Het diner

Langzaam slenterde Catherine door haar kamer. Over een uur zou ze bij Matthew zijn. Ze besloot het allereerst haar vader te vertellen. Ze liep de trap af en verscheidene kamers door, tot ze hem zag zitten. 'Vader,' begon ze rustig. 'Ik ben uitgenodigt om te dineren, een eindje verderop.'
Hertog Scottby glimlachte meteen. 'Uiteraard mag je gaan, maar mag ik dan ook weten bij wie je dineert?' Vroeg haar vader, aan zijn gezicht kon Catherine zien hoe nieuwsgierig hij was. 'Dank U vader. De heer heet Matthew en woont een eindje verderop. Ik heb hem pasgeleden ontmoet,' vertelde Catherine enthousiast. Haar vader scheen hem ook te kennen. Zijn blik sprak boekdelen. 'Ga maar, lieverd,' had hij gezegt, met een nog bredere glimlach. Dit had Catherine zich geen twee keer laten zeggen en ze liep meteen - na haar vader gegroet te hebben - naar de stallen. Ze had al gevraagt of Paige kon worden opgezadeld, dus nu stond ze klaar.

Ze steeg op en dreef Paige meteen aan. Paige galoppeerde op volle vaart richting Matthews huis. Eenmaal daar aangekomen steeg Catherine af en liep ze langzaam in de richting van de stallen. In elk geval, waar ze dacht dat de stallen waren. Daar aangekomen werd Paige meteen opgevangen en werd zijzelf doorverwezen naar de voordeur. Daar liep ze heen, toch wel zenuwachtig.

Een lakei deed de deur open. 'Komt U binnen, dame Catherine.' Zei de man. Hij boog netjes voor de jonge vrouw en liet haar binnen. 'Heer Matthew is nog bezig met het diner en met omkleden. Als u mij wilt volgen.' De lakei ging weer rechtop staan en liep alvast een trap op. 'Natuurlijk krijgt Uw paard de beste verzorging in de stal. Volg mij.' Zei de lakei nog een keer voordat hij rechtsaf een kamer in sloeg.

Matthew was nog in de keuken bezig met het schreeuwen van bevelen. De lekkerste wijn moest worden gepakt. Het beste eten. Alles op de lekkerste manier bereidt! Matthew stelde hoge eisen vandaag. De kok zag dit echter als een uitdaging en nam die graag aan. Matthew klopte de man op zijn arm en liep weer naar boven naar zijn kamer. Hij moest zich snel omkleden. Catherine was er al. Hij liep zijn slaapkamer binnen en binnen enkele seconden was hij omgekleed. Zijn vader kwam er aan gelopen en keek hem met een glimlach aan. 'Jongen, het moet wel een bijzondere dame zijn.' Glimlachte hij naar hem. Matthew knikte. 'Dat is ze ook vader. Ze is er al. Komt U mee?' De oudere man knikte. Hij wreef in zijn baard en glimlachte volop. Beide mannen liepen naar beneden toe. Naar de kamer waar Catherine moest zijn.

'Welkom, welkom vrouwe Catherine.' Glimlachte Matthew charmant naar de dame voor hem. Hij boog licht voor haar en drukte een kus op haar hand. 'Dit is mijn vader. Hertog Howard.' De evenbeeld van Matthew, enkel wat ouder, boog ook voor de vrouw en glimlachte al net zo charmant. Er was geen twijfel mogelijk dat de twee familie van elkaar waren. 'Het is al laat. Laat het eten komen!' Riep Hertog Howard naar een lakei. 'Welkom, hertogin Catherine.' Zei de oudere man.

'Dank u,' had Catherine verlegen gereageerd. Als volgt liep ze de lakei achterna. Ze had geen idee waar ze heen moest. De lakei stelde haar gerust over haar paard en ze knikte overtuigd. 'Ik geloof u direct wanneer u dat zegt,' lachte ze. Haar blik was nieuwsgierig en onderzoekend. Matthew had een prachtig huis.

Bewonderend liep ze door de kamer, langzaam. Nog steeds om zich heen kijkend. Toen kwam Matthew binnen, samen met de man die zijn vader moest zijn. Ze begroette Matthew lachend, opnieuw lichtjes blozend. Toen wendde ze zich tot zijn vader. 'Het is mij een ware eer om U te mogen ontmoeten, hertog Howard. U heeft echt een prachtig huis hier,' zei Catherine, beleefd glimlachend. Respectvol naar de oude man kijkend. Ze keek snel van de hertog naar Matthew. De twee leken inderdaad heel erg op elkaar. Duidelijk vader en zoon. Verlegen keek ze weer verder de kamer rond. Ze wist hoe onbeleefd het was om iemand langdurig aan te staren.

'Niet zo verlegen, jonge dame.' Glimlachte Hertog Howard. 'Ga zitten. Ga zitten. Laat Matthew je maar lekker verwennen. Hij krijgt van mij de opdracht je het hier naar je zin te maken en al je bevelen op te volgen.' Knipoogde de oudere man richting Catherine. Matthew keek zijn vader met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Voor een dame als Catherine doe ik alles.' Glimlachte Matthew toen met een glimlachje. Hij knipoogde naar Catherine en zijn vader begon te lachen. 'Ik zal jullie jonge lui alleen laten. Ik geloof dat het eten klaar is. Ik hoop niet dat je het erg vindt dat je moeder en ik ook mee snoepen van het perfecte diner. Natuurlijk ergens anders in het huis.' De man liep tevreden aan zijn baard frummelend de kamer uit. De twee jonge mensen alleen achter latend.

'Mijn vader kan af en toe een echte grappenmaker zijn, maar ik zal U nederige dienaar zijn.' Boog Matthew met een grote grijns. Een kok kwam de kamer binnen en melde dat het eten klaar was. 'Laat het binnen komen, laat het binnen komen.' Glimlachte Matthew. Hij pakte Catherine's hand vast en trok haar zachtjes mee. 'We hebben een mooie eetkamer. Ik hoop dat je trek hebt?' Vroeg hij ditmaal zachtjes.

Zachtjes lachte Catherine. Ze wist niet goed wat ze zeggen moest, ze werd sowieso verlegen van alle complimenten. Toen Matthews vader de kamer verliet, keek ze dan ook enkel afwachtend naar Matthew zelf. Hopelijk zou het gesprek later niet meer zo stroef lopen en net zo makkelijk gaan als het destijds in het park verliep.

'Dus daar heeft U de humor van,' grapte Catherine als reactie op Matthews opmerking. 'En dat hoeft U echt niet hoor, een nederige dienaar zijn,' zei ze ietsjes verbijsterd, maar aan de andere kant opnieuw gecharmeerd. Ze liet zich met Matthew meevoeren toen hij haar hand pakte en glimlachte voor de zoveelste keer die avond. 'Uiteraard heb ik trek, heer Matthew. En nog meer prachtige kamers? Ik ben erg benieuwd,' plaagde ze. Ze liep alsmaar mee met Matthew. Totdat ze er zouden zijn. Dan zouden ze aan het diner beginnen.
Haar gedachten schoten in één razendsnel ogenblik naar de buitenrit met Rosemay en het idee aan wat zij zou denken als ze van vader hoorde dat Cath niet thuis at, maar bij de heer die door Rosemay nog als casanova gezien werd. Waarschijnlijk zou Rose het vreemd vinden of misschien zelfs helemaal niet begrijpen.
Catherine liet deze gedachten vervagen en besloot er niet meer aan te denken. Zelfs Rosemay had namelijk kunnen merken dat Catherine deze casanova erg leuk was gaan vinden.

Matthew opende een paar grote deuren voor Catherine en boog voordat hij haar voor liet gaan. In de enorme ruimte stond een grote en lange tafel. Hier ontvingen ze de gasten voor een diner, maar Matthew had ervoor gezorgd dat zijn bord tegenover die van Catherine was, met weinig ruimte tussen hen in. Anders zaten ze helemaal aan de uiteindes van de tafel en was praten zo lastig. Dat wilde Matthew voorkomen. Hij schoof de stoel voor Catherine naar achteren. Op dat moment kwam de kok binnen samen met een aantal lakeien. 'Ah daar is het voorafje.' Glimlachte Matthew. Hij schoof de stoel een stukje aan voor Catherine en ging op zijn eigen plek zitten.
'We openen met een simpele,maar lekkere salade.' Zei de kok die totaal in zijn nopjes was. Het hoofdgerecht zou een spektakel worden voor de smaakpapillen. De kok boog voor Matthew en liep weer weg.
Deze keek naar Catherine. 'Hmm, ik had meer van ze verwacht.' Mompelde hij met een glimlachje. 'Maar misschien heeft hij wat in petto voor ons. Eet smakelijk alvast. ' Even liet hij een stilte vallen om wat eten in zijn mond te doen.
'Ik ... nou ja. Het verbaasde mij eerlijk gezegd dat uw zuster me zo afkeurend aan keek. Ik weet dat er geruchten rond gaan, maar niet alles is waar. Ook al nemen dat meestal wel voor lief.' Zuchtte hij toen.

Met grote ogen keek Cath naar de enorme deuren die voor haar geopend werden. De tafel die in de kamer stond, was ook aardig groot. Ze liep achter Matthew aan, zodra hij haar voorbij kwam. Matthew schoof haar stoel naar achter en ze ging zitten. Ze keek naar de kok, duidelijk nog een beetje verbaast. Ze keek naar de salade. Het zag er uiteraard heerlijk uit; zoals ze ookal verwacht had. Naar haar mening had Matthew dit niet hoeven doen. De moeite die het gekost zou moeten hebben om een heel diner te bereiden was teveel moeite voor een simpel persoon als Catherine. 'Wauw,' bracht ze glimlachend uit. 'Eet smakelijk.' Ze was duidelijk onder de indruk. Ook zij begon nu wat te eten. Haar blik liet merken dat ze het erg goed vond smaken. De kok had blijkbaar zijn best gedaan.
Aandachtig luisterde Catherine naar Matthew. Ze was zelf ook verbaast toen ze zich schaamde toen het over Rosemay ging. Ze keek hem weer verontschuldigend aan en knikte langzaam. 'Ik weet ook niet waar ze die geruchten heeft gehoord en van wíe ze ze heeft gehoord. Mijn vader sprak vroeger altijd vol lof over de heren hier in de buurt. Zelf schrok ik er ook een beetje van. En ik geloof ook dat je niet bent zoals zij scheen te denken,' legde ze uit. Ze nam nog een hap van de salade en wachtte af op Matthews reactie.

'Zoals u in mijn brieven hebt kunnen lezen heb ik wel degelijk een verleden als casanova achter me. Maar dat is het verleden. Als uw zuster had geweten waarom ik terug was gekomen dan was het duidelijk dat ik ben veranderd. Alleen die geruchten gaan natuurlijk niet rond. Die zijn de positief.' Matthew keek Catherine aan. Hij ving haar verontschuldigende blik op en glimlachte zachtjes. 'U hoeft zich niet te verontschuldigen. Het is gebeurd. Ik ben allang blij dat U mij niet zo veroordeeld. Dat zou ik zeker zonde vinden.' Glimlachte Matthew naar Catharine.

Toen de salade op was kwam de kok terug met het hoofdgerecht. Het waren fazanten gebraden op het spit en rijkelijk besprenkelt met kruiden. Er werd een voortreffelijke wijn bij geschonken en Matthew keek de kok dankbaar aan. Hij had zich inderdaad uitgesloofd voor Matthew en hij was de kok dankbaar. 'Eet smakelijk, Catherine. Ik hoop dat het smaakt.' Glimlachte Matthew met een grijns.

Aandachtig luisterde Catherine naar Matthew. Hij zei inderdaad een verleden als casanova achter zich te hebben. Aangezien dit ook in zijn brieven stond was ze niet verbaast of geschokt. 'Als ik U wel had bevooroordeelt, had ik hier waarschijnlijk niet eens gezeten,' lachte Catherine zacht, kijkend naar Matthew.

Toen de kok weer binnenliep, samen met zijn hulpen, keek Catherine vol verbazing naar de fazanten. De heerlijke geur die dit bij zich droeg verspreidde zich door de hele kamer. Ze keek naar Matthew toen hij sprak en grijnsde ook. 'Eet smakelijk, heer Matthew. En ik denk dat dat wel gaat lukken,' zei ze, kijkend naar al het heerlijke voedsel dat op de tafel stond. Ongelovig keek ze naar Matthew, dit was toch niet allemaal gemaakt omdat zij hier was? Of wel soms?

[sorry voor mijn traagheid -.-'']

Matthew glimlachte naar Catherine. Ze zag er beeldschoon uit deze avond en Matthew was blij dat hij haar had uitgenodigd. Hij pakte een glas wijn en nam een slok van de rode wijn. Deze smaakte fruitig en Matthew liet een tevreden glimlach op zijn gezicht verschijnen toen hij de wijn door zijn keel liet glijden. Hmmm heerlijk. De fazant was gaar genoeg en van buiten lekker knapperig, terwijl die binnenin gewoon lekker mals was. Qua kruiden was het altijd iedereens eigen smaak, maar voor Matthew was alles precies in de juiste hoeveelheden erop gedaan. 'U ziet er weer beeldschoon uit, vrouwe Catherine. Ik mag mij gelukkig prijzen om in u nabijheid te zijn.' Ditmaal was het geen charmante glimlach om haar in verlegenheid te brengen. Het was een warme oprechte glimlach waarbij zijn ogen dezelfde boodschap zonden. Het kwam recht uit zijn hart.

Al vrij snel had hij het hoofdgerecht op en de kok kwam weer aangelopen. Zonder dessert. ‘Je weet waar we zitten, Charles. Catherine, als u zo vriendelijk wilt zijn.’ Matthew stond op en schoof voorzichtig de stoel van Catherine achteruit en pakte haar hand vast. Hij dwong haar zachtjes en gemoedelijk om op te staan.
‘Het dessert eten we ergens anders, dame Catherine, maar als u nog trek heeft in het hoofdgerecht, pak wat en neem maar mee.’ Glimlachte Matthew met een charmante glimlach. Hij had nog een kleine verrassing voor haar.

Terwijl hij haar hand vast hield leidde Matthew Catherine door de gangen. ‘Komt u maar mee schone dame.’ Grijnsde Matthew wat onhandig toen hij de deuren naar de tuinen open gooide. Het was lekker buiten, ook al was het ’s avonds laat. Er was geen wolkje aan de lucht en hier had Matthew op gehoopt. Midden in de tuin was een kleed uitgestald met daar omheen allemaal kaarsen. Op een laag tafeltje stonden twee stukken taart en verlegen keek Matthew naar de vrouw naast hem. ‘Ik wilde mijn beste kant laten zien.’ Bekende hij. ‘Een vrouw als u verdiend dat.’ En toen waagde hij het erop. Hij trok Catherine dichter naar zich toe. Weer stond ze tegen zijn borst aan met haar rug. ‘Zover ben ik nog nooit voor een vrouw gegaan.’ Fluisterde hij voordat hij zachtjes haar nek kuste.

Een warm gevoel overspoelde Catherine toen Matthew haar opnieuw een compliment gaf. Ze keek naar haar bestek, terwijl op haar wangen alweer een lichtrode blos verscheen. Kauwend op een klein stukje fazant keek ze weer op, met een vrolijke glimlach op haar gezicht. Toen slikte ze dit door. 'U bent te goed voor mij,' lachte ze verlegen. Toch wist ze dat dit niet echt een poging tot versieren was geweest, dit was volgens hem een waarheid geweest. Gevleid keek ze naar haar handen, nog altijd glimlachend.

Toen ook Catherine haar hoofdgerecht ophad en Matthew haar hand pakte, stond ze op. 'Hopelijk heeft U niet teveel moeite gedaan,' probeerde Catherine nog, maar ze wist dat dit tevergeefs was. Ze was nieuwsgierig geworden naar de plek waarheen Matthew haar leidde. Trek in het hoofdgerecht had ze al niet meer, ze had genoeg gegeten. Nog altijd even voorzichtig liep ze met Matthew mee. De vraag waarheen hij haar bracht brandde op haar tong, maar ze zou er zo vanzelf achterkomen.

De deuren naar de tuinen gingen open en vol verbazing keek Catherine rond. Het kleed waar omheen allerlei kaarslichtjes stonden verbaaste haar nog het meest. 'Wat mooi,' zei Catherine zachtjes en dankbaar. Ze keek Matthew aan. 'Volgens mij heeft U alleen maar goede kanten,' lachte ze. Nogmaals keek ze naar het kleed. Toen stond ze plotseling weer tegen Matthew aan, ze verbaaste zich over hoe vertrouwd het voelde. Matthew kuste haar in haar nek en terwijl hij dit deed draaide ze haar gezicht half naar hem toe.

'Hmm ik laat u wel in die waan.' Glimlachte Matthew tegen haar huid aan. 'Ik ben een sloddervos en soms behoorlijk lui. Het feit dat ik kapitein ben geworden in het leger kun je ook niet echt als iets goeds rekenen. Al verkeerd het land totaal niet oorlog. Als dat zo is dan moet ik naar het front.' Fluisterde hij door. Ze draaide haar gezicht half naar hem toe en zachtjes draaide Matthew haar om zodat hij recht in haar gezicht kon kijken.
'Ga ik te ver als ik dit doe?' Vroeg hij met een zachte glimlach voordat hij zijn lippen op de hare drukte. Zachtjes en voorzichtig verkende hij haar lippen. Hij kon de fruitige smaak van de wijn proeven en de kruiden van het eten en heel voorzichtig liet hij het puntje van zijn tong over haar lippen gaan. Hij zette er geen enkele druk achter en masseerde zachtjes haar lippen terwijl hij dichter tegen haar aan ging staan. Met zoveel tederheid had hij nog nooit een vrouw benaderd. Vroeger was het altijd vlug en ergens wel gepassioneerd, maar niet zo teder als nu. Daar hadden die hoeren ook nooit naar gevraagd. Ze wilde alleen zijn geld of één onvergetelijke nacht na hun zeggen. Matthew had het toen allemaal goed gevonden, maar nu was hij veranderd. Misschien had hij de vrouw van zijn dromen al sneller gevonden dan hij ooit had durven dromen.

'Ik geloof niet dat U slechte kanten hebt, heer. Wat U ook zegt,' fluisterde Catherine zachtjes. Toen Matthew haar geheel omdraaide, keek ze hem recht in zijn ogen aan. De opmerkingen over zijn eigen slechte kanten hadden haar niks gedaan. Alle eigenschappen die hij noemde waren langs haar heen gegaan. Ze wilde het allemaal niet eens horen. Voor haar was hij het beste dat haar ooit was overkomen.
Haar blik verraadde al dat het haar niets uitmaakte, ze wist ergens wel dat dit eraan zat te komen. Toch werd ze toch nog verrast door de kus. Maar ondanks dat liet ze er zo min mogelijk van merken en ging ze enkel mee met Matthew. Haar handen liet ze op zijn borst rusten. Ze leek duidelijk te hopen dat dit moment nooit voorbij zou gaan. In tegenstelling tot Matthew was dit voor haar de eerste keer, ze had nog nooit echt iemand ontmoet waarmee ze ook wel wat wilde beginnen. Ondanks dat ze genoeg belangstelling had gehad was ze er nooit eerder op ingegaan. Tot nu dan.

Hertog Howard keek toe vanachter het raam en hij glimlachte breed toen Matthew de eerste stap zette. 'Echt een aardje naar zijn vaartje.' Bromde de oudere man tevreden. 'Edmund, laat die jonge lui.' Glimlachte zijn vrouw naar hem. 'Maar Elizabeth kijk dan. Hij lijkt gelukkiger te zijn dan hij ooit is geweest. Ik wist het. Ik wist dat deze jonge meid een goede vrouw voor hem zou zijn.' Lachte Edmund vrolijk. 'Ja, lieverd je had weer gelijk. Misschien moet je nog maar eens met haar vader gaan praten.' Elizabeth liep naar haar man toe en sloeg haar armen om zijn brede postuur. 'Ik denk dat we eindelijk iets hebben gedaan wat hem echt blij maakt.' En ze drukte een kus op de lippen van haar man.

Matthew trok langzaam zijn gezicht terug en keek naar Catherine. 'Je vergeet mijn verleden als casanova, maar ik denk dat je daar nu niet meer zo mee zit. Ik heb genoeg kunnen oefenen om een vrouw te plezieren, maar ik denk dat ik een vrouw ook erg blij kan maken met een stuk chocolade taart.' Knipoogde Matthew toen. Zelf liep hij naar het kleed toe en plofte neer op de zachte ondergrond. Hij ging liggen en staarde omhoog. De sterren begonnen te verschijnen. 'De sterren hemel is altijd zo mooi.' Matthew kwam half omhoog. 'Kom je erbij liggen?' Vroeg hij met een vriendelijke glimlach. 'Maar dan moet je niet in slaap vallen. Anders mis je het nog. Misschien zien we wel een vallende ster.' Knipoogde hij toen.

'Ik vergeet het inderdaad,' fluisterde Catherine glimlachend toen Matthew zijn hoofd en gezicht terugtrok. 'En dat doe ik omdat het er niet toe doet. Het kan mij niets schelen hoe U in het verleden was, ik hou nu al van U, vanwege de persoon die U nú bent.'
Ze lachte om zijn opmerking over de chocoladetaart. Toen Matthew naar het kleed liep, liep Catherine langzaam en onzeker achter hem aan. 'De sterrenhemel is inderdaad prachtig. En dat aanbod sla ik niet af, ik zal dan ook niet in slaap proberen te vallen..' zei Catherine zachtjes. Ze ging zitten op het kleed en keek naar de donkerblauwe hemel. Zou Matthew ook een toekomst met haar zien? Zou ze hierna nog wel genoeg contact met hem hebben? Of was ze enkel iemand uit een lange rij.
'Áls we een vallende ster zien, mogen we een wens doen,' zei Catherine zachtjes, zonder haar blik af te wenden van de donkere lucht. Haar houding was opnieuw geheel ontspannen. Het voelde ook zó vertrouwd bij Matthew. Langzaam liet ze zich op het kleed zakken tot ook zij lag. 'Misschien val ik júist wel in slaap,' lachte ze zacht. Ze keek naar Matthew, naast zich. Als dit een droom was, of kon zijn, was het de mooiste droom die ze zich alleen al kon voorstellen. Wist ze.

Voorzichtig sloeg Matthew zijn armen om haar heen. Haar bekentenis was hem niet ontgaan. 'Het kan mij niets schelen hoe U in het verleden was, ik houd nu al van U, vanwege de persoon die U nú bent.' Ze hield van hem. ‘In deze korte tijd heeft U mijn hart al veroverd, Lady Catherine.’ Fluisterde Matthew toen zachtjes tegen haar haren. Hij drukte een kus op haar kruin en keek weer omhoog. ‘Sneller dan dat ooit een vrouw mijn hart heeft kunnen veroveren. Ik was gevangen door uw schoonheid al op het eerste moment dat we elkaar sproken. Ik ben gevallen voor uw lieve glimlach en aardige woorden. U laat mij dingen voelen die een vrouw nog nooit bij mij tot stand heeft gebracht.’ Ging hij door. Matthews blik ging naar de sterren en uit het niets zag hij een vallende ster naar beneden zoeven. ‘U hebt mijn hart al en ik hoop ooit het uwe te kunnen krijgen.’ Matthew keek naar Catherine en glimlachte zachtjes. Matthew draaide zich op zijn zij en drukte een kus op haar wang. Langzaam ging hij naar haar lippen en drukte de zijne weer op die van Catherine. Zo zou hij de hele nacht kunnen blijven liggen.
‘Hmm zo wil ik wel in slaap vallen. Anders blijf je hier vannacht.’ Opperde Matthew. ‘We hebben genoeg gastenkamers. Of …’ Hij keek haar even grijnzend aan, maar hij zou haar niet uitnodigen op zijn kamer. Nee, dat zou te erg zijn. Zeker voor een eerste keer en misschien dat zijn imago ook meteen weer naar casanova zou gaan.
‘Blijf vannacht.’ Fluisterde Matthew zachtjes. ‘Dan kunnen we morgen wat rijden of de omgeving verkennen. Blijf …’ Hij keek voorzichtig naar haar. ‘Ik zou het fijn vinden.’

Terwijl Matthew zijn eigen verhaal deed, was Catherine dicht tegen hem aangekropen. Er was zoveel dat ze hem wilde zeggen. Ze hield van hem. En dat terwijl hij tot kortgeleden nog een vreemdeling voor haar was.
De hele tijd had ze blozend geluisterd naar Matthews woorden. Hij was zo lief voor haar. Nu ging Matthew op zijn zij liggen en toen hij Catherine opnieuw kuste, sloeg ze voorzichtig haar armen om zijn nek. Zodra Matthew weer begon te spreken, kuste Catherine hem bij zijn mondhoek, hals en als laatste rond zijn sleutelbeen. 'Ik zou dolgraag blijven, maar vader zal zich afvragen waar ik blijf. En bovendien gaat het misschien wel een klein beetje te snel..? Want zo lang ken ik U nog niet. Het zou een verkeerde indruk kunnen wekken..' stelde Catherine. 'En over uw eerdere woorden; U heeft mijn hart allang veroverd en U mag het houden. Want ik ben zo verliefd, en U zal niet kunnen raden wie mijn slachtoffer is..' plaagde Cath, die haar ogen sloot en haar hoofd op Matthews borst legde. 'U bent dat namelijk.' Ze voelde dat ze ieder moment in slaap zou kunnen vallen, maar ze vocht er al niet meer tegen. Ze wilde eigenlijk niet weg. Maar ze wilde de hertog ook niet ongerust maken. Hopelijk zou Matthew haar wakker houden. Het zou haarzelf namelijk niet gaan lukken, merkte ze.

‘Vergeef mij mijn impulsiviteit, vrouwe Catherine.’ Verontschuldigde Matthew zich. ‘Het gaat inderdaad veel te snel. Het spijt me. Ik liet me wat meeslepen.’ Het zou inderdaad een verkeerde indruk opwekken. Het zou niet alleen zijn, maar ook Catherine’s reputatie schaden. Dat wilde hij koste wat het kost voorkomen, maar toen zij zijn hals kuste wist hij dat het moeilijk zou worden om zich aan die belofte te houden. Verrekte slechte gewoontes! Dacht de jonge man bij zichzelf. Ze legde haar hoofd op zijn borst en Matthew sloeg zijn armen weer om haar heen en trok haar nu mee zodat ze op hem lag.
‘Hee hee niet in slaap vallen hoor.’ Glimlachte Matthew tegen haar gezicht. Hij kuste haar lippen weer, maar ging toen omlaag naar haar hals. Hij beet vervolgens zachtjes in haar nek en kuste daarna op hetzelfde plekje. Zijn handen gleden over de stof van haar jurk naar haar gezicht en voorzichtig pakte hij deze vast.
‘Ik ben maar al te graag uw slachtoffer, vrouwe Catherine.’ Matthew wreef met zijn duim over haar wang. ‘Dat was ik namelijk al vanaf het eerste moment.’ Hij kuste haar weer. Nu meer gepassioneerd en toch teder. Hij probeerde de juiste middenweg te vinden. Hij wilde er geen druk achter zetten en deed zo zachtjes als mogelijk was, maar toch was het gepassioneerder dan net. ‘Ik zal U straks naar huis escorteren. Dat is wel het minste wat ik kan doen.’ Glimlachte hij zachtjes. ‘Zolang je maar niet in slaap valt. Anders moet ik je weer optillen en meenemen op het paard. Of ik moet u dan even goed in een logeerkamer neerleggen.’ Grinnikte Matthew. ‘En dan moet ik uw vader een brief sturen met een complete uitleg en een verontschuldiging dat ik zijn dochter hier bij mij gevangen houdt, maar dat ze zelf te slaperig om te komen. Dus het niet compleet mijn schuld is. Ha, dan bent u mijn gevangene.’ Grapte de jonge man toen maar. Matthew sliep altijd pas tegen middernacht. Nooit ging hij eerder naar bed en het beviel hem wel, maar nu hij hier lag met Catherine in zijn armen had hij een soort rust gevonden. Een rust die er voor zorgde dat hij sneller in slaap wilde vallen, maar dan niet alleen. Ja, alleen met haar. En dat beviel hem ook wel.

'Oh, daar hoeft U echt geen vergiffenis voor te vragen,' zei Catherine verbaast. Zelf had ze zich ook flink mee laten slepen, daarbij waren ze niet te ver gegaan. Matthew had haar inmiddels op hem gedraaid. 'Niet in slaap vallen zal nog moeilijk kunnen worden, vrees ik.' Ze liet Matthew geheel zijn gang gaan en keek hem aan toen hij haar gezicht vasthield. Glimlachend keek ze opzij, nog steeds luisterend naar Matthews woorden.
'Als dat de consequenties zijn van het niet in slaap vallen, denk ik dat ik dus juist wél in slaap wil vallen. Voor mij zijn beide keuzes niet echt nadelig. Maar ik zal het U wel íets makkelijker maken en toch maar wakker blijven,' lachte ze zacht. Ze keek Matthew weer aan en glimlachte.
'En het zijn van uw gevangene lijkt me ook niet echt heel nadelig,' sprak ze daar nog achteraan. Ze stond nu langzaam op en keek Matthew onschuldig aan. 'Ik denk dat het het beste is als ik nu ga. Dan is vader niet al te ongerust en dan merkt Rosemay meteen dat je veranderd bent,' grinnikte ze zachtjes. Haar blik was een beetje speels en op diezelfde manier liep ze een paar meter achteruit. Daar bleef ze staan, wachtend op Matthew.

Matthew kwam overeind en liep naar Catherine toe. Hij tilde haar op bij haar middel en keek glimlachend omhoog. 'Ik heb een heerlijke avond gehad, Catherine Scottby. Ik hoop u snel weer te spreken en te zien.' Hij kuste haar sleutelbeen, iets wat zij ook bij hem had gedaan. 'Ik zal de paarden oplaten zadelen. Op dit tijdstip laat ik u niet alleen rijden.' Glimlachte Matthew. 'Ook al is de reis niet zo lang.' Hij zette Catherine weer neer en liep even snel naar de stallen. De staljongens zagen hem al aankomen en vroegen hem of Catherine's paard opgezadeld moest worden. Matthew knikte en meldde ook dat zijn paard opgezadeld moest worden. De staljongens keken eerst verbaasd, maar al snel volgde ze de bevelen op en Matthew liep terug naar Catherine.
'De paarden zullen snel klaar staan.' Fluisterde hij. 'Ik heb gehoord dat er een bal komt. Of zijn dat ook geruchten?' Vroeg Matthew. 'Als die er komt ben ik zeker van de partij. Ik hoop dat u dan er dan ook bent.' Glimlachte Matthew terwijl hij de hand van Catherine vast pakte. Hij trok haar met een speelse glimlach mee richting de stallen. 'Kom. Ik breng u thuis. Dan zien uw vader en zuster dat ik niets heb uitgevreten met u.' Hij knipoogde. 'Op een paar kleine dingen dan.' Hij kuste haar opnieuw en beet weer in haar nek. Hij kon zichzelf gewoon niet helpen.

Zachtjes legde Catherine haar handen op die van Matthew toen die haar optilde. 'Ik hoop het ook,' fluisterde Catherine zacht. Matthew zette haar al gauw weer neer en rustig wachtte ze totdat hij weer terugkwam. 'Er zal inderdaad een bal zijn binnenkort. Het lentebal. Ik zal er ook zeker zijn,' vertelde Catherine glimlachend. 'Als ik het goed heb, is het een gemaskerd bal. En ik zou het hoe dan ook fantastisch vinden als u ook kwam.' Ze hield Matthews hand goed vast en liep met hem mee. 'Ik denk niet dat ze zich al zorgen maken. Rosemay had vrijwel direct spijt en hertog Scottby had er al helemaal geen enkel probleem mee,' meldde Catherine lachend. Ze liet Matthew haar opnieuw kussen. Vervolgens beet hij weer zachtjes in haar hals. Zo zou ook Catherine eeuwen kunnen blijven staan. Maar dat was nou niet echt de bedoeling. Voor nu kuste zij zijn hals ook opnieuw. Daar kon ze tenslotte het makkelijkst bij. Tja, ook aan deze sprookachtige avond zou een eind moeten komen, helaas. Maar er was een nieuw vooruitzicht. Het fantastische bal. Waarop ze haar droomprins misschien weer zou zien. Een paar druppels vielen plotseling uit de lucht naar de regen en heel even regende het zachtjes. Het was uiteraard nog geen zomer, maar vanwege de heldere lucht had Catherine hierop niet gerekend. 'Je hoeft me echt niet thuis te brengen hoor. Ik weet de weg,' zei ze onzeker. Ze keek opnieuw naar de lucht. De regen verminderde al. Vervolgens keek ze weer terug naar Matthew, en hem kuste ze zachtjes en kort. Ze kon gewoonweg niet genoeg van hem krijgen. Blozend keek ze naar het pad dat ze zo zouden moeten nemen.

Matthew glimlachte zachtjes. 'Ik breng je wel thuis. Het is mijn plicht om u thuis te brengen.' Hij trok Catherine lachend mee en liet de paarden uit de stal komen. Maar hij zette Catherine niet op Paige, maar op zijn eigen paard. Paige werd aan zijn paard gebonden en Matthew sprong achterop bij Catherine. Het regende nu nog lichtjes, maar Matthew trok zijn jas uit en hield deze boven het hoofd van Catherine en zichzelf. Hij kon haar heerlijke geuren nog steeds ruiken. 'Hmm, u maakt het mij moeilijk Catherine. Voor het eerst gedraag ik me niet als een boerenpummel, maar gedraag ik mij als een heer.' Fluisterde hij in haar oor. Hij grinnikte en kuste haar wang. Langzaam liet hij zijn paard in galop gaan en ze reden sneller naar Catherine's huis dan dat hij eigenlijk wilde. Daar aangekomen liet hij zich van het paard afglijden en trok hij Caterine eraf.
'Ik heb genoten, vrouwe. Ik heb genoten en ik kan niet wachten uw te zien op het bal, maar ik zou me niet kunnen bedenken dat u er nog schoner en nog mooier uit kunt zien dan vanavond.' Matthew boog licht voor Catherine. 'Tot snel.' Knipoogde Matthew voordat hij Paige los maakte van zijn teugels en zelf weer op steeg. 'Misschien moet ik eens met uw vader gaan praten.' Zei Matthew nog. 'Als u daar geen bezwaar tegen hebt natuurlijk.' Toen begon het harder te regenen en Matthew draaide zijn paard om en reed weer terug naar huis. Hij zou met een tevreden gevoel naar bed gaan.

'Nee, het is uw plicht niet. U bent nergens toe verplicht,' zei Catherine fronsend. Ze liet zich voor de zoveelste keer weer met Matthew meevoeren. Even was ze verbaast toen ze op Matthews paard werd gezet, maar al gauw moest ze lachen en rolde ze grijnzend met haar ogen. Inmiddels kwam Matthew zelf al achter haar zitten. Blozend luisterde ze naar zijn woorden. 'Volgens mij is het voor U helemaal niet zo moeilijk. Ik kan me U op geen andere manier voorstellen, denk ik,' zei Catherine rustig. Ze keek glimlachend voor zich uit en besefte dat ze er tegenop zag om thuis te komen.
'Ik heb ook erg veel zin in het bal, heer Matthew, ik hoop heel erg dat ik U daar opnieuw zal treffen.' Ze keek naar Matthew die voor haar boog.
'Tot gauw,' fluisterde ze haast. Ze lachte even toen hij over haar vader begon. Wat hij er ook mee wilde zeggen. Ze had Paige haar teugels vastgepakt en keek inmiddels naar Matthew, die wegreed. Langzaam draaide ook Catherine zich om en liep ze met Paige los aan de hand richting de stallen.