Lopen en verder niets

Matthew liep met een boek in zijn handen door de tuinen. Hij sloeg om de zoveel seconde een bladzijde om en zijn ogen schoten over de bladzijde. Terwijl hij de letters helemaal niet in zich op nam. Zijn gedachten bleven zweven bij dat ene meisje. Hoe ze daar had gezeten in het bos bij de ondergaande zon. Hij begon onwillekeurig te glimlachen en keek weer in zijn boek. Hij probeerde het echt te lezen, maar het lukte niet zo goed.

Hij naderde nu de grote tuinen en op de een of andere manier wist Matthew de andere vrouwen en heren te omzeilen terwijl hij bleef doorlopen. Zonder op of om te kijken manoeuvreerde Matthew zich tussen de andere mensen en ging uiteindelijk bij een fontein zitten. Het water maakte hem rustig en zorgde ervoor dat hij zijn gedachten op een rijtje kon krijgen. En toch ...
Hij stak zijn benen uit en ging in een makkelijke houding zitten. Niet wetend dat zijn benen zo ver uit staken dat iemand er over zou kunnen struikelen. Jammer genoeg voor hem gebeurde dat ook. Een jonge vrouw liep in gezelschap met nog een paar vrouwen en zag Matthew's benen te laat. Deze struikelde er vol over heen en geschrokken, maar vooral geïrriteerd keek Matthew naar zijn benen. Al gauw zag hij toch in dat het zijn fout was en legde zijn boek weg om de vrouw overeind te helpen. Verontwaardigd keek ze hem aan en al snel liep ze weg. Neus in de lucht gestoken en kin vooruit. Alsof ze Matthew nooit had gezien of opgemerkt en dat dit hele vooral nooit was gebeurd. Matthew keek de vrouw na. Als niemand anders dit maar had gezien ...

Christian grinnikte. ‘Dat gaat goed vandaag.’ Lachend liep hij naar Matthew toe. ‘Hallo, ik ben Christian.’ Hij stak zijn hand naar hem uit en keek ondertussen naar het boek dat hij aan het lezen was. Christian hield ook erg veel van lezen, hij was meestal te vinden met een boek in zijn handen, maar vandaag was een bijzondere dag. Laurraine en hij waren 2 jaar verloofd en dat moest gevierd worden. Jammer genoeg voor Christian hadden hij en Laurraine ruzie. Hij wist niet eens meer waarover het ging. Laurraine die zat altijd te zeuren om kleine dingetjes waardoor ze ruzie maakten. Misschien moest hij er een eind aan maken?
Misschien moest hij iets proberen met het leuke meisje waar hij altijd brieven mee schreef. Of was ze al bezet? Misschien wilden haar ouders niet dat ze met een Markies zou trouwen terwijl Christian eigenlijk een Hertog was, maar het niemand vertelde. Het was alleen moeders kant en Christian hield niet van al die verantwoordelijkheid ook al kon hij er goed mee om gaan.
Hij zuchtte en keek toen Matthew aan. ‘En wie bent U?’ Vroeg Christian met een lichte grijns op zijn gezicht toen hij weer aan zijn voorval moest denken.

'Hmpf wat genant dit.' Glimlachte Matthew terwijl hij de hand van Christiaan vast pakte. 'Mijn naam is Matthew Howard, aangenaam kennis met u te maken.' Grinnikte de man tegen zijn leeftijdsgenoot. Hij pakte zijn boek op en sloeg het stof eraf. Dan maar het boek dicht. Zijn gedachten waren er toch niet bij. Catherine bleef maar in zijn hoofd spoken. Hij moest en zou zo snel mogelijk een brief naar haar schrijven. Matthew's blik was afwezig maar toen hij de stevige greep van Christiaan voelde werd hij weer wakker.
'Sorry. Mijn gedachten waren ergens anders.' Bekende Matthew met een grijns.

‘Je bent niet de enige.’ Zei Christian en glimlachte. ‘Aan wie … Of wat, waren je gedachten heen, als ik dat mag vragen.’ Vroeg hij zo vriendelijk mogelijk. Zelf moest hij steeds aan Rosemay en Laurraine denken. De laatste tijd was er veel aan de gang en Christian kon het amper bijhouden. Alle gebeurtenissen begonnen hem te veel te worden. Zijn moeder hield weer contact met hem en schreef brieven naar hem. Brieven die hij nooit eerder van zijn moeder had gehad. Hij was vroeger erg close met zijn moeder geweest, totdat ze naar Frankrijk verhuisde en Christian ervoor koos om in England te blijven.
‘Mijn gedachtes gaan naar twee prachtige dames.’ Zei Chris opeens en grijnsde. Hij kende de man toch niet, het zou niets uitmaken wat hij hem zou vertellen.

'Dan delen we iets, beste man.' Grijnsde Matthew die nu naar de lucht keek. 'Mijn gedachten zijn verslonden door die ene vrouw. Oh een prachtvrouw.' Matthew sloot zijn ogen en haalde het beeld van Catherine voor zijn ogen. Daar bij het diner, met die lichte blosjes op haar wangen en haar vriendelijke, lieve glimlach. 'U boft dan maar. Twee dames.' Matthew lachte zachtjes. De tijd van meerdere vrouwen had hij achter zich gelaten. Hij wist wel bijna zeker dat hij zijn leven met Catherine wilde delen, maar hoe zou zij er over denken. En haar familie? Haar zus kende zijn slechte reputatie dus nog.
'Ik zou voor haar willen uitschreeuwen dat zij mijn wereld is, maar ik weet niet hoe haar familie over me denkt.' Mompelde Matthew toen enigszins verslagen. Toen keek Matthew Christiaan weer aan.
'Mijn naam is Matthew. Hoe komt het dat beide vrouwen u gedachten krijgen en niet één?'