De stad van de liefde.

Isabelle werd zachtjes heen en weer gewiecht in de grote koets waar ze in zat. Ze duwde het fluwelen gordijntje voorzichtig opzij zodat ze naar buiten kon kijken. Ze was door haar ouders meegenomen naar Frankrijk om wat oude bekenden te bezoeken. Na een paar minuten kwam de koets tot stilstand en klonken de laatste stappen van het paard die de koets trok. 'La Frace! La ville de l'amour!' zong de man die de koets had bereden. Ze stapte glimlachend uit de koets en voelde de warme gloed van de zon op haar hoofd. 'Vous avez l'air bien!' ratelde de man verder in perfect frans. 'Merci.' antwoordde ze zachtjes. Ze pakte de linten van haar hoed die los langs haar gezicht hingen en knoopte ze onde haar kin vast in en strikje. 'J'espère que vous aurez votre phrase ici en France. Je l'entends si je dois te ramener. Au revoir.' ratelde de man weer. Isabelle kneep haar ogen tot spleetjes en vertalde in gedachte wat de man had gezegd, 'Ik hoop dat u het naar uw zin gaat hebben hier in Frankrijk. Ik hoor het wel als ik u terug moet brengen. Tot ziens.'. Ze glimlachte en knikte nog een keer naar de man, 'Trés bien.' antwoordde ze. Haar ouders spraken nog een paar moeilijke woorden frans met de man. Langzaam liep Isabelle verder opzoek naar ander gezelschap. Ze snapte niet dat mensen Frankrijk de stad van de liefde noemde, er was helemaal niets romantisch aan, of ze moest het nog ontdekken ... in dat geval mocht het snel komen.