Vertrekken uit het Davis castle

Gabriël zat thuis, dagenlang had hij al niets meer vernomen van Rosemay. De oorlog was nog maar enkele dagen weg. En hij moest erheen. Gewoon om alles te vergeten. 'Je moet gaan jongen, zonder jou zal de vijand een kans hebben om door te breken naar hier. Vergeet het meisje. Haar vader laat het nooit toe.' Had zijn vader hem verteld. Een tijdlang staarde hij naar buiten en zuchte even, één probleem had hij wel. De jongen kon haar niet meer vergeten, niet meer na het bal nee. Die avond was voor hem magisch geweest, maar was dan weer bruut beindigt door de vader van Rosemay. Ja, hij zou vannacht of morgen in de middag al weer moeten vertrekken. Anders was hij er niet optijd, de meeste ridder vertrokken dan van hieruit. Meestal trok hij het zich niet aan dat hij vertrekken moest, maar nu was het voor hem anders. Geen enkele vrouw had hem ooit geinteresseerd, maar Rosemay was anders. De jongen stond op en keek even naar het harnas dat op zijn staander hong, dat zou hij zo wel weer aantrekken. Dan wandelde hij naar beneden en keek even rond of hij zijn ouders zag. 'Gabriël, kom veilig terug als je vertrekt. We willen je niet verliezen, denk na over de strijd niet over je problemen hier.' Vertelde zijn moeder hem. Kort keek hij naar de grond en zuchte. De jongen zou zijn best doen, maar of het ging lukken was voor hem de vraag. Wat als hij terugkwam Rosemay al getrouwd was? Wat als hij nooit wist hoe ze zich echt voelde tegenover hem? Of wat hij voelde voor haar? Kort schudde hij zijn hoofd en staarde dan een lange tijd voor zich uit, naar het veld dat voor het huis lag. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Tuurlijk wou hij haar niet ongelukkig zien, dat zou hem meer pijn doen dan wat dan ook. Maar wat kon een simpelle ridder doen tegen een Hertog. 'Geen angst, ik kom weer terug.' Knikte hij naar hen. Waar was hij meebezig? Gabriël had een voorgevoel dat dit een van zijn laatste gevechten ging zijn. Raar, maar hij wist het ergens wel. Als hij zijn hoofd er niet kon bij houden dan was het afgelopen. Rustig wandelde hij naar boven en nam zijn borststuk van zijn harnas al vast en liep daarmee weer naar beneden. Zijn beenbeschermers lagen buiten in de stallen, die hongen daar op een staander. Rustig wandelde hij naar beneden om zo dan weer naar buiten naar de stallen te lopen. Kort keek hij naar de paarden en staarde een tijd naar de grond. Rosemay, hoe kon hij haar vergeten? Hij legde het harnas op een stoel en keek naar het dier. 'Het is bijna zover jongen, over enkele minuten rijden we weer uit.' Zei hij tegen de zwarte hengst. Kort keek hij naar buiten hoewel zijn ouders maar gewone ridders waren hadden ze best wel een groot huis, met de nodige grote tuin en stallen voor de paarden. Maar eerst wandelde hij nog naar buiten en staarde een lange tijd naar de lucht, een manier bedenken om Rosemay uit zijn hoofd te zetten.

Met gemengde gevoelens liep Rosemay over het landgoed van Davis Castle. Als vanzelf ging ze harder lopen, en toen ze Gabriël in de verte zag staan stopte ze even. Maar al snel rende ze op hem af. Zonder op enige reactie van hem te wachten pakte ze zijn handen en trok hem mee richting het huis. Achter de eerste deur die ze open trok lag de keuken, en ze liep verder. In de grote hal draaide ze zich om en legde haar wijsvinger op zijn lippen. Hij mocht niets zeggen, anders zou ze te veel waarde hechten aan wat ze van plan was. Ze was nog nooit in Davis Castle geweest, maar gokte dat zijn kamer ergens boven moest zijn. Gelukkig was het de juiste ruimte waar ze hem in getrokken had, ze zag delen van een harnas hangen. 'Luister even,' zei ze zacht. 'Ik weet dat het erg fout van mij zal zijn.. Bewaar dit achter slot en grendel in je hart.' Ze boog zich naar zijn mond en kuste hem. Teder. Haar handen lagen op zijn kaken en zakten over zijn schouders naar zijn borst. Ze kuste hem in zijn nek. Al een lange tijd hunkerde ze naar hem, en nu ze bij hem was wist ze dat ze een mooie toekomst zou mislopen als ze met hertog Durham trouwde. Haar vingers waren bezig het hemd van zijn bovenlijf te verwijderen. Haar blik ontmoette de zijne. Voor een kort moment leek het alsof de tijd stil stond.

Gabriël keek rustig naar de lucht en opeens uit het niets werd hij meegetrokken door niemand anders dan Rosemay. Kort schudde hij zijn hoofd maar rende wel mee met haar. Hoewel hij het gevoel wou onderdrukken bonsde zijn hart zo hard dat het niet meer gezond was voor hem. Al snel waren ze weer in het huis en trok ze deuren open, tot ze in de hal even tot stilstand kwamen. 'I..' Voor hij nog maar iets kon zeggen werd er een vinger op zijn lippen gelegd waardoor hij niets meer kon zeggen. Niet veel later waren ze in een andere kamer en begon ze te praten. Haar woorden deden hem ergens toch wel goed om te horen en opeens was er dan ook die kus. Zachtjes plaatste hij zijn armen om haar heen en streek zachtjes over haar rug, al snel volgde er enkele kussen in zijn nek en voelde hij haar handen van zijn kaken afglijden en zo naar zijn borstkast gaan. Toen hun hun blikken elkaar raakte leek zijn hart wel te ontploffen, zijn ouders dachten dat hij al weg was, dus die zouden hem niet kunnen storen. Heel zacht maakte hij een touwtje los, maar zijn blik week geen enkele seconde van de hare. Bang om wat ze nu deden weer te zien verdwijnen.

[Ben even eten]

Haar adem versnelde toen Gabriël liet merken dat hij het ook wilde. Rosemay had zijn hemd losgeknoopt en trok het uit. Ze begon aan zijn broek. Haar verstand stond op nul, dit zou ze nooit gedaan hebben als ze niet in zo een lastige situatie had gezeten. Langzaam trok ze Gabriël mee richting zijn bed. Ze kuste hem op zijn lippen en zakte op het bed neer. Dit was als een droom voor haar. Het leek zo onwerkelijk, terwijl ze zojuist nog buiten had gelopen. Ze zat in een roes. Ondertussen had ze ook zijn broek los gekregen. Ze had dit bijna niet durven hopen. Haar gedachten lieten het gedwongen huwelijk los. Alleen dit moment hield haar bezig.
Rillingen van genot liepen over haar rug, de blik van de ridder terwijl hij haar korset losmaakte was onbeschrijfelijk. Haar handen lagen op zijn borst, ze kon zijn spieren voelen. Aantrekkelijk. Ze kuste hem nogmaals, en zachtjes duwde ze haar tong in zijn mond.

Al snel lag zijn hemd ergens op de grond en zat hij daar in zijn bloot bovenlijf. Hij merkte dan dat ze aan zijn broek begon en fronste even. Hijzelf was nog bezig met touwtjes lostrekken van haar korset. Toen ze hem meetrok en hem een kus gaf deed hij haar korset bij haar aan en lag hij vervolgens op zijn bed. Rose had ondertussen zijn broek ook los gekregen en kort drukte hij enkele kusjes in haar nek vooraleer hij dan ook weer gekust werd door haar. Alle vragen van net waren nu volledig verdwenen, het enigste wat hem nu nog bezighield was het hier en nu. Bij haar. Een hand plaatste hij op haar wang en al snel kreeg hij weer een kus en ditmaal duwde ze haar tong bij hem binnen. Zachtjes streek hij met zijn tong langs de hare en sloot voor kort zijn ogen.

[Woesj kort]

[Whaha, nu weet ik niet meer wat ik moet schrijven, anders wordt het te vunzig xD]

Rosemay bleef hem aankijken. 'Ben je zo niet te laat voor de strijd?' Ze ging rechtop zitten en haalde een paar plukken haar uit haar gezicht. 'Je hebt verplichtingen..' In één klap was ze weer in de realiteit. Gabriël had moeten gaan, en dat begreep ze. Nu had ze hem opgehouden van iets belangrijks. Ze glimlachte zwak en stond op van het bed. 'Ik moet gaan. Het is beter zo.' Ze trok haar korset weer strak en zette haar hoed weer op. Toen liep ze de kamer uit en sloot de deur. Ze had het niet gekund, en ze vond het spijtig. Nu zou ze Gabriël achterlaten met de indruk dat ze niet van hem had gehouden. Integendeel. Het zou haar pijn doen als ze het magische moment los moest laten na het huwelijk met hertog Durham. Of ze hier spijt van zou hebben wist ze niet zeker meer.

[Inspiloos..]

Gabriël keek haar aan en fronste. 'Ik moet er pas over 2 dagen zijn.' Zei hij tegen haar. Hij zelf stond ook op en keek haar even aan, de jongen deed zijn broek ook weer los en keek haar even aan. Toen ze de deur uit liep voelde hij een steek in zijn hart. Meteen liep hij haar achterna en ging voor haar staan. 'Rose, niets is belangrijker dan jij. Ik wil je gelukkig zien, echt gelukkig. Ik weetdat het misschien dom is om te zeggen, maar ik wil niet dat je trouwt omdat je moet. Dat zou je meer pijn doen dan wat dan ook.' Zei hij zacht tegen haar. Hij legde zijn hand op haar schouder en trok haar zo naar zich toe. 'Ik weet dat dit raar klinkt uit mijn mond, maar jij bent degene waarvan ik hou en zal blijven houden. Kan ik echt niets doen omdit tegen te houden?' Fluisterde hij in haar oor en liet zijn armen weer zakken en zette een stap naar achteren. Misschien wou ze dit helemaal niet. Maar waarom dan helemaal komen naar hier?

[Moet eventjes weg]

'Je kunt er niets aan doen.' Rosemay keek weg. 'Je kunt het niet tegenhouden. Het spijt me, Gabriël..' zei ze. Ze was naar hem toe gekomen om hem te laten zien dat ze wel van hem hield, maar ze dacht aan haar toekomst. Wat als ze dadelijk vier kinderen had? Dan kon ze niet nog steeds denken aan de jongeheer die ze jaren geleden had bemind. Ze balde haar hand tot een vuist en drukte haar nagels in haar handpalm. Het was zo moeilijk om dit te doen. 'Ik hoop dat je het zult begrijpen. Misschien later pas, maar je zult het snappen. Ik moet je los laten.' Ze zette een paar stappen naar achteren en keerde zich toen om. Zo snel mogelijk rende ze de trap af en opende de grote deur. Zonder om te kijken verliet ze Davis Castle, haar verdriet proberend tegen te houden.
Na een paar minuten was ze weer in de vertrouwde omgeving van Kent, en liep het landgoed van Leverson Manor op.

Gabriël luisterde maar de woorden die hij hoorde wou hij niet horen. De tranen stonden hem letterlijk in de ogen toen ze vertrokken was. Hij duwde de deur van zijn kamer open en smeet die helemaal van slag weer toe. De jongen deed zijn hemd aan en daar over deed hij het bovenstuk van zijn harnas. Dan deed hij zijn been beschermers aan en keek kort naar het bed. 'Waarom huil je nu? Je had jezelf nooit mogen openstellen voor vrouwen.' Dacht hij inzichzelf. Maar de tranen kon hij niet bedwingen hij trok naar het strijdveld, of er veel kans was dat hij na dit nog zou terugkeren was er niet. De kans dat hij haar dan zag was veel te groot, en tegen dan zou ze al getrouwd zijn met die oh zo rijke hertog. Nee, hij keerde niet meer terug, hij zou toetreden tot de doden en daarmee zou hij in de geschiedenis vergaan. De jongen nam zijn zwaard en stak het in zijn schede. Dan nam hij zijn helm en hield die onder zijn arm. Zo liep hij naar beneden en keek even in de verte. Naar Leverson Manor, de jongen liet zijn hoofd even hangen en staarde naar de grond. Nog steeds rolde de tranen over zijn wangen, waarom had dit zo moeten lopen? Waarom had hij haar ooit ontmoet? Hij wandelde naar de zwarte hengst en zette zijn voet in de beugel en kroop daar zo op. Zijn helm hong hij aan het zadel waar ook al zijn ander grief aanhong. 'Vaarwel en tot nooit meer, ik zal alles missen inclusief jou Rosemay.' Fluisterde hij met de wind mee. De jongen tikte met zijn hielen tegen de flank van het paard en verdween zo.