Oude vriend

Rosemay zuchtte diep. Ze had net haar gezelschapsdame weggestuurd en gezegd dat het niet nodig was om te blijven, ze had er wel genoeg van. De laatste paar weken had ze elk moment dat ze buiten Leverson Manor was een dame mee gehad. En ze wist dat als ze met Caleb zou lopen er al genoeg mensen zouden kijken naar hen, en hem herinneren aan zijn hoge stand. Hij was een eerlijk man, en wilde zo ook behandeld worden, zo had ze gehoord.
Ze keek om zich heen. Ze verwachtte hem elk ogenblik in het park. De grote fontein achter haar liet een regenboog verschijnen in het water in combinatie met de ondergaande zon. Het deed haar goed om een "oude" vriend van de familie weer te ontmoeten, aangezien het een aantal jaren had geduurd voordat ze elkaar weer zagen. Ze ging weer zitten op het marmeren bankje waar ze net van opgestaan was, en plukte wat aan haar jurk. Bewust had ze één van haar mooiste jurken aangetrokken. Ze wilde wel een goede indruk geven. De zon was ondertussen al meer gezakt, alhoewel ze de warmte ervan nog kon voelen in haar nek.

Caleb had te horen gekregen dat Rosemay hem weer wou zien. Meteen was hij daarop in gegaan en had zijn beste kleren aangetrokken en was richting het park vertrokken. Beide ouders van hem wisten niet waar hij heen was gegaan, maar veel boeide dat hem niet. Het was gewoon omdat hij Rosemay had gemist dat hij meteen was vertrokken richting het park, wel was hij niet te voet gegaan maar te paard. Hij zat op een zwart paard, genaamd Ardente. Zijn vader had hem dit cadeau gedaan toen hij 18 geworden was en sindsdien week hij geen moment meer van het dier.
Samen met Ardente kwam hij aan in het park, en dan steeg hij ook af van zijn paard en ging te voet verder. Rustig keek hij rond en zag haar dan zitten op een bankje dicht bij de grote fontein en hij glimlachte even. Kalm liep de jongen naar haar toe en bleef dan naast haar staan. 'Hé,' Sprak hij kalm tegen haar en keek haar met zijn groene ogen aan en een glimlach verscheen op zijn gezicht.

Rosemay draaide haar hoofd om en zag dat Caleb naast haar stond. Ze kwam overeind. 'Goedenavond, Caleb.' glimlachte ze. Even viel er een stilte en wist ze niets anders te doen dan hem blijven aankijken. Toen gaf ze hem een vlugge omhelzing, en het maakte haar niet uit dat dat ongepast was. 'Ik heb je al lang niet meer gezien.. Het doet me een groot plezier om je te zien,' zei ze. Ze had het gemist om te praten met hem, zoals vroeger. De laatste drie jaren hadden de families elkaar af en toe nog gezien, en hoewel dat contact nog sterker was geweest dan daarvoor, was het nog weinig. Te weinig naar haar mening. Ze wierp een blik op het lange pad met rijen bomen erlangs. Het zag er sprookjesachtig uit, in warme tinten gekleurd door het zwakke licht. 'Zullen we die kant op gaan? Ik zou graag willen bijpraten.' Ze keek Caleb vragend aan, en het viel haar op dat hij een knappe jongeman was geworden. Hij was anders dan in haar geheugen, en toch ook weer niet.

Caleb keek haar aan en knikte glimlachend naar haar, toen ze hem een korte knuffel gaf wist hij dat alles wel weer zoals vroeger kon worden, zolang je er zelf maar in geloofde dat dit kon gebeuren. 'Ik heb je al lang niet meer gezien.. Het doet me een groot plezier om je te zien,' De woorden deden op een of andere manier toch goed. 'Insgelijks Rosemay, ik heb je gemist.' Zei hij tegen haar en glimlachte weer eens. Hij had er wel spijt van dat hij niet bij de begrafenis van haar moeder had kunnen zijn. 'Ik wil nog iets zeggen namens heel de familie.Het spijt ons dat we niet bij de begrafenis van je moeder konden zijn.' Zei hij zacht tegen haar en wreef even door zijn blonde haren. Kort wierp hij een blik op Ardente die ergens verderop stond. Zijn staart zwiepte weelderig met zijn staat en hefte zijn hoofd even en keek zijn ruiter kalm aan. 'Zullen we die kant op gaan? Ik zou graag willen bijpraten.' Caleb knikte kalm naar haar en bood haar zijn arm aan. 'Het is te lang geleden dat we elkaar zagen Rose.'

'Dat geeft niets. Het is al lang geleden.' Rosemay glimlachte. Ze accepteerde zijn arm en liep in een rustig tempo verder het park in. 'Dat vind ik ook. En de reden waarom weet ik niet eens. Er was geen ruzie tussen de families.' Ze tilde de voorkant van haar jurk met één hand wat omhoog. Het was lastig lopen met de lange stof. 'Maar gelukkig hebben wij nu weer contact,' zei ze.
Een koppel liep langs hen en knikten richting Rosemay, die beleefd terug groette. Ze vond het onderhand vervelend worden, al die aandacht. Zeker nu het volk te horen had gekregen dat er een huwelijkskandidaat was uitgekozen voor hertogin Scottby, en dat haar zus ging trouwen.
'Wat heb je zoal gedaan in de tijd dat we elkaar niet gezien hebben? Nog enkele bijzondere gebeurtenissen?' vroeg ze duidelijk geïnteresseerd. Misschien had hij al een verloofde. Ze vroeg het zich af, vanwege zijn status en uiterlijk, alleen vroeg ze het niet. Dat zou onbeleefd zijn.

Caleb keek haar rustig aan en wandelde dan verder met haar langs het pad. 'Dat vind ik ook. En de reden waarom weet ik niet eens. Er was geen ruzie tussen de families.' Er was inderdaad geen ruzie geweest. 'Ach je kent mijn vader.' Zei hij schouderophalend en streek even over zijn kin en wandelde rustig verder met haar en merkte ook op dat ze haar jurk optilde om beter te kunnen lopen. 'Maar gelukkig hebben wij nu weer contact,' 'Dat is het voornaamste, dat wij elkaar terug kunnen zien.' Zei hij tegen haar. Een koppel passeerde hem en die knikte naar Rosemay, zij knikte vriendelijk terug naar de twee. Tuurlijk wist Caleb dat haar zus ging trouwen, en dat er voor haar inmiddels ook al een man stond te wachten. Trouwen, nog steeds haate hij dat woord, zeker als het uit dwang was.
'Wat heb je zoal gedaan in de tijd dat we elkaar niet gezien hebben? Nog enkele bijzondere gebeurtenissen?' Kort fronste hij en dacht even diep na. 'Mijn broer is inmiddels al getrouwd, mijn ouders zijn nog steeds gelukkig bij elkaar. Ik heb gedaan wat ik altijd al deed, bij de mensen rondhangen die me graag hebben. En van een vrouw in mijn leven is er geen sprake. Ik wacht op de ware. Eerlijk dat klonk zo cliché.' Zei hij tegen haar en grijnsde eventjes.
Caleb was al blij dat hij haar weer terug had in zijn leven, ze was altijd al een goede vriendin van hem geweest, en dit was nog steeds zo. 'En hoe zit het met jou?'

Rosemay moest lachen om zijn woorden. 'Ja, erg cliché,' zei ze plagend. 'Fijn om dat goede nieuws te horen.' Ze liet haar blik over het meer glijden dat net buiten het park lag. Het oppervlak lag stil en de laatste streep van de zon weerspiegelden erin. Langzaam slokte de duisternis het laatste licht op en ze zag dat de lantaarns die in de bomen hingen waren aangestoken. Het zag er keer op keer mooi uit. Caleb vroeg hoe het met haar zat, en ze antwoordde: 'Er is een man voor me uitgekozen.' Haar blik werd wat afwezig nu ze over hem sprak. 'Hertog Durham is zijn naam. Mijn vader heeft hem voor mij uitgekozen.' Ze zette een neppe glimlach op en ging verder. 'Ik was verliefd geworden op een ridder, vader wilde het niet. Het is nu over. Ik merkte dat ik al snel over hem heen was, dus het was toch een verkeerde keuze geweest als ik voor hem had gekozen. En verder; Catherine gaat trouwen met haar ware liefde.' De niet-gemeende lach was weer weg en ze keek Caleb aan. 'We vallen wat betreft liefdes en trouwen alletwee buiten de boot,' grinnikte ze.

Caleb keek haar n aan en grijnsde even. Ook Caleb's blik ging naar het meer. Hij was hier nog niet zo vaak geweest, maar het bekoorde hem nu al zo hard. De twee hielden even halt en een lange tijd staarde hij naar het meer. Doordat het al donker was glansde zijn ogen nu helemaal in het maanlicht. 'Er is een man voor me uitgekozen.' Hij keek haar meteen weer aan en zuchte even. 'Hertog Durham is zijn naam. Mijn vader heeft hem voor mij uitgekozen.' Durham, hij kende die man. Moest zij als 17jarige trouwen met een man die tegenover haar al stok oud was? 'Kom op, meen je het? Durham. Ik bedoel weet je vader wel hoe oud hij is.' Zei hij iets luider dan hij had verwacht. Meteen merkte hij de fake glimlach op en schudde zijn hoofd even. 'Rose, ik weet dat je geen keus hebt, maar je trouwt met de verkeerde.' Caleb wist wel dat aan haar vader niet veel te doen was. Tenzij ze echt verliefd zou worden op een hertog. 'Ik was verliefd geworden op een ridder, vader wilde het niet. Het is nu over. Ik merkte dat ik al snel over hem heen was, dus het was toch een verkeerde keuze geweest als ik voor hem had gekozen. En verder; Catherine gaat trouwen met haar ware liefde.'
Een ridder? Kort dacht hij na, in de laatste oorlog was hij meegegaan om de troepen te leiden. Daar was er een die het wel eens had over ene Rose, nu viel alles pas op zijn plaats. 'Die ridder is Gabriël, toch? Hij hield van je Rose, weetje trouwens dat hij bijna dood was? Ach ja, als hij niet de ware was dan had hij pech. Maar geen haar op mijn hoofd laat jou trouwen met die Durham. En dat Catherine gaat trouwen is goed nieuws. Ik zal aanwezig zijn met de familie op de trouw.' Zei hij tegen haar en knipoogde even. Waar haalde haar vader het in zijn hoofd om haar te laten trouwen met Durham?
'We vallen wat betreft liefdes en trouwen alletwee buiten de boot,' Hoorde hij haar nog grinniken. Kort knikte hij naar haar en liet zijn blik dan even naar de grond gaan. 'En hoe gaat het trouwens met je zus en je vader?' Vroeg hij rustig aan haar en wachte af.

Rosemay slaakte een zucht. 'Mijn vader had mij eerst verteld dat hij vijfendertig was, dus het valt nog mee..' Ze zweeg even. 'En ik weet dat ik met de verkeerde zal trouwen, maar hoe moet ik dan binnen drie weken ervoor zorgen dat ik verliefd word op een hertog?' Ook zij sprak iets harder dan ze wilde. 'En Gabriël hield van me, dat heeft hij me ook verteld. Alleen ik niet van hem,' zei ze zachtjes. Er viel een stilte terwijl ze nog steeds naar het meer keek.
'Met Catherine gaat het erg goed, met vader minder. Hij hoest veel heb ik opgemerkt,' beantwoordde zijn vraag. 'Ik vrees het ergste, heel eerlijk. Hij is oud en alle vrouwen die hij heeft gehuwd hebben hem veel inspanning en zorgen gekost. Ze waren allemaal uit op zijn geld. Ik vraag me nog steeds af waarom hij de hoop niet opgegeven had.' Er kwam een bedroefde lach op haar gezicht. 'Zo zal het mij vast ook vergaan. Hij overlijdt, ik erf een fortuin en de mannen liggen aan mijn voeten.. Waarom wordt het me nu zo moeilijk gemaakt? Straks ben ik een wees.'

Caleb keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Sorry, je weet wat ik vind van gedwongen trouwen.' Mompelde hij zachtjes en staarde dan ook naar de grond en ademde even heel diep in. Ze wist dat ze met de verkeerde trouwde, zo ver was hij ook al gekomen. Caleb keek haar aan en zuchte diep. 'Rose, ik wil niet dat je trouwt met Durham.' Zei hij tegen haar. Iets aan die Durham kneus sprak hem niet aan, en hij wou ook niet dat zij met een oudere man trouwde, oke 2 jaar verschil tot daar aan toe. Maar meer als dat vond hij gewoon niet kunnen. Ze moest verliefd worden op een hertog een iets jongere bij voorkeur. Maar ja, de kans dat dit nog zou gebeuren was maar klein.
'Met Catherine gaat het erg goed, met vader minder. Hij hoest veel heb ik opgemerkt,' Dat het goed ging met Catherine was wel normaal, alleen haar vader baarde hem grote zorgen. 'Ik vrees het ergste, heel eerlijk. Hij is oud en alle vrouwen die hij heeft gehuwd hebben hem veel inspanning en zorgen gekost. Ze waren allemaal uit op zijn geld. Ik vraag me nog steeds af waarom hij de hoop niet opgegeven had.' Ze vreesde dat haar vader zou sterven, een groot verlies voor haar welliswaar, maar ook voor zijn familie. Zijn vader en Hertog Scotby waren als broers geweest tot dat ze elkaar opeens niet meer zagen. Toen hij de bedroefde lach op haar gezicht zag beet hij op zijn lip, nu wou hij iets doen wat normaal niet echt van toepassing was. Uiteindelijk legde hij toch zijn beide armen om haar heen. 'Zo zal het mij vast ook vergaan. Hij overlijdt, ik erf een fortuin en de mannen liggen aan mijn voeten.. Waarom wordt het me nu zo moeilijk gemaakt? Straks ben ik een wees.'
'Je vader overleeft het wel, hij heeft al voor hetere vuren gestaan Rose, en moest het gebeuren je kan altijd bij ons terecht dat weetje. Ik laat het niet zo lopen zoals bij je vader, dat kan ik gewoon niet Rose.' Fluisterde hij zacht in haar oor en wou haar wel loslaten, maar toch was er iets wat hem tegenhield op de een of andere manier.

Caleb had zijn armen om haar heen geslagen, en het voelde goed. Rosemay wist dat ze op hem kon rekenen in moeilijke tijden. Ze sloot haar ogen voor een paar seconden en ademde diep in en blies het rustig uit. Voorzichtig maakte ze zich los uit zijn greep, en keek hem aan. 'Het is fijn dat je je zo een zorgen maakt. Als het moet gebeuren, dan gebeurt het. We kunnen bidden om hem, maar heeft dat zin? God kan niet iemand redden die lijdt. En vader lijdt. Ik zie het in zijn ogen. Wellicht is dat de reden waarom hij Catherine en mij getrouwd wil.. Omdat hij weet dat zijn einde nadert.' Het was een trieste gedachte, en het deed haar pijn. 'En dat ik bij jullie terecht kan is plezierig om te horen. Ik zal er gebruik van maken zodra dat nodig is.' Ze krulde haar mondhoeken ietwat omhoog.
'En over Durham; maak je daar niet druk over. Er zal geen wonder gebeuren, iets waardoor ik niet met hem hoef te trouwen.. Maar het is al goed. Ooit zal ik er mee leren leven.' Deze woorden waren meer om haarzelf te overtuigen dan hem wijs te maken dat het allemaal prima zat. Vanbinnen voelde ze zich moedeloos.

Hij voelde dat ze uitademde en hoe raar het ook was hij voelde zich goed met haar in de buurt. Altijd was dit al geweest. Toen ze zich losmaakte uit zijn greep liet hij zijn armen weer slapjes naast zich vallen en staarde een tijdje naar de donkere lucht. 'Het is fijn dat je je zo een zorgen maakt. Als het moet gebeuren, dan gebeurt het. We kunnen bidden om hem, maar heeft dat zin? God kan niet iemand redden die lijdt. En vader lijdt. Ik zie het in zijn ogen. Wellicht is dat de reden waarom hij Catherine en mij getrouwd wil.. Omdat hij weet dat zijn einde nadert.' Er moest wel een manier zijn, er moest een manier zijn om haar vader niet meer te laten lijden, en te zorgen dat zij niet moest gaan trouwen met die Durham gozer. 'Je vader wilt dat jij en Catherine een goed leven lijden, een leven zonder pijn. Maar Catherine zal hoogstwaarschijnlijk gelukkiger zijn als jij met Matthew. Ik weet niet of jij je geluk zou kunnen vinden met Durham.' Zei hij zacht tegen haar en streek even over zijn arm. Uiteindelijk zei ze toch dat ze gebruik zou maken van het aanbod van hem en dat deed hem weer lachen. Ze was welkom, zijn ouders mochten haar dus een probleem zou het niet gaan worden, nooit niet. Zijn vader zag het vroeger en misschien nu nog liever anders, hij wou dat Rosemay trouwde met zijn zoon. Caleb had een ruzie met zijn vader daarover gehad, maar nu door deze wending zat hij er aan te denken om zijn vader's raad optevolgen. 'En over Durham; maak je daar niet druk over. Er zal geen wonder gebeuren, iets waardoor ik niet met hem hoef te trouwen.. Maar het is al goed. Ooit zal ik er mee leren leven.' Kort keek hij haar aan en fronste even. 'Geloof je het zelf wel Rose?' Vroeg hij zachtjes aan haar.

Rosemay knikte. 'Ja.' Even bleef ze hem stug aankijken, maar wendde toen haar blik af. 'Nee..' gaf ze eerlijk toe. 'Ik ben opgevoed om niet tegen iemands wil in te gaan. Een gevoel van spijt had ik al toen ik tegen mijn vader zei dat het niet verstandig was om met Durham te trouwen. Het is gewoon niet verstandig! Ik wil niet negen kinderen krijgen met een man waarvan ik niet hou!' Ze ging zitten op het bankje dat dichtbij hen stond en begroef haar gezicht in haar handen. Ze had niet boos mogen worden. Na een paar seconden was ze alweer kalm en haalde haar handen voor haar gezicht weg. 'Het spijt me, Caleb.. Ik had niet mogen schreeuwen tegen je. Het is geen excuus dat ik zo gefrustreerd ben de laatste tijd door alles wat er om me heen gebeurt.. want de reden is niet dat het om mij draait, het gaat om mijn omgeving. De mensen fluisteren dat ik nooit een man zal vinden en er gaan de meest bizarre roddels rond. Catherine geeft het goede voorbeeld door te trouwen, en ik ben het lelijke eendje. Ik val erbuiten,' zei ze zacht terwijl ze staarde naar het grind onder haar voeten. 'Het is beter nu ik het aan iemand heb verteld. Dat lucht op. Alhoewel ik niet eens heb gevraagd of je überhaupt wilde luisteren..' Ze lachte verontschuldigend.

Caleb snoof even en voelde een hele lading woorden over zich heen komen maar hij bleef gewoon staan. Hij zou haar niet verlaten om dit, dan was hij net zoals de anderen en dat wou hij niet. Toen ze ging zitten zette hij zich naast haar neer en staarde een hele lange tijd voor zich uit en luisterde gewoon naar de geluiden van de natuur. Dat de mensen rodelde wist hij, maar hij liet haar maar eerst volledig uitpraten voor hij er iets ging op zeggen dat was wel het beste wat hij kon doen. 'Catherine geeft het goede voorbeeld door te trouwen, en ik ben het lelijke eendje. Ik val erbuiten,' Hier wilde hij op reageren maar hij had een gevoel dat er nog wat ging komen. Dit vond hij gewoon erg voor haar, hij zou haar helpen, helpen om een ander te vinden dan die Durham. Een man waarvan ze wel kon houden. 'Het is beter nu ik het aan iemand heb verteld. Dat lucht op. Alhoewel ik niet eens heb gevraagd of je überhaupt wilde luisteren..' Toen de laatste woorden eruit waren stond hij op en knielde voor haar neer. Hij plaatste zijn hand op haar wang en keek haar aan. 'Rose, je bent allesbehalve lelijk en dat weetje, en ik zal altijd luisteren naar jou. Omdat ik je graag zie, en dat is niet gelogen. En soms moet je wel eens schreeuwen tegen iemand.' Zei hij tegen haar en bleef zo bij haar zitten. Het kon hem niet schelen wat de mensen nu dachten, hij wou gewoon helpen. Koste wat het kost.

Rosemay legde haar hand op de zijne, die op haar wang lag. 'Ik ben blij dat je het niet erg vindt..' zei ze. Ze pakte zijn andere hand en drukte voorzichtig een kus op zijn wang. 'Ik waardeer het ontzettend dat je er voor me bent.' Ze glimlachte. Achter hen waren een stuk of drie kaarsjes in lantaarns die in een boom hingen uitgegaan. Het was iets donkerder geworden waar ze zaten. Een zwoele, warme bries ging door haar haren en ze streek een paar plukken uit haar gezicht. Ze zweeg, wist niets meer te zeggen. Caleb had haar goed geholpen, ze vond iets meer rust, ookal was het probleem met Durham nog niet opgelost. Een oplossing wist ze niet. Ze kon geen kant op. Met haar duim en wijsvinger plukte ze aan de stof van haar hoepelrok. Ze keek Caleb aan. 'Heb jij weleens zoiets meegemaakt?' vroeg ze. 'Dat je in zo een lastige situatie zit?' Haar blik stond vragend.

[Ik post nu met mobiel, daarmee kan ik maar weinig schrijven, sorry]

Toen hij haar zachte handen op de zijne voelde glimlachte hij even. 'Ik ben blij dat je het niet erg vindt..' Zachtjes knikte hij naar haar. Een zachte kus werd op zijn wang gedrukt, de plek leek nog na te branden van die kus. 'Ik waardeer het ontzettend dat je er voor me bent.' 'Ik zal er altijd voor je zijn Rose, altijd.' Fluisterde hij zacht. Opeens werd het iets donkerder maar voor hem maakte het eigenlijk niets uit. Zolang hij wist dat ze nog bij hem zat was het al genoeg. Ookal waren er problemen bij haar, tussen hen zou er nooit iets meer staan. Daar zou hij voor gaan zorgen, hun vriendschap zou stand houden. 'Geen zorgen meer maken, ik los dat ene probleem wel op, op eender welke manier.' Al moest hij nog bedenken hoe, hij kon op haar trouw tegenspreken als ze het ja woord gaf, maar haar vader zou hem dan vermoorden. Maar toch, het was een idee. 'Heb jij weleens zoiets meegemaakt?' Iets zoals dit?' Hij wist het niet. 'Dat je in zo een lastige situatie zit?' Rustig schudde hij zijn hoofd en snoof even. 'Ik niet, mijn broer wel. Ik heb al lastige situatie's meegemaakt, maar niets zoals dit.' Caleb bleef haar aankijken, zijn blik week niet meer van Rosemay's gezicht af.

'Hoe wil je slagen in het stoppen van de bruiloft?' vroeg Rosemay. 'Er is geen oplossing voor dit gedoe, behalve dat ik het land uit ga...' Ze zette haar ellebogen op haar knieën en liet haar hoofd steunen op haar handpalmen. 'Ik kan naar Spanje, of Frankrijk.. Of toch niet, vader zou me daar als eerste zoeken. Het is een lange reis naar Amerika, maar ik zou het er voor over hebben. Zolang ik maar niet gedwongen wordt om met Durham te trouwen.' Ze dacht even na. 'En toch zijn er twijfels. Durham is niet zo een slechte man. Hij is best aardig, en ik zou kunnen leren leven met hem. Dat is mogelijk,' sprak ze. Na een kort moment van zwijgen besefte ze zich dat ze hem nu aan het verdedigen was. Ze kon het niet helpen. Na hun eerste ontmoeting vond ze hem niet bepaald een alleraardigst man, hij kon ermee door. Er waren geen rare gedachten in zijn hoofd, gokte ze, en hij was vast een vrijgevig iemand. 'Je hoeft er niet voor te zorgen dat hij me niet trouwt.' Ze keek hem flauw glimlachend aan, haar blik had iets van zijn glans verloren. 'Er is verder niemand waar ik van zou houden.. Niemand die écht van mij houdt.'

'Ik heb zo mijn plannen.' Caleb staarde even naar de grond en zuchte diep. Er waren inderdaad niet veel oplossingen, maar hij wou haar niet zien trouwen uit dwang. Als ze trouwde moest het uit liefde zijn. Ze noemade allerlei landen op maar echt luisteren deed hij niet hij was druk bezig met een oplossing te bedenken, al was het een onmogelijke. Hij zou niet rusten, desnoods vocht hij voor haar. 'En toch zijn er twijfels. Durham is niet zo een slechte man. Hij is best aardig, en ik zou kunnen leren leven met hem. Dat is mogelijk,' Toen ze zei dat Durham wel een aardig man was keek hij haar aan en zuchte even. 'Tot je hem echt kent.' Mompelde hij stilletjes, misschien nog maar net hoorbaar. Waarom verdedigde ze die man in godsnaam? Hij mocht die man niet om meerdere reden, daarom wou hij ook niet dat ze met hem trouwde, niet op deze manier. 'Je hoeft er niet voor te zorgen dat hij me niet trouwt.' Hij wou er op inpakken maar wist toch dat ze niet ging zwijgen, en dan waren ze hier nog lang bezig. 'Er is verder niemand waar ik van zou houden.. Niemand die écht van mij houdt.' Wat zei ze nou? Dat niemand van haar hield? Kort beet hij op zijn onderlip en keek haar even recht aan. 'Er is wel iemand Rose, er is zeker iemand die van je houd...' Zei hij zacht tegen haar en zuchte even diep. Zou hij het wel zeggen? Misschien was het beter om te zwijgen.

Rosemay haar blik flitste richting de zijne. 'Tot je hem echt kent?' vroeg ze. 'Hoe dat zo..?' Ze schudde haar hoofd als teken dat hij er niet op in hoefde te gaan, hoewel ze zich wel afvroeg of Caleb Durham misschien beter kende dan zij wist. Maar ze bande het uit haar gedachten en besloot er niet verder over te piekeren. Ze zweeg voor een paar minuten en dacht na over oplossingen.
Het begon langzaam af te koelen, en een paar rillingen liepen over haar rug. De woorden van Caleb die hij net sprak drongen amper tot haar door. 'Is er iemand die echt van mij houdt..?' zei ze. 'Ik kan me niemand herinneren die ik heb ontmoet en belangstelling voor mij toonde.' Ze speelde weer wat met haar jurk. 'Het is toch niet Gabriël, toch? Het zou bijna hopeloos zijn als hij mij nu nog niet vergeten is..' Een nerveus lachje kwam uit haar mond.

[Inspiloos xD]

Caleb staarde haar even aan en haalde zijn schouders op. Hij zei daar maar niets over, niet nu allesins. Ze moest er zelf gaan achterkomen, hoe dan ook. Misschien had hij nu al zelfs te veel gezegd dan hij normaal mocht zeggen. Toen het begon af te koelen keek hij haar even aan en zuchte. 'Moet je mijn vest hebben? Misschien heb je het warmer dan?' Zei hij tegen haar en glimlachte zachtjes naar haar. 'Is er iemand die echt van mij houdt..?' Zachtjes knikte hij. Hoe moest hij dit nu weer gaan vertellen? 'Ik kan me niemand herinneren die ik heb ontmoet en belangstelling voor mij toonde.' 'En toch is er iemand.' Fluisterde hij zachtjes. Dan keek hij even naar de lucht en ademde even diep in. Wat zou haar reactie zijn? Zou ze kwaad zijn, of juist opgelucht dat hij het was? 'Het is toch niet Gabriël, toch? Het zou bijna hopeloos zijn als hij mij nu nog niet vergeten is..' Zachtjes schudde hij zijn hoofd. 'Misschien is het beter dat ik erover zwijg, k heb zo'n voorgevoel dat je er toch kwaad om gaat worden.' Zei hij kalm tegen haar en grijnsde even kort.

Rosemay keek hem eerst niet-begrijpend aan. 'Ik zou toch nooit kwaad op je kunnen worden,' glimlachte ze toen. Nadat ze gesproken had wist ze het ineens. Hij..? Caleb hield van haar? Niet als vrienden, maar meer dan vrienden? Een mengeling van gevoelens overspoelde haar. Maar geen enkele negatieve. Plots pakte ze zijn handen vast en keek hem aan. 'Ik denk niet dat ik daar boos over zal worden..' Ze lachte zacht en sloeg haar ogen neer. Het was lastig voor haar om gevoelens juist over te brengen, vooral als het zulke waren die ze nu had. 'Eh.. Er is denk ik ook wel iemand die van jou houdt,' zei ze. 'Ik hoop dat jij er niet kwaad over wordt.' Ze liet zijn handen los. De gedachte dat Caleb van haar hield voelde niet raar. Hij had vast niet zijn hele leven van haar gehouden, eerlijk gezegd zij ook niet van hem, alleen het was vertrouwd. Ze wist nu dat een goede vriendschap ook kon uitbloeien tot iets nog mooiers. Ze keek weifelend naar zijn gezicht, hopend dat hij er toch niet over zou twijfelen.

Caleb glimlachte even om haar woorden en beet kort op zijn lip. Nog steeds keek hij niet weg van haar. Dat zou hij nooit kunnen doen, allesins nooit meer. Zou ze het al doorhebben? Dat hij diegene was die van haar hield? Vast wel. Opeens nam ze zijn handen vast waar hij wel verbaasd over was. 'Ik denk niet dat ik daar boos over zal worden..' Die woorden voelden op dit moment voor hem zo goed, al had hij dit niet verwacht. Zeker nu niet. Ze kenden elkaar al heel lang, hun vriendschap was sinds kort weer heel goed geworden. 'Eh.. Er is denk ik ook wel iemand die van jou houdt,' Huh? Bedoelde ze nu? Hij drong de gedachte weg wachte af. 'Ik hoop dat jij er niet kwaad over wordt.' Zijn handen werden los gelaten. Een zachte glimlach was te zien op zijn gezicht en nog steeds keek hij haar aan. Dus ze hield ook van hem? De gevoelens waren er gekomen het laatste jaar, toen hij haar heel soms zag en toen dat zijn vriend, maar ook een goed vriend, Gabriël vertelde over haar. Sindsdien drong het tot hem door dat hij haar graag zag, maar dat zij hem ook graag zag was iets geheel nieuws. Zachtjes hefte hij zijn hand en streek over haar wang. Woorden vond hij op het moment niet meer. Hij wou hun moment niet verstoren.

Rosemay sloot haar ogen toen Caleb zijn hand op haar wang legde. Ze werd warm vanbinnen. Ze opende langzaam haar ogen en keek hem aan, een brede glimlach stond rond haar lippen. Geluidloos zei ze ik hou van je. Het kwam recht uit haar hart. Ze had ontdekt dat ze verliefd op iemand was geworden, en meer van hem hield dan gedacht. Ze legde haar hand op de zijne.
Na een tijdje zo blijven zitten onderbrak ze de stilte. 'Ik had nooit kunnen bedenken dat dit zo zou lopen..' zei ze. 'Maar het spreekt me wel aan.' Ze grinnikte zacht. Ze sloeg haar armen om hem heen. Het was fijn om iemand te hebben die van haar hield, en zij ook van hem. Heel anders dan met Durham, want bij hem voelde ze zich ook niet op haar gemak. Bij Caleb wel.

[Shortpost, ik moet ontbijten xD Maarja]

Toen hij de veelbetekende glimlach op haar gezicht zag deed dit hem zoveel voldoening. Wie had kunnen denken dat deze ontmoeting zo zou kunnen aflopen? Niemand. Hij voelde haar zachte hand op de zijne en wist dat het intense gevoel van binnen puur om Rosemay ging. Beiden bleven ze elkaar aankijken, alsof niets hun moment hier kon verbreken, alsof alles rondom hun even was blijven stilstaan. 'Ik had nooit kunnen bedenken dat dit zo zou lopen..' Kort grijnsde hij. 'Ik dacht net het zelfde.' 'Maar het spreekt me wel aan.' Al snel plaatste ze haar armen om haar heen en deed hij het zelfde. 'Jou niet alleen, geloof me maar.' Zei hij zacht tegen haar en keek even naar de donkere hemel. Maar hoe zouden ze dit aan haar vader moeten zeggen? En wat zou die gaan doen, hun laten trouwen of zijn dochter dwingen om met Durham te trouwen? Tuurlijk hoopte hij op het eerste maar niets was zeker. 'Ik hou van je Rose.' Sprak hij heel zachtjes tegen haar.

'We zullen mijn vader moeten overhalen,' sprak Rosemay alsof ze zijn gedachten kon lezen. 'Ik denk eerlijk gezegd dat hij het wel goed zal vinden.. Onze families hebben een goed vriendschappelijk contact.' Ze glimlachte toen ze aan Durham dacht. 'En het lijkt me fijn om eindelijk die vent van een Durham te vertellen dat ik niets van hem moet.' Ze lachte. Het zou een geweldig gevoel zijn om van hem af te zijn. Geen gedwongen huwelijk meer, geen negen kinderen die ze zou krijgen van hem, en een mooie toekomst als uitzicht. Een toekomst met Caleb. Dat was voor nu haar droom. Zou ze zijn vrouw kunnen worden?
Ze keek Caleb aan. 'Ik hou ook van jou,' zei ze en gaf hem een kus op zijn mond, niet te lang en niet te kort. Wat verlegen keek ze weg, dit was ze niet gewend. Ze had hem gekust in een opwelling, normaal had ze dat niet gedurfd.