Dromerig

"The future belongs to those who believe in the beauty of dreams."

Met haar lange marinekleurige mantel om zich heen geslagen liep Rosemay over de paden, haar kap over haar hoofd. De eens zo kleurige bloemen werden bedekt met een laag sneeuw. Vlokjes dwarrelden omlaag, en zo ook lag het pad waar ze net nog overheen had gelopen, onder. Flitsen van herinneringen kwamen naar boven. Haar moeder nam haar hier mee naartoe. Ze had opgekeken naar de vrouw die haar het leven schonk. Rosemay ging zitten op een bankje en sloot haar ogen. Die prachtige blonde haren, die zij niet had geërfd van moeder, de hoopvolle lach. Ze was nog zo jong toen ze stierf. En de bloemenperken.. Ze kon bijna de zoete geur ruiken en het gezoem van bijen horen. Alsof de zon op haar gezicht begon te schijnen. Langzaam opende ze haar ogen. Hopend om weer vijf jaar oud te zijn. De witte omgeving stelde haar teleur, en de koele wind net zo. Ze had maar even kunnen genieten, maar zoals vaak was het haar eigen fantasie die het deed leven. Haar blik gleed over het hele park, waar niemand zich waagde door het koude weer. Toen viel haar iets op. Een persoon liep daar. De blonde haren deden bijna haar verbeelding weer leven. Maar ze was het niet. Dat kon niet. Het was natuurlijk iemand anders. Ze stond op, en liep dichterbij. Eerst had ze gedacht dat het een jonge vrouw was, maar nu ze het beter kon zien, bleek dat het een meisje was. Ze bleef stil staan, kijkend naar het meisje.

Juliëtte liep langzaam, met een rechte rug door de sneeuw. De sneeuw knerspte onder haar bijpassende zwarte schoenen. Denkend aan haar verleden, toen ze heel klein was, was haar vader vermoord door haar oom die hun adelijke titel wou overnemen. Voor haar eigen veiligheid is ze van haar zonnige Frankrijk naar het regenachtige Engeland gevlucht. Door haar hoofd spookte de beelden hoe ze haar vader zag liggen op de grond, dood bebloed. Ze had niet door dat er geluid uit haar mond kwam van angst. Gekalmeerd liep ze weer door de sneeuw. De sneeuwvlokken dwarrelde in haar,haar en hoed. Er zat een meisje van ongveer haar leeftijd op een bankje. Het meisje zat volgens haar erg diep in gedachten verzonken. Een paar minuten later bekeek het vreemde meisje haar aandachtig, Juliëtte keek terug en gaf haar een glimlach. Ze liep naar haar toe en ging kalm naast haar staan. "Hallo, mijn naam is Juliëtte." Zei ze vriendelijk. "Wat is jou naam?" Vroeg Juliëtte beleefd. Ze keek het tot nu toe nog onbekende meisje aandachtig aan.

Het meisje met de blonde haren sprak haar aan. 'Mijn naam is Autumn-Rosemay Scottby. Dochter van Hertog Scottby,' Haar vader was erg bekend, zowel in de hogere als lagere kringen van Engeland. Zij dus ook. Gelukkig gedroeg Juliëtte zich niet anders dan verwacht; het was nu eenmaal een meisje van haar leeftijd ongeveer. Er kwam een kleine glimlach op haar gezicht en ze ging weer op het bankje zitten. Uitnodigend klopte ze op de zitting. 'Uw naam klinkt me niet bekend in de oren. Woont U al lang in Kent? Of komt U uit een andere plaats?' vroeg ze geïnteresseerd. Wel zo beleefd. Ze bekeek Juliëtte wat beter. Een mooi gezichtje, met grijsgroene ogen. Ze was bijna haar moeder toen ze klein was.
Ondertussen was de tuin nog steeds zo goed als leeg, op een paar mensen na die er snel doorheen liepen en geen aandacht gaven aan de twee meisjes op het bankje. Er ging een rilling over Rosemay haar rug. De winter was streng. Als het nog kouder zou aanvoelen, ging ze weg. Misschien konden ze later wel in het café thee drinken om elkaar beter te leren kennen.

Het tot een paar seconde toe onbekende meisje had zich voor gesteld als: Autumn-Rosemay Scottby dochter van Hertog Scottby. Over haar vader had Juliëtte al meerdere malen mensen over gehoord. Rosemay leek haar wel aardig, beleefd en hartelijk. Het begon harder te sneeuwen, er zat een grote sneeuwrand op haar bijpassende, witte satijnen hoed. "Nee ik woon hier pas net. Ik kom uit Frankrijk. Om precies te zijn uit Montpellier. Ik woon nu bij mijn tante door omstandigheden. Uw naam komt mij wel bekend voor en de naam van Uw vader ook." Antwoordde ze beleefd. Juliëtte ging pas later op de uitnodiging in om te gaan zitten. Het was heel erg koud, gelukkig had Juliëtte zich goed aan laten kleden. De sneeuw kwam ook steeds harder uit de lucht vallen. "Zullen we ergens een cafétje opgaan zoeken, waar het warm is, onder het genot van een kop thee?" Vroeg ze vriendelijk.

Alsof ze haar gedachten had gelezen. 'Ja, dat zou me plezier doen,' zei ze met een glimlach en ze stond op. 'Ik weet nog wel een knus café, en als we er naartoe lopen komen we langs mooie gebouwen. Het zou me leuk lijken als ik je mag rondleiden door Kent.' Ze klopte de sneeuw van haar mantel en liep langzaam vooruit. Het idee dat ze zometeen in een warm café zouden zitten was bevredigend. Haar tenen waren bijna bevroren. Ze ging vanzelf wat harder lopen, maar minderde vaart omdat Juliëtte haar straks niet meer kon bijhouden. 'Ik ken bijna elke straat uit mijn hoofd, hier in Kent. Je zult nog vaak moeten rondlopen. Anders verdwaal je hier zo.' Ze lachte. Ondertussen liep ze over het bruggetje over een paar bloemperken en een klein riviertje. 'Kijk uit, hier is het glad.' Onbewust pakte ze Juliëtte haar arm vast en haakte die van haar erin. Schuifelend en giechelend probeerde ze de afstand te overbruggen.

Gelukkig stemde Rosemay gelijk in anders zat ze nog wel eventjes in de kou, de winters in Kent waren streng. "Dat is fijn."Antwoorde Juliëtte op dat Rosemay een café wist. "Daar houd ik je nog aan, ik wil deze stad graag beter leren kennen, aangezien ik hier nog wel een lange tijd van plan ben te blijven." Zei ze. Juliëtte volgde haar. "Woon je, je hele leven al hier?" Vroeg ze geïnteresseerd terwijl je duidelijk haar franse accent kon horen. "Hoe is het leven hier in Kent?" Vroeg ze. De sneeuwvlokken kwamen in haar gezicht, met een arm gehaakt in die van Rosemay en de andere had voor haar gezicht, zodat de sneeuw niet haar ogen in kwam. Schuifelend probeerden de twee meisjes vooruit te komen zonder te vallen. Helaas ging dat niet zonder succes, want daar ging Juliëtte bijna. Giechelend gingen de meisjes weer verder. Een paar straten verder stonden ze voor een gezellig uitziend café. "Is het hier?" Vroeg ze hoopvol, ernaast was namelijk een café vol luidruchtige mensen. Rosemay knikte, een golf van opluchting ging over haar heen. Juliëtte pakte de deurkruk beet en hield de deur voor Rosemay open.

[Galaa, let er op dat je niet voor mij speelt ]

'Hier is het, ja.' Ze stapte naar binnen en deed haar kap af. Een paar mensen keken op en flusterden wat naar elkaar, maar dat was Rosemay wel gewend. Een oudere vrouw kwam naar hen toe en vroeg om hun mantels. Daarna begeleidde ze haar naar een tafeltje. 'Welke thee zou jij kiezen?' Ze pakte het menu en las voor: 'Engelse thee, frambozenthee, mintthee...' Haar keuze zou altijd frambozenthee zijn. Die zoete smaak deed haar altijd genieten, op welk moment van de dag ook. 'Ik kies de frambozenthee.' Ze legde het papier op de tafel en schoof het naar Juliëtte zodat zij nog verder kon kijken. Ze keek rond. Dit café had nog steeds z'n sfeer niet verloren. Sommige bezoekers kende ze zelfs. Al snel na hun aankomst kwam er een ober. Hij had net als Juliëtte een FRans accent, en hij bediende speciaal hier omdat het een Frans café was. Extra hartelijk voor haar nieuwe vriendin dus. Hij vroeg naar hun keuze, en Rosemay zei die van haar.

[I'm so sorry:( kan je het me vergeven:D]

Juliëtte liep achter Rosemay aan. "Ik heb wereklijk nog geen idee". Ze luisterde naar de verschillende thee soorten die haar nieuwe vriendin voor las. Ze had eigenlijk wel zin in een kop Engelse thee, aangezien ze toch in England woonde kon Juliëtte zich beter gaan aanpassen. "Ik neem de Engelse thee, wat neem jij?" Vroeg ze beleefd. Het café zag er goed verzorgd uit. Niet heel veel later kwam er een ober aan, hij had een Frans accent. Zou de ober ook uit Frankrijk komen? Hij vroeg hun keuze. "Engelse thee graag." Antwoorde ze beleefd. Juliëtte bekeek het café en de mensen die er zaten. "Dus hoe staat het leven?" Vroeg Juliëtte bleefd.

Rosemay wendde zich tot Juliëtte. 'Als ik zeg dat alles gewoon z'n gangetje gaat, lieg ik. Dus ik zal de waarheid spreken. Mijn zoveelste stiefmoeder is op Leverson Manor - het landgoed waar ik ben op gegroeid - en gaat met mijn vader trouwen. Ik hoop zo voor hem dat het een hartelijke vrouw zal zijn. Voor zijn laatste jaren. Hij is oud, en heeft die liefde nodig. Zijn andere vrouwen waren bedriegers en dieven...' vertelde ze. 'Maargoed, nu heb ik er een goede vriendin bij, dus ik ben al een stuk vrolijker,' Ze lachte. 'En zijn er nog meer interessante dingen gebeurd, buiten je verhuizing? Het was vast een zware tijd.'
De ober had terwijl ze praatte de kopjes thee neergezet. Rosemay pakte die van haar en blies er zachtjes in, en keek tegelijkertijd naar Juliëtte. Rustig roerde ze een suikerklontje er doorheen. De geur van zoete frambozen deden haar helemaal opleven. Heerlijk.