Het Lentebal

Genodigden: Iedereen.
Reden: Lente!
Dresscode: Gemaskerd.
_________________

Elke nodige voorbereiding werd getroffen. Hapjes en drankjes werden klaargemaakt en neergezet, de gehele balzaal werd schoongemaakt. Alles werd voorbereid voor het grote Lentebal dat zodadelijk zou beginnen. Elke adellijke persoon uit de wijde omtrek was uitgenodigd. Dit was altijd een groots feest, de seizoensfeesten waren dat altijd. Wie niet van adel was kwam het feest dan ook niet binnen. De mensen hier hadden niks met de burgers te maken. Bovendien hoorde het nou eenmaal zo. Wie wilde een traditie nou veranderen?

Strakker en strakker werd het korset aangetrokken. Één van de kamermeisjes trok de touwtjes van het korset aan en maakte deze vervolgens vast. Catherine keek in de spiegel. Het was bijna eng hoe mager en tenger ze er nu uitzag. Toen ze klaar was met het aantrekken van haar prachtige, zachtpaarse jurk, liep Cath naar het raam. Buiten stond de koets al te wachten. Dan zou het zeker niet lang meer duren voor ze gingen vertrekken. Het laatste meisje dat nog met Catherines haar bezig was, stuurde ze nu weg. Ze pakte het masker, dat net als de jurk door de kleermaker gemaakt was, en pakte ook haar waaier. Precies op dat moment riep vader dat ze zouden gaan vertrekken. Catherine snelde vrijwel meteen de trap af en liep naar buiten. De koets werd ze direct ingeholpen, hoe onnodig dit ook was. Al gauw zat Rosemay ook tegenover haar. Glimlachend keek Cath naar haar zus. Aan d'r gezicht was te zien dat ze enthousiast was.
'Matthew zou ook komen,' bracht ze na een tijdje vrolijk uit. 'Oh Rosemay, ik heb er zo'n zin in.' De koets begon nu te rijden. Ze waren vanaf nu eindelijk onderweg naar het grote lentebal.

Matthew stond voor de spiegel te kijken naar zijn evenbeeld. Een bediende overhandigde hem een diep rode jasje die Matthew over zijn witte blouse trok. De goudgele knoppen op het jasje knoopte hij één voor één dicht. De stof was licht en zacht en het was prettig om te dragen. Zijn bediende overhandigde Matthew een kleine witte bloem die Matthew zorgvuldig op zijn jasje spelde. Ja, zo zag hij er goed genoeg uit.
‘George, geef mij mijn masker eens aan.’ De bediende boog voor Matthew en overhandigde hem de rode, met gouden glitters bezette masker. Enkele gele veren staken subtiel uit het masker, maar niet zo danig dat het heel erg opviel of te veel was. Matthew had voor het gemak gevraagd of er nog een touwtje achter gemaakt kon worden. Sommige mensen hielden het masker met de hand vast, maar Matthew vond dat vervelend. Hij had liever zijn handen vrij.

‘Kom op moeder. Schiet nou eens op. U ziet er toch wel goed uit.’ Mompelde Matthew terwijl hij tegen de deur van zijn moeders kamer sloeg. Zijn vader stond beneden te wachten bij het rijtuig en was al net zo onrustig en ongeduldig als zijn zoon. ‘We hebben nog alle tijd, lieve schat.’ Riep zijn moeder vanuit haar kamer. ‘Vanwaar die haast.’ Matthew zweeg en zijn moeder begon te grinniken. ‘Zij zal er ook zijn he?’ Vroeg ze. Toen Matthew wederom zweeg deed zijn moeder de deur open. Ze had een fluweelblauwe jurk aan die goed bij haar blonde haren en blauwe ogen paste. ‘Je bent echt gek op haar.’ Fluisterde zijn moeder met een glimlach. Het was een correcte constatering en Matthew glimlachte zwakjes. ‘Je hebt nog nooit zoveel moeite gedaan voor een vrouw. Je bent echt veranderd. Ik ben trots op je.’ Zijn moeder raakte zijn wang aan en ook al had Matthew de neiging om haar hand weg te slaan, hij deed het niet. ‘Ik zal je niet langer laten wachten. Het is een lieve meid. Ik zou haar graag als schoondochter hebben.’ Knipoogde ze nu naar hem. Matthew kleurde even rood, maar de gedachten aan Catherine als zijn vrouw spookte wel door zijn hoofd. ‘Kom op. We gaan.’ Zei hij in plaats daarvan en met z’n drieën stapte ze de koets in en vertrokken naar het paleis waar het bal werd gehouden.

'Houd nog even Uw adem in, madame,' zei het kamermeisje. Rosemay deed wat haar gezegd werd en voelde de druk op haar ribben. Daar was ze wel aan gewend geraakt, maar vader wilde altijd dat zijn dochters er zo mooi mogelijk uit zagen op een belangrijk feest. Dus vandaag werd het korset zo strak gedaan, dat het bijna onmogelijk was om te ademen. Het kamermeisje hielp met haar jurk aantrekken en trok de linten aan de voorkant ook weer goed aan. De prachtige, zachtgroene stof met pistache strepen erin stond haar beeldig. Meneer Cobalt, de kleermaker, had de strepen expres verticaal laten lopen, zodat haar taille er nog dunner uit zou zien. Ze liep naar haar kaptafel en zette zich neer op de kruk ervoor. Haar bijpassende kousen en schoentjes werden haar aangedaan en een ander kamermeisje begon haar haar te doen.
Rosemay dacht na over hoe Catherine eruit zou zien. Vast erg mooi, zoals altijd. Ze glimlachte. Haar kastanjebruine krullen vielen op haar schouders, maar werden bijna meteen hoog opgestoken. Haar gezicht werd nogmaals bepoederd, de make-up gefatsoeneerd en ze kreeg haar masker in handen. Hij was perfect, precies zoals ze het gewild had. Dezelfde stof als haar jurk, met kleine smaragden erin gezet. 'Wauw..' Ze keek vrolijk op. Iemand klopte op de deur.
'Dat is vast Uw vader, madame..' Het kamermeisje hielp haar overeind. Ze streek de jurk glad en duwde de borsten van Rosemay omhoog. Met een raar gezicht keek die naar vader die de kamer binnen kwam. Met een tevreden glimlach bekeek hij haar.
'Mijn dochter!' riep hij en spreidde zijn armen, en liet ze weer zakken. 'Daarmee zul je vast een man mee krijgen. Pronk met jezelf, Autumn-Rosemay. Dat mag best.' Rosemay fronste.
'Bedoelt U daarmee dat ik een man moet zoeken? Maar vader..'
'Je bent achttien. Tijd om te trouwen. De tijd gaat snel, lieveling.' Zijn toon was niet erg vriendelijk meer. 'Ik heb iemand op het oog. De hertog van Durham. Hij is vijfendertig jaar, en op zoek naar een liefdevolle vrouw, waarmee hij veel kinderen wilt krijgen. Op die leeftijd moet je ook opschieten met kroost...' Vader lachte. 'Hij komt ook naar het bal.'
Ze vond het niet eens zo erg om te trouwen, maar ze wilde de ware vinden. Uitgehuwelijkt worden was niets voor haar. Maar tegensputteren zou niet helpen. Vader gaf een seintje en verliet haar kamer. Blijkbaar betekende het seintje dat de kamermeisjes nog niet klaar met haar waren, want weer werd haar boezem omhoog gedrukt en haar masker werd opgezet.
In de koets liet ze het verhaal van vader achter zich en lachte naar Cath. 'Je ziet er betoverend uit, zus. En ik heb er ook zin in.' Ze hoopte maar dat Carlos er ook naar toe ging.

Glimlachend keek Catherine naar Rosemay. 'Dank je Rose. En jij ziet er ook weer adembenemend uit, zoals altijd.' Catherine lachte. Vader scheen erg achter Rosemay aan te zitten wat de liefde betrof. Bij Catherine deed hij dit gek genoeg niet. Misschien omdat hij zag dat het niet nodig was, Catherine was al eenmaal uitgenodigt bij een heer van dezelfde rang. Aangezien dit een erg hoge rang was, leek het vader goed te doen.
Na een tijdje in de koets gezeten te hebben, kwamen ze aan bij het paleis waar het bal zo plaats zou vinden. Nu werd Catherine erg enthousiast en zelfs ietwat zenuwachtig. Straks zou Matthew er niet zijn, of zouden vader en Rosemay hem niks vinden. Ze werkte de gedachte weg uit haar hoofd en zette haar masker op, kijkend naar haar zus. Vervolgens ging het deurtje open en werd ze geholpen met uitstappen. Even wachtte ze op Rosemay en de rest. Vervolgens liep ze langzaam naar de grote deuren.

Eenmaal binnen aangekomen was Catherine verbaast van de perfectie die ze er aantrof. Zoals altijd waren de kleine versieringen beeldschoon. Het was prachtig in thema allemaal. Tafels vol hapjes en drankjes stonden klaar en overal verspreid door de zaal stonden groepjes mensen. Ze waren nog redelijk vroeg, dus het was nog niet héél erg druk. Even keek Catherine zoekend rond, maar ze besefte al gauw dat Matthew net zo goed nog onderweg kon zijn. Hij zou later nog wel komen. Afwachtend plukte Cath aan haar jurk. Ze keek om naar waar Rosemay bleef en zag dat vader alweer naar een paar bekenden was toegesneld. Langzaam liep ze naar haar vader toe en ging ze dromerig achter hem staan, terwijl haar ogen langs het hoge plafond gleden. Dit zou een fantastisch feest worden, dat was zeker.

[Inspiloos. >.<]

Met haar masker op zodat ze er onbekend uitzag, liep Rosemay langzaam de zaal binnen. De muziek op de achtergrond, met de jankende violen die haar altijd een onbeschrijfelijk gevoel van genot gaf, omdat de klanken haar raakten. Ze stapte wat verder. Een paar groepjes stonden bij elkaar te praten en lachen en keken daarna richting haar. Nog een paar stapjes. De vele kaarsen in de kroonluchters zorgden ervoor dat alles verlicht was, want de avond was gevallen. De grote deur van de zaal ging weer open en er kwamen meer uitgenodigden, een hele stroom zelfs. Vrouwen in mooie jurken, met waaiers wapperend en de veren in hun haren dansten op en neer. De mannen statig en keurig gekleed. Rosemay probeerde uit één van hen Carlos te herkennen, maar door de maskers zou ze hem toch niet opmerken, en geen van de heren leek ook maar op hem. Ietwat teleurgesteld draaide ze zich om en besloot om op een balkon te gaan staan. Door het korset had ze het benauwd gekregen.
De wat frissere lucht voelde Rosemay zich al beter. Ze genoot vaak wel van deze feesten, maar voor nu had ze genoeg aan het uitzicht op de tuin. Ze zou het wel merken als Carlos ook op het bal kwam. En als hij niet op de uitnodiging inging, moest ze zich maar vermaken met andere mannen. Dat plezierde vader tenminste.

[Me too ¬¬]

[hehe eindelijk ]

Bij het paleis aangekomen was Matthew de eerste die naar buiten stapte. Hij wachtte niet op zijn ouders maar liep meteen het paleis binnen. Maar god wat was het al druk. Hoe moest hij Catherine in die drukte terug vinden? Eigenlijk wist hij niet zeker of hij haar zou herkennen, maar hij ging zeker zijn uiterste best doen. Hij wandelde knikkend door de grote groep mensen heen. Af en toe voelde hij een hand op zijn schouder van een jonge dame en danste daar dan een korte wals mee. Meer niet. Hij was op zoek naar een andere vrouw, hoe verleidelijk deze jonge meiden ook waren.
‘Jongen, wacht even op mij.’ Hijgde de brede man die zijn vader was achter Matthew. Matthew schrok kort door het onverwachte commentaar. Hij draaide zich om en lachte tegen zijn vader. ‘Sorry vader, ik wilde gewoon zo snel mogelijk naar binnen.’
‘Dan kon ik zien ja. Oh kijk daar is Hertog Scotteby. Die moet ik net spreken.’ Matthew stond er versteld van hoe zijn vader mensen toch uit een grote menigte kon kiezen. Hertog Howard keek zijn zoon glimlachend aan. ‘Trekjes mijn jongen. Trekjes. Goed kijken hoe mensen lopen, staan, praten. Zo kom je een hoop te weten.’
De hertog sleurde zijn zoon mee naar het groepje heren en voordat Matthew goed en wel stond was zijn vader al druk in gesprek met de anderen. Matthew keek hem even hoofdschuddend aan en keek toen de zaal rond. Waar was Catherine? Hij botste bijna tegen de vrouw naast hem op. ‘Pardon, vrouwe ik had u niet gezien.’ Zei Matthew snel. Hij pakte voorzichtig haar hand vast zodat ze niet zou vallen en toen hij in haar ogen keek wist hij wie het was. Catherine! Zijn hart maakte een sprongetje van geluk toen hij zag dat hij de vrouw van zijn dromen vast had. Misschien dat het lot het zo voor hen bedoelde.
‘Om het goed te maken zou ik deze dans van u mogen?’ Vroeg Matthew met een elegante buiging. Hij vroeg zich af of Catherine hem ook zou herkennen. Misschien zat hij wel mis. Hij begon te twijfelen, maar hij kon de ogen van Caterine niet van zijn netvlies laten verdwijnen. Het waren haar ogen. Zeker weten. Matthew kon het niet mis hebben. Aan het eind van de avond, wanneer het feest aan zijn eind kwam, dan zou iedereen zijn of haar masker afzetten, maar Matthew wist haast zeker dat hij de juiste vrouw had gevonden in de wirwar van mensen. Het had even geduurd, maar het was hem gelukt.

[We gaan deze site wel weer actief krijgen >D]

Ongemakkelijk met de gemaakte keuze, besloot Catherine dat ze niet zou gaan zoeken en rondkijken. Als ze Matthew niet tegen zou komen was dat jammer. Ze zou hem erna waarschijnlijk toch nog wel zien. Met tegenzin bleef ze achter haar vader aanlopen. Duizenden complimenten kregen zij en Rosemay. De kennissen van haar vader vonden dat ze gegroeid waren sinds de laatste ontmoetingen, de vraag wanneer ze ging trouwen kwam verscheidene keren langs. Toen Catherine zich heel even omkeerde van het groepje heren waarmee haar vader stond te praten. Plotseling werd ze haast omver gelopen. De stem die zich verontschuldigde herkende ze uit duizenden. Het was duidelijk dat hij haar ook herkend. 'M.. Maakt niet uit,' zei ze zachtjes, een glimlach verscheen op haar gezicht. Matthew. Spookte zijn naam nu constant door haar hoofd.
Hij vroeg haar ten dans! Daar had ze al de hele dag naar uitgekeken.
'Graag. Heel graag,' reageerde ze blozend. Ze keek even om naar haar vader. 'Pap.. ik ga even.. dansen,' zei ze zachtjes, glimlachend. Ze keek Matthew in zijn ogen en glimlachte weer. Hij had haar gauw herkend, er waren hier hartstikke veel mensen. Ze liep met Matthew mee naar de dansvloer, nog altijd met dezelfde, stralende glimlach. Ze dacht even terug aan het diner bij Matthew thuis, en kreeg meteen weer de oude, bekende kriebels in haar buik. Afwachtend keek ze hem aan.

[Aaaaaah, waar is mijn inspiratie heen? x.o]

[Kom op Verzin dan wat leuks xD]

'Ah Mylady heeft me herkend?' Fluisterde Matthew in Catherine's oor. 'Mijn liefste Catherine. Wat een geluk dat ik u gevonden heb. Ik had beloofd te komen. Mijn ouders waren enorm aan het treuzelen.' Grinnikte hij voordat hij zijn hand om haar zij legde en de leiding nam bij het dansen. 'Ik heb er naar uit gekeken u weer te zien.' Ze danste vloeiend langs de andere dansparen heen.
'Ik weet niet of het waar is, maar mijn vader mompelde iets over het regelen van een huwelijk.' Fluisterde Matthew in haar oor. 'Maar dat zal wel weer één van zijn wilde plannen zijn. Ik denk niet dat hij het zo spoedig zou willen regelen. Ik denk dat hij het eerder aan mij overlaat, maar ik wil ook jou mening hierin horen. Als je vindt dat dit allemaal te snel gaat ...' Zijn stem had een onzekere wending gekregen en hij slikte even. Wat zou ze daarop zeggen?

Hertog Howard nam zijn vrouw aan de hand en liep al dansend door het publiek tot hij Hertog Scotteby weer had gevonden. 'Zeg mijn beste heer, ik zou graag iets met u willen bespreken. Misschien dat het hier kan?' Hertog Howard keek de man voor hem glimlachend aan terwijl hij even over zijn baard streek. Zijn vrouw keek hem hoofdschuddend aan, maar lachte. Ze keek naar de dansvloer en zag Matthew samen met Catherine dansen. 'Ze hebben elkaar alweer gevonden.' Glimlachte ze. 'Ah dan is er geen moment te verliezen. Als ze elkaar hier kunnen vinden.' Hertog Howard was zeer in zijn nopjes. Meer dan dat zelfs. Zijn zoon was een stuk verantwoordelijker geworden. 'Mijn beste hertog Scotteby. Ik zou graag met u willen overleggen over een huwelijk tussen mijn zoon Matthew en uw dochter Catherine.' Hertog Howard keek de andere man met een grijns aan. 'Het ziet er naar uit dat de twee elkaar wel mogen en zeg nou zelf, veel beter dan een hertog kan uw schone dochter niet krijgen. In deze omgeving zijn er geen hogere rangen. Wat zegt u ervan?' Vroeg de brede man.

Gabriël was een ridder die trots was op wat hij was. Vandaag was het jaarlijkse lentebal, en hij zou er naar toe gaan. Een van zijn bedienden gaf hem een donker blauwe vest aan die hij aandeed over zijn witte onderhemd. Kort keek hij naar zijn evenbeeld en glimlachte even. Kort streek hij langs de vest, daarvan knoopte hij de dieprode knopen dicht en keek even rond. Dit zag er goed uit. Hij nam zijn zijn blauwe masker de zijkant van het ding was bezet met een prachtige witte draad. Echt veel zin om het vast te houden had hij niet dus war er een klein draaidje vanachter aangemaakt zodat hij het gewoon op kon zetten. Eerst nam hij nog even een kam en kamde zijn donkere haren daarmee naar achteren en zette dan het masker op. De jongen had geen te lichte kleuren genomen aangezien hij donker haar en donkere ogen had.

Voor een tweede maal zou hij per koets naar het kasteel gaan, en dat vond hij niet echt prettig. Hij wandelde naar buiten en zijn moeder stond er ook al. Ze had een prachtige groene jurk aan die perfect paste bij haar zwarte haar en groene ogen. Hij stak zijn hand uit naar haar en liet haar dan de koets in stappen. Gabriël zette zich naast zich neer en keek haar even aan. Tuurlijk corrigeerde zijn moeder enkele minuscule foutjes aan zijn kostuum die hij gemaakt had. Ook gaf ze hem een prachtige lichte blauwe bloem die hij op zijn hemd spelde. 'Ja oke, het is wel goed zo. Mam, je ziet er prachtig uit.' Zei hij kalm tegen haar, zijn moeder knikte en keek dan naar buiten, ze waren al vertrokken richting het kasteel. Tuurlijk hoopte zijn moeder erop dat haar zoon gespot zou worden door een jonkvrouwe, maar dat was hopen op niets vond hij zelf.

Geen Carlos. Er was al zeker een uur voorbij, en Rosemay wist zeker dat hij niet was gekomen. Ze was gevallen op een man die nu onbereikbaar leek te zijn. Teleurgesteld liep ze van het balkon af weer de zaal binnen. Ze haalde diep adem en besloot zich gewoon te vermaken. De muziek werd vrolijker, en haar glimlach groter. Een jongeheer vroeg haar om een dans en die accepteerde ze. Carlos was uit haar gedachten. Ze had zoveel over hem verteld aan Catherine, en daardoor had ze alleen maar kunnen denken aan hem. Dat was een verkeerde zet geweest. Nu wilde ze vrij zijn van liefde.
Na de wals met de jongeheer liep ze richting haar vader. Hij werd aangesproken door hertog Howard. Matthews vader wilde vast de bruiloft gaan bespreken. Haar humeur werd slechter nu ze nadacht over trouwen. Haar vader drong ontzettend aan. Nu zou hij haar nog meer onder druk zetten, want haar zus had al wel haar droomman. De toekomst met de vijfendertig-jarige hertog Durham kwam al in zicht. Ze keek naar de grond. Zo had ze het nooit gewild.
Buiten kwamen nog steeds koetsen aan. Rosemay liep erlangs en vluchtte naar de tuin. Dit feest had ze geen plezier. Ze zakte neer op een marmeren bankje en bekeek het kleine fonteintje dat tussen de rozen stond. Het was een donkere plek, maar de kroonluchters gaven zo'n licht dat er nog een gloed was. Even rust.

Uiteindelijk waren ze aangekomen en hij hield zijn ouders de koets mee uit. Meteen spotte zijn oog de vrouw die hij eerder had gezien bij de waterval. 'Ga maar vast naar binnen, ik moet heel even weg.' Knikte hij zijn ouders toe. Kort keek zijn moeder hem iet wat bijdehand aan en draaide dan haar kop op een achterbakse manier weg en liep samen met haar man naar binnen. Meteen werden ze begroet en gingen ze samen dansen. Gabriël rolde met zijn ogen en keek de twee na, kort knikte hij naar de koetsier en zette dan zijn masker op. In een rustige pas wandelde hij naar haar toe. Na enkele seconden wandelen zag hij haar zitten en wandelde verder naar haar toe. 'Als ik me niet vergis, is het bal de andere kant op. Ik kan natuurlijk fout zitten maar ik denk het niet.' Zei hij op een vriendelijke toon en wachte even af.

'Natuurlijk heb ik u gevonden, ik kon niet wachten tot ik u weer zou zien,' bekende Catherine blozend. Ze concentreerde zich voor een paar seconden op de dansbewegingen, maar luisterde toen naar Matthews woorden. Hij had het over.. Een huwelijk! Dat was precies hetgene waarover Catherine de afgelopen tijd alleen maar had kunnen dromen! Een beetje beduusd probeerde ze woorden te vinden. Het kwam erop neer dat Matthew haar ten huwelijk vroeg! Met grote ogen keek ze hem aan. 'Meen je dat?' Blijdschap begon in haar blik te verschijnen. 'Het zou.. Fantastisch zijn, Matthew.' Ze lachte breed en omhelsde hem vlug. Ze was nou eenmaal achttien en vader wilde graag een schoonzoon van een hoge stand. Matthew voldeed aan alle eisen van haar vader, en was voor haar nog perfecter.

Hertog Scottby zag hertog Howard al aankomen, hij herkende hem. Waarschijnlijk hadden ze elkaar al eens ergens ontmoet. Hertog Scottby was zich er uiteraard van bewust dat dit Matthews vader en moeder waren. Aandachtig luisterde hij naar hen. 'Een huwelijk tussen Matthew en Catherine?' herhaalde hertog Scottby met grote ogen. Zijn humeur klaarde direct op toen hij de woorden uitsprak. 'Wat een prachtig idee. Had u al een datum in gedachten?' Vroeg hertog Scottby vrolijk. Hij hield nooit zoveel rekening met de eisen van zijn dochters. Rosemay en Catherine moesten gewoon trouwen. Dat was het belangrijkste. Maar het was ook nog eens iets dat normaal altijd door de ouders beslist werd. Als je niet op tijd een geschikte kandidaat had, werd je uitgehuwt. Of je dat nou wilde of niet. En Catherine was op tijd geweest. Ze had haar geschikte kandidaat gevonden.

Rosemay haar hoofd draaide snel naar de man. Ze herkende hem onmiddelijk ondanks zijn masker. 'Het bal..? Oh ja, natuurlijk. Het bal.' Ze lachte. 'Ik wilde even wat frisse lucht. Hier is dat mogelijk.' Ze stond op van het bankje en keek hem aan. 'Zocht U ook een rustige plek, heer Gabriël?' vroeg ze. Al had ze het vermoeden dat hij net was aangekomen, had ze het alsnog gevraagd. Het zachte kabbelen van het water in de fontein, de muziek en het gedempte gelach uit de zaal gaven een vreemd effect op haar. Ze werd er rustig van. Haar masker begon wat te kriebelen op haar gezicht, dus ze zette hem voorzichtig af en legde hem op het marmeren bankje. Gabriël leek haar geen onaardige jongeheer. Hij had een vriendelijk gezicht en zijn innerlijk was ook mooi, anders had hij haar niet eens aangesproken.

Gabriël maakte zodra ze opstond een licthe buiging voor haar. 'Ik zag u hier zitten en ik bedacht me dat u misschien wat gezelschap kon gebruiken.' Zei hij tegen haar en glimlachte hij even. De muziek was al tot hem doorgedrongen, hij wist zeker dat zijn ouders binnen al aan het dansen waren. Rustig keek hij even naar de de lucht en glimlachte even. 'Zou u mij mee naar binnen willen vergezellen?' Vroeg hij dan aan haar en glimlachte even kort. Toen ze haar masker afzette keek hij haar even aan in haar ogen maar wende meteen zijn blik af. Hijzelf zette zijn masker dan ook maar af en legde het zelf dan ook maar neer. Wel vroeg hij zich af op wie ze wachte, maar dat zou nog wel aan het licht komen vandaag. Tuurlijk wou hij wel eens dansen met haar deze avond, maar nu voor de moment was praten met Rosemay voor hem ook goed. Veel zin in het bal had hij niet gehad maar nu Rosemay er was, wou hij best wel een tijdje blijven.

'Echt?' De blijdschap die door Matthews stem drong was te zien op zijn hele gezicht. Op het eind van de avond zou hij haar officieel ten huwelijk vragen. Als ze er net zo over dacht als hij had hij besloten het meteen deze avond te doen. Voor al deze mensen, want dat maakte hem niet uit. Zijn vader had een ring voor hem laten komen die was meer dan prachtig. Het was afgezet met kleine diamantjes en het kon er zeker mee door voor een verlovingsring. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte een kus op haar wang. 'Ik ben zo blij dat het je geweldig lijkt.' Fluisterde hij zachtjes en hij glimlachte zachtjes. Ze stonden stil in het midden en rondom hen danste de andere paren, maar daar had Matthew geen oog meer voor.

Zijn vader ondertussen stond breed te grijnzen voor de vader van Catherine. ‘Ik laat veel aan Matthew over, maar ik denk dat hij binnenkort wilt trouwen. Zo snel mogelijk als ik zijn gedrag zie. Hij wilt haar misschien vanavond al officieel ten huwelijk vragen. Dan komt hij morgen om je toestemming vragen.’ Hertog Howard grinnikte even. ‘Ik zat zelf te denken over drie weken. Dan is er nog tijd om van alles te regelen. Ik weet niet hoeveel gasten u uit zou willen nodigen, maar dan kan Matthew’s kant van de familie ook nog komen. Zijn nicht zou dit voor geen goud willen missen.’ Knipoogde de dikke man.

Matthew begon weer te dansen. Ondertussen werd hij ook door een paar andere vrouwen gevraagd te dansen. ‘Ik doe niets met ze. Ik kom zo weer met jou dansen.’ Fluisterde Matthew terwijl hij Catherine overgaf aan een andere heer en hij één voor één met de dames danste. De avond voorderde langzaam en Matthew kon het niet voor zich houden. Hij was te opgetogen. Hij liep weer naar Catherine toe.
‘Catherine Scottby.’ Begon Matthew terwijl hij zich op één knie liet zakken. ‘Misschien kennen we elkaar niet zo lang als dat oorspronkelijk nodig is, maar …’ Hij haalde de ring uit zijn jaszak. ‘Het zou mij een eer zijn om jou mijn vrouw te noemen. Wil je met me trouwen?’ Vroeg hij in één adem. Zo dat was eruit. Het was misschien niet goed te zien, maar Matthew was dood nerveus. Hij wist niet of andere mensen op hen lette, maar daar had hij nu geen tijd voor. Hij keek Catherine afwachtend en gespannen aan.

Ze keek oprecht blij toen ze Matthews opluchting merkte. Ze wilde het eigenlijk zo snel mogelijk aan Rosemay vertellen. Razendsnel keek ze de zaal door, maar nergens zag ze haar zuster staan of dansen. Ze kneep even haar lippen op elkaar en keek toen weer naar Matthew, haar blik werd weer vrolijker. 'Ik ook,' fluisterde ze terug op wat Matthew zei. Ze glimlachte opnieuw en haar ogen straalden even.

Vol verbazing luisterde hertog Scottby naar hertog Howards verhaal. 'Zo zo. Ik wist niet dat ze al zo ver waren,' zei hij nu lachend. Hij was blij dat zijn dochter zo snel zo'n goeie liefde had gevonden. Zij was nu blij, en hij was nu ook blij. 'Drie weken is perfect. Ik zal straks even met Catherine praten. Maar zo te zien heeft Matthew haar al het één en ander verteld,' zei hij terwijl hij naar de twee keek. Hij luisterde nog even naar de rest van de woorden, en knikte lachend.

'Maakt niet uit Matthew,' riep Catherine vrolijk, ook zij danste nu met andere mannen. Zij kreeg erg veel aandacht, terwijl ze zelf vrij weinig aandacht gaf. Ze kon alleen maar denken aan het einde van de avond, als ze weer bij Matthew was. Verscheidene mannen merkten dit op en lachten om haar, stuk voor stuk waren ze vriendelijk. Gelukkig. Langzaamaan werd het buiten donkerder en donkerder. Totdat de hemel pikzwart was.
Matthew kwam weer terug naar haar! Ze voelde het aankomen zodra hij op één knie zakte. Ze luisterde naar ieder woord en kon niet stoppen met glimlachen. Toen hij klaar was knikte ze, niet direct in staat iets uit te brengen. Toch lukte dat haar uiteindelijk wel. 'Ja! Ja, dat wil ik,' zei Catherine ademloos. Ze voelde de blikken die op hen gericht waren, maar negeerde die. Ze zou trouwen. Trouwen met Matthew.

Matthew kwam weer overeind en het eerste wat hij deed was een kus op de lippen van Catherine drukken. Nu mocht het. Ze waren verloofd. Ze had ja gezegd. Ja! Matthews geluk kon niet stuk en lachend tilde hij Catherine op en draaide een rondje. De meeste zouden hem voor gek verklaren. Althans een paar van de dames zouden dat doen. Met een jaloerse blik staarde ze naar Catherine, maar de mannen daarin tegen begonnen te klappen voor het nieuwe paar. Matthew grijnsde breed toen hij Catherine weer neer zette. 'Sorry, ik liet me even gaan.' Fluisterde hij in haar oor. Hij schoof voorzichtig de ring om haar vinger en glimlachte. 'Morgen zal ik je vader nog om je hand vragen al denk ik dat, dat geen probleem meer zou zijn.'
Matthew knikte naar hun vaders die bij elkaar stonden en elkaar de hand schudde.

'Afgesproken.' Hertog Howard schudde de hand van de man tegenover hem. Ze hadden even staan toekijken hoe Matthew op een knie was gezonken en lachend had zijn vader trots toegekeken. Ja, eindelijk was zijn zoon serieus. Matthews moeder was langzaam naar de twee toegelopen en klopte haar zoon op zijn schouder. 'Zeg, ik dacht dat je daarmee zou wachten tot het eind van de avond.' Fluisterde zijn moeder met een knipoog. Toen keek ze naar Catherine. Aan de reactie van de beide jonge mensen was te zien dat er een huwelijk zou komen. 'Ik zou zeggen, gefeliciteerd jullie twee.' Glimlachte de oudere vrouw oprecht. 'Ik ben blij voor jullie. Voor jullie allebei.' Ze gaf hen beide een warme glimlach en drukte een kus op de wang van Matthew. 'Je vader en ik gaan alvast naar huis. Misschien dat jij nog wat te bespreken hebt.' Ze knikte richting de vader van Catherine. 'Je vader wilt dat de bruiloft over 3 weken plaats vindt.' Fluisterde ze nog snel in zijn oor voordat ze door liep naar de deur.
Matthew slikte. 'D d drie weken?' Dat was snel. Dat was heel snel. Hij begon nu al de stress te voelen. Alles moest perfect zijn en niet te gehaast. Hij wilde er voor zorgen dat dit één van de beste dagen uit zijn leven. Uit Catherines leven zou worden.

Rosemay glimlachte. 'Het zou me een genoegen zijn om U te vergezellen,' antwoordde ze vriendelijk. Ze pakte haar masker en zette het weer op. Haar blik zocht die van hem. Ze merkte dat ze al ietwat minder verlegen tegenover Gabriël was, maar nog steeds durfde ze niet helemaal open te zijn voor hem. Ze draaide zich om en keek een moment naar de enorme ramen van het paleis. Dansende mensen kon ze zien, en de grote kroonluchters. Vanuit de tuin kon je bijna alles zien. Zelfs in de bovenste verdiepingen brandden kaarsen. Ze keerde zich weer naar de jongeman. 'Zullen we?' vroeg ze en zette al een stapje vooruit. Nadat hij haar had gevraagd om met hem naar binnen te gaan, had ze er al wat meer zin in.

Toen ze de zaal weer binnenkwam, hoorde Rosemay één van haar lievelingsmelodieën. Ze keek Gabriël breed glimlachend aan en trok hem richting de dansvloer. 'Deze dans is erg eenvoudig. Het bestaat bijna alleen uit draaien.' Ze legde haar ene hand op zijn schouder, en met de ander pakte ze zijn hand vast. Langzaam verplaatste ze haar voeten naar rechts en ging al richting de draai. De wals vond ze een mooie dans om te doen op een bal. Alle bewegingen moesten herhaald worden, dus ze had hem vroeger al snel door. Lachend keek ze haar danspartner aan.

Hertog Scottby keek vol trots naar zijn dochter. Rosemay was met een man aan het dansen. Tevreden grinnikte hij en bekeek hoe ze plezier had. Maar waarschijnlijk zou dit haar eerste dans pas zijn, hij hield hertog Durham in zijn achterhoofd. Als Rosemay vóór de volgende winter geen verloofde zou hebben, werd ze uitgehuwelijkt.

De jongen knikte vriendelijk naar haar en keek even naar binnen. Ja, voor hem was het bal nu al helemaal perfect. Weer knikte hij en wandelde met haar naar binnen, en al snel zag hij zowel zijn moeder en vader naar hem staan kijken met een trotse blik in hun ogen. Hun zoon danste eindelijk nog eens met iemand, en dan nog de dochter van hertog Scottby. Kort rolde hij met zijn ogen en keek even rond. Een vrolijke melodie begin te spelen in de zaal en meteen werd hij door haar op de dansvloer gertrokken. De ene hand nam ze vast en de andere legde hij op haar schouder en zo begonnen de twee te dansen. Dit waren niet zijn eerste danspassen, de wals deed hij al van kleins af aan, alleen het was lang geleden dat hij nog gedanst had. Rustig zette hij de passen die moesten gezet worden en keek de gehele tijd naar haar, aangezien het nog al ontbeleefd was om weg te kijken van je danspartner.

Ook zijn ouders waren nu ergens op de dansvloer, en ze hielden hun zoon maarwat graag in het oog. Zou het eindelijk zo ver zijn? Waarschijnlijk niet maar deels hoopte zowel zijn moeder als zijn vader daarop. Rustig danste de twee verder In de vluchte danste ze de twee voorbij en stonden al gauw aan de andere kant van de zaal

Haar hart klopte in haar keel terwijl ze besefte wat de volgende stap was. Trouwen! Ze zou gaan trouwen! Vroeger probeerde ze zich altijd te bedenken hoe dat eruit zou zien. Nu zou ze gewoon gaan trouwen! Ze voelde de blikken op haar rug en lachte toen Matthew zei dat hij zich even liet gaan. 'Hmm.. Dan mag je je van mij wel vaker laten gaan,' zei ze zachtjes, lachend. Ze keek naar de ring die om haar vinger geschoven werd en voelde weer een lichte blos op haar wangen opkomen. Het was een prachtige ring, mooier dan ze zich ooit voor zou kunnen stellen. Ze keek op naar Matthew, haar lach was verdwenen en rustig boog ze zich naar hem toe, en kuste hem op zijn lippen. Matthew vertelde dat hij hertog Scottby's hand zou gaan vragen, en ook Catherine wierp een blik op haar vader. Ze had helemaal niet gezien dat hij met de vader van Matthew ging praten! Dus achter haar rug om, hadden ze alles al geregeld. Een grijnsje verscheen weer op haar gezicht.

Ook hertog Scottby had tevreden toegekeken hoe Catherine een duidelijke "ja" gaf, op het aanzoek. Mooi, Catherine zou gaan trouwen. Maar dat was de éne dochter pas. Toen viel hem Rosemay op. Trots keek hij naar zijn andere dochter, ook al dansend.

Verlegen keek Catherine naar haar toekomstige schoonmoeder. Ze luisterde niet graag mee als dingen niet per sé voor haar bestemd waren, maar toch ving ze op dat de bruiloft over drie weken al plaats zou vinden. Ze schrok een beetje, dit was al heel erg snel. Maar aan de andere kant hield ze ook niet van wachten. Maar vader kennende zou hij weer een enorme hoeveelheid mensen uitnodigen. Toen Matthews moeder weg was, keek Catherine hem glimlachend aan. Te gelukkig voor woorden, schijnbaar.

Even keek ze om naar waar Rosemay eerst was. Ze moest het haar zus vertellen! Al gauw kreeg ze haar zuster in het vizier. Net zoals de jongeman waarmee ze danste! Grijnzend keek ze er even naar, maar al gauw liet ze hen weer volledig met rust. Waarschijnlijk zou ze vanavond alles tot in detail te horen krijgen, tenzij dit een onschuldig dansje was. Maar daar ging ze natuurlijk niet vanuit..

Matthew sloot zijn ogen toen hij Catherine's lippen weer op de zijne voelde en glimlachte. 'Hmm, wacht maar af. Zodra we getrouwd zijn zal ik me eens laten gaan.' Knipoogde hij plagerig. 'Ik ga even met je vader praten. Er moet veel geregeld worden als we de bruiloft binnen drie weken willen houden.' Hij drukte nog een kus op haar lippen.
'In die tussentijd. Ga je vermaken. Miss Howard.' Glimlachte Matthew. De vrouw droeg altijd de achternaam van de man zodra ze getrouwd waren. 'Als je daar tenminste mee kunt leven.' Hij liet zijn hand nog even kort over haar wang gaan en liet haar toen los om naar Hertog Scottby te gaan.

Zijn vader klopte nog op zijn schouder terwijl hij voorbij liep. 'Zoon ik ben trots op je. Maak je niet druk. Dit wordt de beste dag uit jullie leven.' Matthew grijnsde breed naar zijn vader en sloeg de man plagerig op zijn borst. 'Bedankt vader. Heel veel plezier thuis. Ik ga me nog even vermaken.' De brede man begon te lachen en gaf zijn zoon een zetje. 'Veel plezier.' Toen de brede man voorbij liep keek hij lachend naar Catherine en boog lichtjes voor haar. 'Nog een fijne avond verder, Lady Scottby.' Matthew keek zijn vader na en lachend liep hij naar hertog Scottby toe.
'Hertog Scottby, ik denk niet dat u ontgaan is wat zich net heeft afgespeeld en het feit dat mijn vader zich ermee begon te bemoeien is mij ook niet ontgaan. Toch kom ik u nog officieel om de hand van uw dochter Catherine vragen. Heb ik u zegen?' Vroeg Matthew op een hoffelijke en beleefde toon.

De wals was ten einde en Rosemay ging aan de kant staan. Het was geweldig om met de jongeman te dansen. Hij kon goed dansen, moest ze toegeven. Vanuit haar ooghoek zag ze Catherine. Ze keek Gabriël verontschuldigend aan. 'Ik zou even naar mijn zuster willen, excuseer me,' zei ze tegen hem en liep weg.

'Cath!' riep ze en keek lachend naar haar zusterlief. De uitdrukking van hun vader en hertog Howard verderop maakte haar aan het denken. Haar blik gleed naar Catherine haar hand. 'Een ring!' gilde ze blij en omhelsde haar. 'Je bent verloofd!' Ze glimlachte breed. 'Ik ben zo blij voor je, ik weet zeker dat je gelukkig zult worden.' Rosemay pakte de hand met de ring en bekeek het. 'Staat je mooi. Weer een sieraadje erbij,' grapte ze.
Hertog Scottby kwam erbij. Hij boog zich naar zijn ongehuwde dochter en zei: 'En wie was de gelukkige?'
'Heer Gabriël Davis,' antwoordde ze. 'Hij is een erg dappere ridder, weet U. Na een strijd..' Ze werd onderbroken.
'Ridder? Dacht je dat je je kan verloven met een ridder? Jongedame, wij praten hier thuis verder over. Dit is niet wat ik in gedachten had! Abosluut niet.' Hij werd boos. 'Hoe dacht je de stand hoog te houden als je verliefd wordt op een gewone burger? Zo spoedig mogelijk trouw jij met hertog Durham.' Geschrokken keek Rosemay hem aan. Toen hij wegliep keek ze naar Catherine, met tranen in haar ogen.
'Het.. het was niet...' Ze knipperde het vocht weg. 'Ik wilde me niet verloven.. Nu moet ik echt Durham huwen...' Verwilderd gleed haar blik rond de zaal, hopend dat Gabriël haar zo niet zag. Haar handen trilden. Ze zag haar toekomst in rook opgaan. De beelden van haar met een dozijn kinderen en de hertog namen plaats in haar hoofd. Langzaam zakte ze op de dichtsbijzijnde stoel en verborg haar gezicht in haar handen. Wat had ze verkeerd gedaan om haar vader zo kwaad te maken?

Kort knikte hij naar haar en wandelde dan weer rustig naar zijn ouder en hield een conversatie met beide.Een warme glimlach speelde op zijn gezicht tot hij iets verder wat rumoer hoorde. Hij zag hertog Scottby tegen zijn dochter uitvliegen, meteen was die glimlach vn zijn gezicht geveegd. Wat had ze gedaan om die man zo kwaad te krijgen. Wat moest hij nu doen? Zijn ouders merkte het meteen en duwde hem richting de plaats. Verwoekerd keek hij op en trilde even over zijn lichaam. Meteen rende hij naar haar toe en keek even naar de omstanders. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg hij meteen aan het andere meisje. Kort legde hij zijn hand op haar schouder en keek Rosemay aan. Dit kwam toch niet door hem? In de verte zag hij de hertog staan en schudde zijn hoofd, dit hoorde niet zo. Een dame zoals haar mocht niet met tranen in de ogen staan op het lentebal.

Zijn ouders keken naar hun zoon die zich over de hertogin ontvermde, ergens waren ze wel trots op hem. Maar ze moesten met hem spreken over het feit dat hij een normale ridder was en zij de hertogin. Een ongrijpbaar iemand dus. Kort streek de vader door zijn haar en zuchte even diep. 'Hij gaat het niet begrijpen.' Zei hij tegen zijn vrouw en schudde zijn hoofd even.

Rosemay veegde de paar tranen die ontsnapt waren onder haar masker weg. Ze schaamde zich rot over deze ophef. Gabriël had zijn hand op haar schouder gelegd. Ze keek weg, om niet het waarschijnlijke medelijden en begrip te hoeven zien in zijn blik. De mensen hadden zich tot haar opluchting alweer omgedraaid. Misschien had niet iedereen de jonge hertogin herkend achter het masker dat ze op had, maar het nam niet de schaamte weg die ze nu voelde. Ze schoof voorzichtig Gabriël zijn hand weg en stond op. Het was beter om hem niet meer te zien. Vader had ergens wel gelijk; ridders hoorden niet met hertoginnen te trouwen. Ze zou met hertog Durham moeten trouwen. De liefde die ze voor Gabriël had moest ze vergeten. Ze was te snel voor hem gevallen. Zonder omkijken haastte ze zich weg, naar buiten.
Ze stapte in de eerste koets die ze zag en zei de koetsier dat ze naar Leverson Manor wilde. De paarden begonnen te lopen na een tik met de zweep, op naar huis.

Gabriël keek haar aan en merkte dat ze haar blik had afgewend. Dit was een pijnlijk moment voor hem. Toen ze zijn hand weg duwde staarde hij naar de grond, niet veel later rende ze naar buiten. Kort keek hij naar de mensen omzich heen en zuchte diep. Gabriël was voor haar gevallen, en dat was iets wat niet gauw gebeurde bij hem. Kort keek hij naar de andere hertogin en sloeg zijn ogen dan neer. 'Het spijt me voor de ophef.' Mompelde hij zacht en liep toen zelf ook naar buiten. Zijn ouders wouden hem tegenhouden maar hij liep ze allemaal straal voorbij. Hij wandelde naar de stallen en nam daar een paard uit dat van hem was. Hij zette zijn voet in de teugel en klom zo op het dier. Al snel vertrok de jongen in een willekeurige richting. Gewoon even om het gene war er gebeurd was te vergeten. Liefde had hij gevoeld, maar al snel was die liefde voor haar ontoegankelijk geworden voor iemand van zijn stand. De jongen spoorde het dier aan om steeds sneller te rijden, gewoon weg van alles. Voor enkele momenten.