zeker weten dat het goed met haar zou komen. Ik ken haar al sinds ik één jaar was.
Later begon ik wel van haar te houden, en zij nog meer van mij. Maar haar ouders wilden meer, ze wilden dat ik en Laurraine zouden trouwen, maar ik ben er niet klaar voor. Ik houd niet meer van haar. Het gevoel is gewoon weg.
Ze kan veel beter krijgen dan mij, er zijn jongens zat die rijk zijn. Of zelfs rijker dan mij. Met haar schoonheid kan ze elke man krijgen die ze wilt. Haar vader zou hun zelfs kunnen omkopen!

Ik weet niet wat ik moet zeggen en of ik wel moet scheiden. Haar vader zal erg veel geld van me eisen. Geld dat ik niet heb, en geld dat ik van niemand zal lenen.
Je weet nog lang niet alles over mij. Zoals mijn ‘vakanties’ in Spanje, maar je zult spoedig mogelijk alles daarover horen.

Groeten,

Frans Christian.
Hij legde de veer op tafel en sloot het potje met inkt. Dat was het dan … Al zijn diepste gevoelens voor Laurraine stonden op dat blad. Zou hij het sturen? Wat als iemand anders het zou lezen? Dan was hij er bij… Dat zou een schande zijn.

Zuchtend stond hij op en sloot de envelop. Rosemay moest dit zo snel mogelijk lezen. Uiteindelijk zou hij een beslissing moeten maken voor wie hij zou kiezen. Beide dames waren mooi én rijk

Christians antwoord kwam verrassend snel. Het was een behoorlijke brief, één die langer was dan normaal. Hij zette zich open en liet haar al zijn gevoelens weten. Het verhaal ontroerde haar bijna, en ze kon zo meeleven met wat hij meemaakte. Ze wist nu zeker dat haar nogal formele en ingehouden brief niet toepasselijk was geweest. Vlug pakte ze haar schrijfveer. De letters waren zo'n beetje onleesbaar omdat ze hem ook veel wilde vertellen.

Liefste Christian,

Ik vind het zo naar voor je dat dit moet gebeuren. Maar je gaf om haar, wilde dat het goed kwam en hebt voor haar gezorgd. Je beschermde haar. En dat is goed. Wat er nu speelt, je gevoelens die je niet meer hebt voor Laurraine is erg normaal. En daar kun je nu eenmaal niets aan veranderen, Chris. Je deed er goed aan om haar veilig thuis te brengen, heus. Maar dat haar ouders nu willen dat je haar huwt, is niet goed. Je zal het hen moeten vertellen. Een huwelijk is niet niets, en van elkaar scheiden zal arme Laurraine alleen nog meer verdriet doen.
Je bent niet overal zeker van denk ik. Ik weet wel iets zeker. Zo snel als ik kan ga ik naar je toe, en hoop ik je te helpen met je twijfels. Omdat ik iets voor je voel...

Ze stopte. Nu had ze háár gevoelens op papier geschreven, bijna onbewust.

Zodra ik antwoord en toestemming van je heb, vertrek ik. Ik kom niet om je voor mij te winnen, maar nu nog als vriend. We zien wel wat de toekomst ons brengt.

Met liefs,
Rosemay

In een niet zo een lange brief had ze alles verteld wat ze wilde. Ze blies zachtjes zodat de inkt opdroogde. Deze brief ging dezelfde middag nog op de post.

Lieve Rosemay,

Het gevoel voor U is wederzijds. Dit geeft me de doorslag om er een eind aan te maken, maar daar zullen haar ouders niet blij mee zijn. Laurraine’s ouders hebben veel connecties. Ze kunnen ervoor zorgen dat ik geen geld meer overhoud en dat is niet het beste wat me kan overkomen op dit moment. Ik wil heel graag bijpraten. Kun je vanavond naar ons steegje komen? Het steegje waar we vroeger altijd te vinden waren.
Hopelijk zie ik je rond een uur of elf. Dan is er niemand die ons kunnen storen, de meesten zullen al in bed liggen. Als het al te laat gaat worden kun je nog altijd bij mij thuis terecht. Mijn ouders zijn vanavond allebei weg.
Ze zijn naar Spanje voor …

‘Wat moet ik zeggen? Dat mijn moeder van Adel is? Dat ze weg moet voor haar Koninklijke verplichtingen?’ Mompelde Christian twijfelend. Hij keek naar zijn papier en schreef weer verder.

Werk. Mijn ouders zullen pas over een week thuis komen. Misschien dat je me gezelschap kunt houden. Als het te veel gevraagd is, mijn excuses daarvoor.

Liefs,

Christian.

Hij deed de brief in een envelop en stond op. Het was nu 8 uur. Over een paar uur zou hij haar weer kunnen zien en glimlachte bij de gedachte. Als de bezorger hem vandaag zou bezorgen dan kreeg ze hem rond 9 uur. ‘Ik zal de bezorger een voorschot geven … Misschien dat hij het dan zal doen.’ Fluisterde hij tegen zichzelf en liep het huis uit met zijn jas aan.

Rosemay liep de grote trap af, en liep de hal door. De man van de post klopte nog eens op de deur. 'Ik kom eraan,' riep ze, maar toch klopte hij weer. Ze deed de deur open. 'Vanwaar die haast?' vroeg ze. Was er iets aan de hand met iemand? De man gaf haar de brief in handen en zei: 'De heer Frederiks wilde dat ik dit snel afgaf.' En met die woorden vertrok de postman.
Ze deed de deur dicht en liep naar de zitkamer, zette zich neer in een grote fauteuil en maakte de envelop open. Hij was inderdaad van Christian. Ze las hem snel, en er kwam een grote glimlach op haar gezicht. Vanavond zou ze hem zien. In hun steegje. Ze stond op en streek haar jurk glad. Ze wilde net weglopen toen haar vader binnenkwam. Meteen stapte ze op hem af. 'Vader, mag ik vanavond weg?'
'En naar wie dan wel?'
'Herinnert U zich Christian nog? Ik heb hem al vaak ontmoet, we zijn goede vrienden. Hij heeft me nodig omdat hij een vrouw moet huwen waarvan hij niet houdt. Er is me zelfs een slaapplaats aangeboden. Toe, mag het pápa?'
'Ja, ik herinner me hem wel. Ga dan maar. Na het diner zal ik een koets laten klaarmaken.' Hij glimlachte even.
'Oh, dankuwel vader! Dat doet me plezier. Dan ga ik even nieuwe jurken inpakken.' Ze gaf hem een zoen en haastte zich weg naar haar kamer. Eindelijk zou ze Christian weerzien.