Het Lentebal

Lachend luisterde Catherine naar Matthew. 'Zeg dat maar niet waar vader bij is. Maar in elk geval, succes met mijn vader,' fluisterde Catherine terug, waarop ze met haar ogen rolde. Ze lachte weer toen Matthew haar aansprak met "miss Howard". Maar dat was nou eenmaal wat ze zou worden. Miss Howard. 'Ik wil niets liever dan daarmee leven,' zei ze weer zachtjes, vlak voor Matthew wegliep.
Het volgende moment kwam Rosemay naar haar toe. Die ontdekte nu ook wat Catherine zou gaan doen. 'Bedankt,' speelde Catherine het spelletje mee, op een lacherige manier. Nu kwam vader erbij staan. Hij vroeg direct met wie Rosemay gedanst had. Toen Catherine hoorde dat het een ridder was geweest, voelde ze al wat eraan zat te komen. 'Maar vader..' probeerde ze er tussenin te komen. Maar die viel uit op een verschrikkelijke manier. Catherine voelde buikpijn opkomen en wierp een korte en bezorgde blik op Rosemay. Hertog Scottby liep weer weg, Matthew kon nu rustig met hem praten. Catherine sloeg haar armen om haar zuster heen. 'Oh jee. Je weet hoe vader hierover denkt. Hij trapt je al haast de familie uit als je met iemand van lage stand gezien word.' Ze ging gehurkt naast de stoel zitten en bleef praten. 'Maar over sommige dingen hoeft hij nou eenmaal niks te weten,' murmelde ze zachtjes, waarop ze in Rosemays hand kneep.

Hertog Scottby zag de verloofde van zijn dochter al aankomen en grijnsde breed. 'Je hebt mijn zegen, jongeman. Ik vertrouw erop dat je mijn dochter goed behandeld.' Hij kneep even in Matthews schouder. Vervolgens wierp hij een blik op Rosemay en Catherine, eventjes voelde hij een beetje woede opborrelen. Waarom deed Rosemay zo moeilijk? Catherine trouwde toch ook zonder enig protest? Hij zei Matthew kort gedag, en liep toen weg, terug naar Leverson Manor.

'Ik zou niets anders durven te doen. Ze verdiend niet minder dan het beste. Ik zal haar nimmer met een verkeerde hand aanraken. Ik zal haar enkel het beste geven.' Glimlachte Matthew wat zuur richting de man. Hij had nog net kunnen zien hoe de vader van Catherine en Rosemay zijn andere dochter op haar sodemieter had gegeven. En dat was nog zachtjes uitgedrukt. Omdat ze had gedanst met een ridder. Matthew had gewoon goede oren, ook al was dit niet voor hem bestemd. Eigenlijk kon de jonge man het amper geloven wat er was gebeurt. Voordat hij in actie kon komen was Rosemay alweer verdwenen net als de vader van de twee vrouwen. Matthew staarde zuchtend voor zich uit. Hier kon hij nu niets aan doen, maar hij wilde het zo graag goed praten voor Rosemay. Geen enkele vrouw verdiende een dergelijke behandeling, maar het was al laat. Hij moest ook naar huis. Morgenochtend vroeg werd hij verwacht bij het leger. Zijn nieuwe rekruten bekijken. Hij liep naar Catherine toe en drukte nog een kus op haar lippen. 'Ik moet gaan. Ik zie je snel weer, lady Howard.' Voegde Matthew er nog plagerig aan toe. Hij keek nog even om naar hertog Scottby. 'Het spijt me van je vader. Dat hij zo te keer ging tegen Rosemay.' Voegde hij er nog zachtjes aan toe. 'Ik heb redelijk goede oren.'Bekende hij. 'Ik zou willen dat ik er wat aan kon doen, maar jammer genoeg heb ik geen idee hoe je een dergelijke kwestie als dit moet oplossen. Mijn ouders zijn wat ... uhm ja losser in dat soort dingen.'