Na het bal

Met haar ogen dicht zat Rosemay in het marmeren bad. Ze wilde even niet aan de gebeurtenis denken die zich voor had gedaan op het Lentebal. Het warme water voelde goed, ze kon ontspannen. Na een tijdje kwam een dienstmeid en ze stapte uit bad. De meid gaf haar een doek om zich te drogen. De kaarsen in de ruimte gaven bijna dezelfde gloed als in de balzaal, en ze liep vlug naar haar kamer die eraan grensde. Daar werd haar een nachtjapon aangedaan. Ze ging aan haar boudoir zitten en bekeek zichzelf in de spiegel. Haar haren waren nat bij de punten, de make-up op haar ogen was uitgelopen en er liepen zwarte strepen over haar wangen. Ze pakte haar zakdoek en veegde het eraf. De herinneringen aan Gabriël kon ze niet langer uit haar hoofd houden en als vanzelf zag ze hem voor zich. Hij had zo'n vriendelijke uitstraling. Zijn warme ogen, zijn mooie lach. Haar vader was onredelijk geweest, maar ze was bang dat hij wel gelijk had. Ze zou de buitenstaander, de bastaard zijn uit de familie. Al haar neven en nichten waren boven hun stand getrouwd, of van dezelfde rang. Zelfs haar zus ging een hertog huwen.
Ze liet zich vallen op haar bed en trok de lakens over zich heen. Ze werd straks hertogin Autumn-Rosemay Durham. Het stond haar totaal niet aan, alleen kon ze er niets aan doen als ze uitgehuwelijkt werd. Ze wilde wachten tot Catherine ook terug op Leverson Manor was, dan kon ze met haar praten.

Ook Catherine kwam nu aan bij Leverson Manor. Voor haar was er niet zo heel veel meer aan geweest toen haar zuster verdrietig naar huis was gegaan. Bovendien zou het bal zo al afgelopen zijn.
Toen ze thuiskwam liep ze straal langs vader, ze voelde zijn verbazing en luchtigheid. Hij haalde zijn schouders op, terwijl hij haar hier normaal voor gestraft zou hebben. Snel rende Catherine naar haar kamer, ze besloot ook eerst gauw een bad te nemen, aangezien dit toch al klaar stond en ze eerst even alles op een rijtje moest zetten.

Ze probeerde zich te ontspannen, wat uiteindelijk toch niet echt lukte. Heel veel verschillende emoties vulden haar lichaam. Zij zou zelf het perfecte leven krijgen, terwijl Rosemay aan een vreemde gekoppeld zou worden. Het was niet eerlijk, en daarbij ook nog eens verschrikkelijk om over na te moeten denken. Ookal maakte het hete water haar spieren goed los, lukte het absoluut niet om de gedachten buiten te houden. Vandaar dat Catherine al vrij snel aan het touwtje trok, waardoor er ergens anders in huis een klein, zilveren belletje zou gaan rinkelen, als teken voor de dienstmeisjes en de huishoudsters. Al gauw werd haar een handoek gebracht en vlug droogde Cath zich af.

Na een kleine tien minuten klopte Catherine op de deur van Rosemays kamer. 'Rose..?' vroeg ze zachtjes, ze duwde de deur op een kier. Rosemay lag op bed. Catherine liep er langzaam naartoe en ging aan het voeteneinde zitten. Ze kon niks luchtigs verzinnen om het gesprek mee te openen, dus zei ze maar helemaal niks. Ze keek haar zus enkel bezorgd aan.

'Ik voel me prima.' Rosemay probeerde te glimlachen, maar haar mondhoeken krulden naar beneden en ze kneep haar ogen dicht. De tranen stroomden over haar wangen. Ze huilde stil. Ze greep naar de hand van haar zus en hield hem stevig vast, kneep er in. Er was een stilte gevallen. Toen de tranen ophielden liet ze de hand los, veegde haar gezicht droog en keek Catherine met dikke ogen aan. 'Heb geen meelij, zuster.' De tweede poging om te lachen lukte half. 'Ik ben uitgehuwelijkt aan een rijke hertog. Wat zou ik me anders wensen? Liefde, of dat vader mij niet weggeeft aan een vreemde? Mag ik vragen om een kans mijn waardigheid te bewaren tot ik klaar ben voor kinderen?' Ze keek even weg, maar zocht daarna de blik van Cath weer op. 'Nee. Ik ben gelukkig. Ik moet wel gelukkig zijn.' Er rolde een laatste traan, een kleine, bescheiden. 'Wat ben ik toch een egoïstist.' Met een wat hysterische lach kroop ze uit het grote bed en liep naar haar kast. Ze gooide de deuren open en trok al haar jurken eruit. Die stapelden zich op een hoop. 'Vader heeft me gegeven wat ik verdien! Ik verdien een gedwongen huwelijk!' Ze begon bijna te schreeuwen. Haar gezicht vertrok wanneer ze de jurk in haar handen had die ze als klein kind vaak aan had. Die had ze bewaard als herinnering aan goede tijden. Haar lip begon te trillen en ze zakte neer. Ze snikte hartverscheurend hard, zich klein gemaakt op de grond.

'En ik ben niet dom, Rose, tegen mij kan je niet liegen,' mompelde Catherine rustig. Ze keek weg toen de tranen geluidloos over de wangen van haar zus liepen, ze kon het nooit aankijken als haar zus zo verdrietig was. Gebroken, in tienduizend minuscule stukjes. En daar had ze reden toe, dat wist Catherine. Als vader hen maar niet hoorde nu. Hij zou nooit medelijden hebben. Nooit, hij zou woedend zijn, omdat ze hem niet dankbaar waren voor de kansen.
'Je kan niet van mij vragen om geen meelij te hebben. Je bent een deel van mij, als jij verdrietig bent, ben ik dat ook.' Ze wachtte even, Rosemay moest weten dat Catherine er hoe dan ook altijd zou zijn. Een tijdje zei Catherine niets, luisterde alleen. Ze wilde iets zeggen om haar zus te troosten, maar wat? 'Je bent pas gelukkig als je je niets meer wensen kan, zus, denk maar niet dat ik je geloof,' zei Catherine zacht. Ze keek toe hoe Rosemay van het bed afstapte, nadat Rose een beetje een onwennige, hysterische lach gelachen te hebben. Cath stond op en liep naar haar zus toe. Ze stak haar hand uit. 'Hou jezelf toch niet zo voor de gek,' zei ze, geschrokken van de uitval. Net toen Catherine Rosemays hand wilde pakken, zakte die in elkaar, op de grond. Waarop ze luid snikte. Cath kreeg nu ook tranen in haar ogen en zakte door d'r knieën. Tot ze naast Rosemay zat. Daar sloeg ze haar armen om haar zus heen. Zo bood ze haar zus een schouder om op te huilen, mocht dat nodig zijn.

Als het kleine meisje van vroeger kroop Rosemay dicht tegen haar zus aan en huilde uit. Ze had dit zo nodig. Na een minuut was ze wat rustiger geworden. 'Ik mis moeder.' Het was net hoorbaar geweest omdat ze nog steeds in Catherine haar armen lag. Ze tilde haar hoofd op en keek in de ogen van Cath. 'Als ze niet was overleden, zou het dan beter zijn? Zou Gabriël dan wel mijn ware hebben mogen zijn?' Het waren retorische vragen, niemand zou hier een antwoord op hebben. Maar ze vroeg het zich af. Of moeder ook zo streng kon zijn, of dat vader geen invloed op haar meningen had. Zou hebben. Ze haalde diep adem. Eigenlijk verwachtte ze niet eens een reactie van Catherine hierop. Misschien vroeg ze het zichzelf ook weleens af.
Ze bleef stil zitten, genietend van de stilte om hen heen. Het licht wakkeren van de vlammetjes van de kaarsen deden haar glimlachen. Het rood rond haar ogen was nog niet volledig weggetrokken. 'Ik ben wel gelukkig..' fluisterde ze.

Opeens leek Rosemay weer een klein meisje. Op dit soort moment moesten ze altijd vanzelfsprekend aan moeder denken. Ze hadden elkaar beloofd er voor elkaar te zijn zoals moeder dat altijd geweest was. Vandaar dat Catherine de opmerking al aan voelde komen. 'Ik ook,' mompelde ze rustig. Ze wachtte even af. Op dit moment leek Catherine wel de grote zus van Rose. Terwijl Rosemay juist een paar minuten eerder was geboren.
Ze wachtte weer even toen Rosemay haar vraag gesteld had. 'Ik weet het niet. Misschien wel,' zei Cath zachtjes. Volgens haar waren vrouwen vaak wat milder op dit gebied. Ze dacht dat moeder misschien eerst gedacht zou hebben hoe zij het zelf gevonden had. Tenminste, dat hoopte ze. Een tijdje bleef Catherine zo zitten. Er viel niets meer te zeggen, het beste was het eigenlijk om niets te zeggen. Gewoon rusten. Het was toch niet te voorkomen..

Rosemay haalde diep adem, en blies het langzaam uit. Toen maakte ze zich los uit Catherine haar armen en keek haar met een glimlach aan. 'Het gaat wel weer,' zei ze. 'En met jou? Heb ik je niet te veel aan het denken gezet over moeder? Straks kun je niet slapen.' Ze vroeg zich af of ze deze buien kwijt zou raken. Een paar dagen eerder was ze ook gek geworden van zichzelf, maar toen was haar zus er niet om haar te troosten. Catherine wist er niet eens van. Ze stond rustig op en ging op haar bed zitten. 'Ik ben moe...' Een geeuw kwam tussendoor. 'Een fijne nachtrust gewenst, zusterlief.' Ze sloeg de dekens over zich heen en sloot haar ogen, maar opende ze weer. 'Dankjewel, Cath,' zei ze. Ze draaide zich op haar zij en viel bijna onmiddellijk in slaap.

[Inspiloooooooos.]