Excuses

"Saying sorry is not enough. You have got to show the victim you really are."

Met de grote, zachte borstel kamde Rosemay door de kastanjebruine haren van haar zus. Ze legde de borstel opzij en pakte drie plukken apart. Langzaam begon ze een vlecht te maken. De kamer was zwak verlicht. Een stuk of twintig kaarsen stonden door de ruimte verspreid. De geur van lavendel kon je nog ruiken op hun huid, omdat ze net hadden gebadderd. Ze zaten samen op het grote hemelbed van Rosemay. 'Catherine..?' begon ze zachtjes. 'Ik zie in dat ik niet zo had mogen doen tegenover Matthew. Als jij voor hem kiest, kan ik daar niets aan doen. Het spijt me.. Ik had jullie geluk kunnen breken!' Ze bond een lint om de vlecht en maakte er een knoopje in. Toen draaide ze Catherine bij haar schouders om en keek haar aan. 'Ik ga zo spoedig mogelijk naar je lief toe, dan zal ik in eigen persoon uitleggen dat de roddels over hem mijn gedachten hadden beïnvloed,' Alles kwam recht uit haar hart. Dit had niet mogen gebeuren, zo was zij niet. Deze vervelende wereld vol met vervelende opmerkingen en verhalen die niet eens waar waren had zelfs haar brein aangetast, zo voelde het. Ze pakte de handen van Cath vast en gaf een kneepje erin. Haar blik zelf zei ook sorry. Ze moest haar begrijpen..

'Ja, Rosemay?' Reageerde Catherine rustig toen Rosemay haar naam uitsprak. Het licht in de kamer was gedempt, het enige licht was namelijk het licht dat van de kaarsen kwam. Dit kaarslicht gaf steeds vreemde schaduwen waarnaar Catherine geconcentreerd zat te kijken. Al luisterend naar Rosemays excuses. Toen Rosemay haar omdraaide glimlachte Catherine. 'Tegen mij hoef je je niet te verontschuldigen. Je bent mijn zuster en ik krijg nou eenmaal geen ruzie met je om een man,' zei ze oprecht. 'Hoe knap hij ook is,' lachte ze er achteraan terwijl een lichtrode blos haar wangen kleurde. Catherine had allang door dat Rosemay hier waarschijnlijk erg mee had gezeten. Logisch, ze was veel te lief om zoiets over zich heen te laten komen en het vervolgens zomaar te vergeten. Glimlachend keek Cath haar zuster aan voordat ze achter haar ging zitten om met háár haren aan de slag te gaan. Nu begon Catherine juist Rosemays haren te borstelen.
'Ik heb laatst bij hem gedineert Rose,' fluisterde ze haar toe, hierop giechelde ze zachtjes. Voorzichtig borstelde ze Rosemays gehele haar, toen ze hiermee klaar was, pakte ook Catherine drie van Rosemays kastanjebruine plukken haar, die ze om elkaar heen vlocht.

Bijna meteen draaide Rosemay zich om en zorgde ervoor dat haar haar uit Cath's vingers gleed. 'Echt waar? Hoe was het?' vroeg ze nieuwsgierig. Haar ogen begonnen te glimmen. Ze vond het altijd geweldig om romantische verhalen te horen, zeker van haar zus. Toen ze opmerkte dat er zo geen vlecht gemaakt kon worden, draaide ze zich weer om en bleef rustig zitten. 'Was hij lief? En hebben jullie al een eerste kus gehad?' Ze had Catherine haar keuze geaccepteerd, en begreep dat hij geen casanova meer was. Al een tijdje niet meer. Ze wreef over haar armen. Haar huid was weer zacht door het bad. 'Hij komt toch niet uit Frankrijk, Cath? Daar wassen ze zich niet goed. Maar eens per maand. Het is onhygiënisch dat vader Franse vrienden uit wil nodigen voor het Lentebal. Want dat komt al snel, en ik hoop dat ze dan hun maandelijkse beurt hebben gehad,' ratelde ze. Toen hield ze abrupt haar mond. 'Ik praat vast weer te veel.. Sorry, mijn lieve zuster. Vertel me alsjeblieft over je lief!'

Lachend ging Catherine op het midden van het bed zitten. 'Lief was hij zeker,' begon Catherine met een starende blik in haar ogen. Ze dacht glimlachend terug aan het diner. Rosemay ging weer rustig zitten en opnieuw verdeelde Cath haar haar in drie plukken. En opnieuw vlocht ze deze om elkaar. De gehele tijd in stilte. Totdat ze klaar was en een lint om het uiteinde van de vlecht bond om deze bij elkaar te houden. 'Hij is een echte heer, en hij woont in een pachtig huis,' vertelde Catherine die niet wist waar ze moest beginnen. Haar hart sloeg op hol bij het denken alleen aan deze galante heer. Ook verscheen dan een rode blos op haar wangen en een twinkeling in haar ogen. 'Toen ik daar aankwam wachtte hij me op, samen met zijn vader. Hij en zijn vader lijken trouwens echt enorm op elkaar,' vertelde ze er vrolijk bij. Achterover liet ze zich vallen, met een zachte plof op het bed. Haar ogen sloot ze, in gedachten nog bij het diner. Er was genoeg dat ze wilde vertellen, maar ja, alles kwam nou eenmaal op zijn tijd. Daarbij vond ze het wel zo beleefd en bovenal; fijn om eerst een reactie van Rosemay aan te horen. Ook al ontbrak er niets aan diens enthousiasme.

Rosemay slaakte een zucht. 'Wat romantisch. Zie je al een toekomst met hem? Er ontbreekt je in elk geval niets daar, Cath. Oh, ik zou willen dat ik al zo'n diner had gehad. De heer Carlos...' Ze sloeg haar hand voor haar mond. Nu had ze haar tong niet stil kunnen houden. Ze lachte. 'Eigenlijk was het nog een verrassing dat ik stapel ben op hem. Maar nu je zijn naam al hebt gehoord zal ik ook over hem vertellen.' Met een zachte plof belandde ze naast Catherine en vertelde: 'Zijn naam is Carlos Marido Reyes. Hij is de baron van Valencia, in Spanje. En zo charmant. Zijn accent is spannend, en die blik.. Daar kun je in wegdromen.' Ze giechelde. 'Ik wens dat ik zo zeker ben dat een man van mij houdt. Oh ja, ik vergat je te zeggen dat ik van plan ben om naar Spanje te reizen,' zei ze. Het zou een verre reis zijn, en hij duurde lang, maar dat had ze er voor over. Dit was een nieuwe droom van haar. Om te vertrekken naar het opwindende Spanje. 'Ik kan het me al voorstellen.. Vooral samen met Carlos. Helaas is zijn liefde voor mij nog zo onzeker.'

'Oh, Rosemay. Dat is echt geweldig,' giechelde Catherine, die overduidelijk erg aandachtig geluisterd had. Ze kon zich precies voorstellen waarover haar zuster het had. 'Komt deze baron van Valencia ook naar het lentebal? Heer Matthew wel denk ik. Oh Rosemay, hij is het enige waaraan ik nog kan denken. Ik hoop niet dat hij mij te lang ik twijfel zal laten en al gauw zal vertellen of hij ook zo over mij voelt of niet.' Ze keek even hoopvol naar haar zuster. Op dat moment vertelde zij over haar plannen om naar Spanje te vertrekken. Met wijd opengesperde ogen keek ze naar haar zuster. 'Naar Spanje? Nee, dat méén je niet, Rosemay,' zei ze over-enthousiast. Ze pakte de handen van haar zus vast en keek haar ook vrolijk aan. 'Hij vind jou vast helemaal fantastisch. Sterker nog, daaraan twijfel ik helemaal niet!' Nog altijd even vrolijk keek ze de kamer rond. De helft van de kaarsjes was al bijna aan het doven. Het werd later en later. Zodadelijk moest Catherine ook maar naar bed gaan. De komende tijd was er genoeg te doen. Met helemaal bovenaan het lijstje het lentebal. Bedenkelijk wachtte ze toch nog even op Rosemays reactie.

'Ik weet het niet zeker, hoor. We hebben enkel nog kunnen praten in het theater... Meer ook niet. Misschien ben ik niet het type vrouw waar hij voor valt, of heeft hij zelfs met me gepraat uit beleefdheid omdat alleen ík geïnteresseerd was...' Rosemay zuchtte. Ze keek haar zuster aan. 'Maar Matthew zal van je houden, anders had hij je niet zo aangekeken tijdens de rit, en niet gevraagd om te dineren,' zei ze met een bemoedigend lachje. 'Wel, je vind het plan om naar Spanje te reizen dus erg opwindend. Dat vind ik fijn. Alleen zal de reis lang duren. Ik blijf dan zeker twee maanden weg. Ik hoop dat Carlos mijn gids en metgezel zou willen zijn.' Een paar kaarsen doofden langzaam en er vielen al meer schaduwen om hen heen. Ze trok aan het touwtje boven haar nachtkastje, dat verbonden zat aan een belletje in de keuken beneden. Na een halve minuut kwam er een dienstmeid. 'Nog een paar kaarsen, graag. En bereid mijn bed alvast voor.' Ze wilde altijd nog licht in haar kamer wanneer ze ging slapen. De dienstmeid haalde kaarsen uit haar schort en stak ze aan met een zwavelstokje. Toen verwarmde ze een pannetje met deksel in het haardvuur en schoof het onder de dekens. Rosemay knikte dat het zo goed was en wendde zich weer tot Catherine. 'Je zult een toekomst met Matthew hebben, heus.' Ze wist het wel zeker.

'Natuurlijk niet!' Verzekerde Catherine haar. Toen begon Rosemay weer over Matthew. 'Hoe keek hij me dan aan tijdens de rit?' Vroeg ze lachend. Het idee om naar Spanje te reizen was inderdaad leuk, maar Cath zou haar zuster dan lang moeten missen en of ze daarmee wel blij was wist ze niet. 'Twee maanden is een lange tijd. Je zal er goed over na moeten denken,' zei Catherine al wat serieuzer. 'En ik weet zeker dat die Carlos je gids zou willen zijn. Waarschijnlijk wil hij niets liever dan dat.' Toen kwam de dienstmeid binnen en keek Catherine even om. Ze keek toe hoe ze bezig was, met haar gedachten op een geheel andere plek. Haar gedachten waren namelijk nog altijd bij het fantastische diner met Matthew. 'Ik hoop het met heel mijn hart,' bekende Catherine zachtjes. 'Ik heb nog zoveel over het diner te vertellen Rosemay,' verzuchtte Catherine. 'Wil je het horen?' Afwachtend en hoopvol keek ze haar zuster aan.

Rosemay giechelde nog eens. 'Hij keek je aan van: "Oh, Catherine, ik verlang zo naar je!"' Ze spreidde haar armen en sloot haar ogen. '"Oh, Catherine, Catherine.. Och mijn lief! Ik zal wachten op je, want jij bent mijn hartendief!"' Met haar lippen getuit kroop ze naar haar zus. Vlak voor haar gezicht stopte ze en schoot ze in de lach. 'Het spijt me, ik kan niet serieus zijn op het moment,' zei ze. 'En ik weet dat het goed nadenken wordt over Spanje. Straks word ik daar nog meegenomen door een paar Spaanse casanova's...' Er stond een speels glimlachje rond haar mond. Toen Cath haar vroeg of ze nog meer over het diner wilde horen, knikte ze gretig. Ze kroop onder de dekens en leunde wat naar voren, haar hoofd steunend op haar handen. Haar vingers draaiden rond de kwast aan haar vlecht en ze keek haar zuster geïnteresseerd aan. Op de achtergrond was het knisperen van de haard te horen, en maakte haar wat slaperig. Ze vocht tegen de slaap, want ze wilde het verhaal van Cath graag horen.

Lachend keek Catherine haar zus aan. 'Ik ben zóóó verliefd op hem, ik hoop toch zo dat het wederzijds is,' verzuchtte ze glimlachend. Ze luisterde nog even naar Rosemays ideeën over de reis naar Spanje, totdat Rose bevestigde dat ze graag wat over het diner wilde horen. Catherine knikte enthousiast en bedacht waar ze ging beginnen. 'Nou, ik was eraan gekomen en bijna direct konden we eten enzo. Na het hoofdgerecht stond Matthew op en bracht hij me mee naar de tuin,' zei Catherine glimlachend, terugdenkend aan de heerlijke avond. 'Er lag een kleed in de tuin, omringd door allemaal kaarsjes. Och Rosemay, het was prachtig. Maar nog voor we gingen zitten.. Kuste hij me,' fluisterde Catherine nu. Toen ze uitgesproken was beet ze op haar lip. Ondanks dat was haar blije, stralende uitdrukking duidelijk te zien. Maar er was nog meer. Ook al hield ze zich nog even in om Rosemays reactie af te wachten. Ze geloofde zelf al bijna niet hoe snel het allemaal was gegaan. Zodra ze hier was gekomen had ze Matthew ontmoet. En nu was ze verliefd, had ze bij hem gedineerd en zijn ouders ontmoet. Het was mooier dan ze had durven dromen.

Rosemay haar mondhoeken krulden omhoog. 'Hij kuste je...' Er kwam een geeuw tussendoor. Ze was zo moe van deze dag. Haar stem klonk zacht. 'Als hij je kust is het wederzijds, zeker weten. Matthew houdt van je, Cath. En daar hoef jij niet meer aan te twijfelen.' Haar ogen vielen bijna dicht. Hard vocht ze door. Er was een stilte. Haar blik was gericht op het haardvuur, dat zo mooi danste. Nog een geeuw. De warme gloed op haar gezicht, het bewegen van de vlammen en de stilte deden haar wegdromen. Haar oogleden werden zwaar en ze deed er niets meer tegen. Met een rustige ademhaling zakte ze weg, naar Dromenland. Rust voor nu, totdat ze weer gewekt zou worden door de morgenzon die langzaam door haar raam zou binnenstromen als een riviertje. Of ze haar droom zou onthouden, daar had ze niet over nagedacht. Misschien wel, misschien niet. Haar mond stond een beetje open en ze leek zo zorgeloos. Vader had vaak lachend gezegd: "Oh ja? Ben je een engeltje? Als je slaapt wel..." Er kwam een glimlach tevoorschijn, een kleine.