Een lange rit.

Juliëtte liep met haar wilde, gevlekte hengst aan haar hand. Amigo heette hij. Hij was een cadeautje van haar ouders geweest. Toen ze klein was is ze samen met Amigo opgegroeid, de twee waren altijd al naarelkaar toegetrokken. Samen op de wei spelen, op Amigo had ze leren rijden. Ze kan het zich nog wel herinneren de eerste keer op haar vertrouwelijke hengst. De zon in haar gezicht, haren in de wind, het gevoel dat ze geen plichten meer had heerlijk vond ze dat. Zij en Amigo waren het perfekte paar, ze konden van elkaar dingen leren. Opeens schoot ze wakker uit haar blijde gedachten, door Amigo. Hij brieste hard in haar oren. "Amigo."Zei Juliëtte lacherig. Amigo had zin om te lopen, hij had namelijk al een tijdje stil gestaan. Ze zette Amigo stil, deed haar ene voet in de stijgbeugel, zwaaide haar been sierlijk over het zadel en ging zachtjes zitten. Juliëtte gaf hem benen en Amigo begon al versneld te lopen. Na een paar minuten zaten ze al in een drafje. Je hoorde de sneeuw onder de hoefen wan Amigo knerspen, door het weer was hij extra fris, terwijl het al een paard met veel temprament was. Op een heuvel sprong ze aan in galop, Juliëtte moest hem echt in houden anders ging hij veelste hard door de bocht en vlochen ze de bocht uit. OP het rechte stuk liet ze hem meer vrij, Juliëtte voelde dat Amigo harder wilde. Ze liet het toe. Ze gingen samen echt heel hard, Juliëtte moest weer denken aan vroeger alleen was het in Frankrijk een stuk warmer. Plotseling moest ze remmen er kwam achter een paar struiken een jongen op zijn paard aan. Door het plotselingen remmen zat ze voorin haar zadel. On opvallend ging ze weer terug zitten. Juliëtte kreeg een rood hoofd, dit was echt gênant. Ze keek de jongen aan "Hallo, ik ben Juliëtte Brunner." Zei ze zachtjes.

‘Mijn excuses.’ Christian glimlachte en liet zijn paard naar Juliëtte toe lopen. Uiteindelijk naast haar pakte hij voorzichtig haar hand en gaf haar er een zoen op. ‘Christian. Christian Frederiks.’ Glimlachte hij en liet haar hand voorzichtig los. Haar paard was erg mooi, net zoals de dame zelf.

‘Ik heb niet veel ervaring met paarden.’ Gaf Christian eerlijk toe. In Spanje had zijn vader hem op les gezet. Hij vond het verschrikkelijk, altijd viel hij er wel vanaf. Zijn vader en moeder wilden dat hij het onder de knie zou krijgen, maar dat was Christian tot op heden nog niet gelukt. De dame leek in tegen deel tot Chris zich één te voelen met het paard, wat hem aan het denken zette. Hij wou het graag onder de knie krijgen, maar een goede meester te vinden was moeilijk hier in Engeland.
Christian grijnsde. Wat moest hij tegen de dame zeggen?

[Geen zin om het langer te maken, ik heb hoofdpijn. XD]

"Het geeft niet, ikzelf had ook beter op kunnen letten." Zei ze terwijl ze sierlijk en gracieus van haar paard afsteeg,Juliëtte ging naast Amigo tegen over Christian staan, die zich even later als Christian Frederiks had voorgesteld had. Juliëtte glimlachte terug naar Christian en maakte een beleefde buiging. Ze schatte Christian drie vier jaar ouder dan zijzelf, Christian had mooie, spreekende, bruine ogen.
"Ik zou je wel willen helpen." Zei Juliëtte vriendelijk tegen hem. Zelf had ze wel veel ervaring met rijden, toen ze 3 was, was Juliëtte begonnen met rijden. "Zo te horen kom je hier niet vandaan, of heb ik dat verkeerd gezien en gehoord?" Vroeg Juliëtte terwijl ze haar paard over zijn hoofd aaide. De koude winter lucht streelde haar over haar gezicht en de sneeuwvlokken bleven in haar blonde opgestoken haar zitten. Het was overduidelijk een strenge winter hier in Kent. Juliëtte keek Christian aan en lachtte hartelijk naar hem.

“Nee, van Spanje.” Glimlachte Christian. Voorzichtig stapte hij van zijn paard af en ging tegenover Juliëtte staan. “Maar ik woon hier al een tijdje.” Vervolgde hij grijnzend. Engeland was érg anders dan Spanje.

“Ik zou het erg fijn vinden dat je me wilt helpen. Mijn vorige meesters konden hun irritaties niet verbergen …” Zei Chris grinnikend. “Misschien had ik toen meer inzet moeten tonen.” In gedachte gezonken keek hij naar Juliëtte’s paard. “Zullen we nu meteen beginnen?” Nog steeds half in gedachtes gezonken stapte Christian op zijn paard.
“Laten we een wedstrijd doen. Wie het eerst een héél rondje om dit park rijdt wint iets leuks.” Zei hij grijnzend en maakte een valse start door meteen te rijden. “Kom je nog?” Riep Christian glimlachend en probeerde zich zo min mogelijk om te draaien.