Liefde op het eerste gezicht?

Hardhandig werd er een strik gemaakt in de touwtjes van Rosemay haar korset. Ze blies haar adem uit voor zover dat kon. Het kamermeisje hielp haar in de grote hoepelrok en zocht een jurk uit. De donkerblauwe stof viel mooi over de rok. Bijpassende schoentjes en waaier lagen klaar. Ze keek naar buiten met een wazige blik. Alhoewel de zon fel scheen, en de vogels vrolijke liederen zongen, was haar goede humeur ver te zoeken. Ze keek niet erg uit naar de ontmoeting waarvoor ze zich zo opdofte. Hertog Durham leek haar een vreselijke man. Vader had gezegd dat het mee zou vallen. Maar ze was voorbestemd met hem te trouwen. Die beslissing had vader gemaakt voor haar en zij zou er niets aan kunnen doen.

Rosemay kneep haar ogen tot spleetjes toen ze de koets uit stapte. Het licht viel precies in haar ogen. Voor haar stond een man. Zou dat hem zijn? Vast. De woorden die haar vader haar had toegefluisterd herhaalden zich steeds weer in haar hoofd. "Je zorgt er maar voor dat hij je wilt huwen." Na een diepe zucht strekte ze haar rug en liep glimlachend op hem af.

Gauw keek Johnson op zijn zakhorloge, het was een prachtig voorwerp. Geheel goud, behalve het glasplaatje over het klokje natuurlijk. Het was bijna tijd. Zodadelijk zou zijn verloofde hierheen komen. Als ze niets was van wat hertog Scottby hem had beloofd, kon ze gauw weer wegwezen. Waarschijnlijk zou het meisje hierheen zijn gestuurd onder dwang. Autumn-Rosemay was hem verteld dat ze heette. Ze zou vast enorm blij zijn met een rijke hertog als hij. Hij rolde met z'n ogen bij die gedachte en keek rond. In de verte kwam de koets al aan.

Toen de jonge hertogin de koets uitstapte, viel precies het felle zonlicht in haar gezicht. Het gaf een prachtig effect. De bleke huid van het beeldschone meisje, in combinatie met de licht- oranjeachtige kleur van de zon. Ze zette een - duidelijke fake - glimlach op, strekte haar rug, en liep op hem af. Hij stapte naar voren en pakte haar linkerhand vast in zijn rechterhand. Haar hand kuste hij voorzichtig, waarop hij haar een arm aanbood. Hij wilde even wandelen. Even praten, om kennis te maken.

Rosemay klapte haar waaier in en haakte haar arm door de zijne. Blijkbaar wilde hij wandelen. 'Het is me een genoegen U te ontmoeten, hertog Durham,' begon ze. 'Ik hoop dat mijn vader niet al te veel goeds over mij heeft verteld.' Ze kon de sarcastische ondertoon in haar stem niet tegenhouden. Haar gezicht stond nog steeds vriendelijk, maar haar blik vertelde een heel ander verhaal. Langzaam liep ze met de hertog over het pad in het park. De zon deed het haar warm hebben en al snel was haar waaier alweer druk aan het wapperen. Had ze maar haar parasol meegenomen, of haar nieuwe hoed opgezet. Zoals bijna iedere dag liepen er veel kinderen te dollen in het gras. Met een zuinige glimlach keek ze ernaar, en toen gleed haar blik naar hertog Durham. 'Ik heb gehoord dat U van kinderen houdt?' zei ze. Vader had het haar verteld toen ze op het punt stond te vertrekken naar het Lentebal. Alleen had hij gezegd dat de hertog vijfendertig jaar was, maar hij leek niet ouder dan negenentwintig. Ze zou in elk geval niet voor gek staan naast deze man, van een erg afschuwelijk uiterlijk was er geen sprake.

'Het genoegen is geheel aan mijn kant,' zei Johnson. Nee, dit meisje leek niet al te blij met haar lot. Hij luisterde even naar haar stelling en dacht toen na. 'Hertog Scottby heeft niet zo heel veel over je verteld. Enkel dat je beeldschoon was eigenlijk, niet alleen van buiten, maar ook van binnen. In elk geval heeft hij niets gelogen over je uiterlijk, jongedame. Sterker nog: beeldschoon doet te min aan jou.' Het sarcasme in haar stem had hij gehoord, maar genegeerd. Het was een prachtige dag om te wandelen en buiten te zijn. De zon scheen en er waren velen mensen buiten te vinden. Veel kinderen, voornamelijk. Dit was Rosemay echter ook opgevallen. Ze veronderstelde dat hij van kinderen hield. Hij knikte, met een zuinige glimlach op zijn gezicht. 'Ja, ik hou van kinderen.'
De opmerking klonk nogal droogjes uit zijn mond. Waarschijnlijk was Rosemay bang dat hij direct kinderen wilde na de bruiloft. Want ja, stiekem had hij al besloten dat zij beter was dan de verwachtingen en hij dus met haar wilde trouwen. Het was een beeldschone vrouw, die Autumn-Rosemay, wie dat niet zag, had waarschijnlijk sowieso al problemen met zien.

(Sorry.. Short post. T.T)

[Short post..? Not. xD]

Met een starre blik keek Rosemay naar de bomen. 'Wel, het doet me deugd dat ik niet erg tegenval,' zei ze mat. Er viel een ongemakkelijke stilte, maar ze vond dat deze ontmoeting zelf al ongemakkelijk was. Het maakte haar niets uit. Ze wapperde nog steeds wild met de waaier. 'Het is warm. Vindt U niet?' Haar korset was zo strak aangetrokken dat het steeds lastiger werd om te ademen, vooral met deze hitte. Ze haalde diep adem en blies het zo langzaam mogelijk uit zodat de hertog er niets van zou merken. Alleen ging het haar niet makkelijk af. Met een moeilijk gezicht liep ze verder. Het liefst had ze haar kamermeisje gevraagd om een luchtige zomerjurk, maar vader had gezegd dat ze de donkere jurk aan moest. Ze blies een pluk krullend haar uit haar zicht. Hoe lang ging het nog duren voordat ze ergens aankwamen dat in de schaduw lag?

[Grapje, ik maakte hem op mijn mobiel. Dan lijkt alles kort. ]

Johnson reageer niet meer op de opmerking van het meisje. Ze klonk verbitterd, en dat was logisch. Maar hem hoorde dat niets te schelen. Hij moest doen wat van hem verwacht was. En wat er ook zou gebeuren, dat zou hij doen. Want verder dan dat hoefde hij niet te denken. 'Het is inderdaad warm. Misschien wil je even de schaduw opzoeken?' Vroeg hij, een grijnsje ging even over zijn gezicht. Maar die verdween ook even snel als dat die gekomen was. Ze liepen in de richting van een klein bankje, dat in de schaduw stond van een grote, oude boom. Volgens de vader van dit kind was ze 17 jaar. Even rekenen; Dat betekende dus dat hij elf jaar ouder was dan zij. Geen wonder dat ze hier tegenop zag. Maar hem kon het vrij weinig schelen. Hij had grotere leeftijdsverschillen meegemaakt.

De jonge hertogin knikte dankbaar. 'Wat attent van U, heer. De schaduw zal mij goed doen.' Ze liep met hem mee naar het bankje en ging zitten. Voor een moment sloot ze haar ogen. Het was heerlijk om in een koelere omgeving te zitten, ze had het gevoel dat haar bloed zelfs kookte. 'Voortaan zal ik donkere jurken uitsluiten om in de lente te dragen,' mompelde ze en wuifde zich nog wat koelte toe met de mooi versierde waaier. Ze draaide zich richting Johnson. 'Houdt U van verre reizen?' vroeg ze. Het was het enige onderwerp dat in haar opkwam, omdat zij er in geïnteresseerd was. Als hij dat ook zou zijn, hadden ze in elk geval iets gemeen.
De kinderen die Rosemay daarnet al had gezien op het veld, renden nu vlak langs Johnson en haar. Een klein meisje struikelde over haar jurk en viel languit op het pad. Wat geschrokken liep ze er naartoe en hielp haar overeind. Het meisje wreef onhandig haar handjes over elkaar om de kleine korreltjes eraf te krijgen. Rosemay pakte de punt van haar jurk en veegde het weg. 'Heb je je pijn gedaan?' vroeg ze met een lieve stem. Wat verlegen knikte de dreumes van nee. 'Wel, dat is fijn. Denk je dat je verder kunt spelen?'
'Ja, madame..'
'Wat is je naam?'
'Julie-Claire, madame,' antwoordde ze zachtjes. Haar franse accent wees erop dat ze nog niet zo lang geleden in Engeland moest zijn gekomen.
'C'était agréable de vous rencontrer. Au revoir, Julie-Claire.' Ze ging weer rechtop staan en keek Julie-Claire na, die wuivend wegliep. Rosemay ging weer terug naar het bankje. 'Dat was een erg lief en beleefd meisje, zeg,' zei ze tegen Johnson. Voor het eerst deze dag kwam er een gemeende glimlach om haar mond.

Even glimlachte Johnson, het klonk als een goede daad, zoals ze hem ervoor bedankte. Al gauw kwam de volgende vraag. 'Verre reizen..? Ja, vreemde culturen interesseren mij meestal wel..' zei hij op een droog toontje. Binnen de kortste keren struikelde een klein meisje over haar jurk, vlakbij het bankje waar zij zaten. Rosemay vroeg meteen of het meisje zich geen pijn gedaan had. Het meisje zei van niet, gelukkig. En al gauw sprak Rosemay vloeiend in het Frans met het meisje. Rosemay zei dat ze het leuk vond haar te ontmoeten, en nam afscheid in het Frans. Johnson glimlachte verbaast, hij wist niet dat het meisje zo goed Frans zou kunnen spreken. Tenslotte was hij hier degene die in Frankrijk geboren. 'Vous parlez bien le français, Madame scottby. Votre père a dit non. Et il me semble important parce que je suis de la France.' Het was zijn moedertaal, het Frans. Vandaar dat hij alles makkelijk kon verstaan.

Rosemay knikte. 'Oui, j'ai beaucoup de leçons. Nice que nous pouvons parler le français ensemble,' zei ze. 'Maar U houdt dus van vreemde culturen? Dat is fijn om te horen. We delen een interesse.' Ze streek een ontsnapt plukje weg achter haar oor en keek Johnson aan. Hij viel mee. Hij viel veel en veel meer mee, ze had hem erger verwacht. Ergens was hij wel charmant. Alleen was ze er nog niet achter of ze ooit van hem zou kunnen houden. Ze zag zichzelf niet zitten in de salon met hem en hun zeven kinderen bijvoorbeeld.
Er ging weer een vlaag misselijkheid door haar heen. Ze wapperde zich gek, maar het hielp niet. 'Hertog Durham, ik voel mij niet wel. Ik denk dat ik zo flauwval..' Ze veegde met de rug van haar hand over haar voorhoofd. Het bloed trok weg uit haar gezicht en het werd zwart voor haar ogen. Ze zakte opzij en lag slap tegen Jonhson aan.

[Inspiloos xD]

Een glimlach verscheen op Johnsons gezicht om wat Rosemay zei, eerst nog over het Frans, maar daarna over de vreemde culturen waar ze het eerder over hadden. Het meisje leek blij wat gemeen te hebben. Maar al gauw begon ze er benauwd uit te zien, en zei ze dat ze dacht zo flauw te vallen. En vlak nadat ze dat gezegt had gebeurde dat ook, ze viel slap opzij, tegen hem aan. Hij wist even niet wat hij doen moest en riep de huishoudsters er maar gauw bij. Die gingen aan de slag met Rosemays korset, terwijl ondertussen een van hen water ging halen. Gespannen wachtte Johnson af, dit moest dan ook weer op de eerste ontmoeting gebeuren.

[Ook inspi-loos. T.T]

Eén van de meisjes had de touwtjes los gekregen en liet de kleding verder met rust. De ander legde een vochtige doek over Rosemay haar voorhoofd. 'Lord, ze moet zo even blijven liggen tot ze weer bij is,' zei ze en had de hertogin tegen Johnson gelegd, maar dan dat ze beter lag. Haar hoofd en schouders lagen in de armen van hem. De meiden wapperden met de waaier naar Rosemay, hopend dat de warmte, de oorzaak van dit alles, minder werd.
Na een kleine tien minuten openden de ogen van de jonge vrouw zich langzaam. Het eerste dat ze zag was het gezicht van hertog Durham. Ze schrok een beetje en kwam omhoog. 'Ben ik onwel geworden?' vroeg ze. Ze vermoedde van wel, het zou wel zo logisch zijn. 'Het spijt me..' stamelde ze tegen Johnson. 'De warmte was me denk ik te veel geworden.' Ze ging als vanzelf, langzaam, staan en liet de touwtjes vastmaken. Toen streek ze weer neer op het bankje. Haar rode wangen lieten haar schaamte blijken. Hij zou vast terugkomen op zijn beslissing en een ander meisje zoeken. Ze zuchtte.

'Het geeft niet,' zei Johnson met een grijnsje op zijn gezicht. Op dat moment hoorde hij het zachte hoefgetrappel in de verte. Hertog Scottby kwam waarschijnlijk zijn dochter weer ophalen. 'Ik denk dat dat je vader alweer is. Laten we maar teruggaan.' Hij stond op een bood Rosemay opnieuw een arm. Even keek hij lichtelijk bezorgd naar het meisje. 'Gaat het wel weer?' Vroeg hij, waarop hij haar aan bleef kijken.
Maar voor ze ook maar in de buurt waren van het huis kwam Roses vader al aanlopen.
'Hoe was het, jongelui?' Vroeg hij lachend.

[Nog niet klaar. :S]