Rijden om te vergeten

Gabriël reed op de hoofdweg richting het park. Hoefgeklop klonk maar van een paard en dat was het zijne. Technisch gezien van de koning, maar het was van hem geweest. De gitzwarte hengst wist waar zijn ruiter heen wou, ergens voelde het dier dat aan. Gabriël soorde het dier aan om nog sneller te gaan rijden, maar de hengst protesteerde er zouden ongelukken van gaan komen als hij nog sneller ging gaan. In zijn ogen bespeurde je een gebroken hart. De jongen zijn hart was eindelijk geopend, maar het was voor de verkeerde. Want zijn hart was al weer dicht. Waarschijnlijk waren zijn ouders nu aan het zoeken, maar het kon hem niets meer schelen. Nee, er was maar een iemand die hem nog kon schelen en dat was Rosemay. Gabriël zou er alles aan doen om haar nog te kunnen zien voor ze uiteindelijk werd uitgehuwelijkt aan die ene hertog. Tuurlijk had hij eraan gedacht om naar Leverson Mansion te gaan, maar dat was waarschijnlijk geen goed idee en zeker niet als hij daar de hertog moest tegenkomen. Dan was hij verder van huis en had hij de kans om zijn baan te verliezen. Inmiddels was hijzelf al thuis geweest om zin kleren uit te doen, nu zat hij gewoon in een wit hemd met een bruine broer op zijn paard. Met ruiterslaarzen aan welliswaar. Het park kwam met de seconde dichterbij, maar hij leek niet meer tewillen stoppen. Rosemay was de enigste die hem ooit had weten te raken in het hart en hij wou haar nu naast zich hebben. Al was het als een vriendin, maar zonder haar had het geen zin meer voor hem. Er was ook weer nieuwe oorlog op til, maar hij wist niet of hij wou gaan. De kans dat hij teveel met Rosemay in zijn hoofd zat was groot, en dan was het voor hem gelijk afgelopen.