Samen met Rosemay

Nu ze hier weer was, had ze eindelijk haar paard weer terug. Paige stond al helemaal opgezadeld klaar voor een lange rit. De beeldschone, pikzwarte merrie had een enorme hoop energie en aangezien ze al een tijdje niet meer goed bereden was, was dit nog meer dan normaal. Dit dier was dan misschien prachtig - ze liep erbij alsof ze de beste was - maar het was een enorme wildebras. Ze beet en trapte niet, maar bokken en steigeren kon ze als de beste. Maar daarintegen dit deed ze enkel wanneer ze voelde dat het kon. Ze deed het alleen om lol te trappen. Maar hiermee had Cath leren rijden, dus nu kon ze zich al niks anders meer wensen.
Vrolijk steeg Catherine op. Paige wilde meteen vooruitlopen, maar Catherine hield haar in. Het fantastische beest besloot dat ze geen zin had om te wachten en liep nu sloompjes achteruit. Catherine grijnsde en keek afwachtend rond. Hopelijk zou Rosemay opschieten. Ookal was Birle dan al opgezadeld, nú wilde Cath ook echt weg. Galloperen, zo ver en snel als ze maar konden.

Er was zoveel aan Paige dat haar net een sprookjespaard maakte, de manier waarop ze haar benen optilde was een ding. Heel sierlijk deed ze dit. Haar uiterlijk werkte ook goed mee. Ze was pikzwart, zonder lichtere sokken. Hierbij had ze maar één klein kleurverschil, ze had een halvemaanvormige vlek tussen haar ogen in. Het maakte het plaatje er nog mooier en ongeloofwaardiger uitzien. Samen met de pikzwarte, lange manen leek het net alsof ze niet écht was.
Ook leek ze nooit moe te worden. Kilometers kon ze gaan, zonder ook maar enige vermoeidheidsverschijnselen te laten zien.

Birle had Rosemay vriendelijk begroet door haar kop over de staldeur te steken en het worteltje in haar hand op te eten. De stalknecht haalde het paard eruit en hielp haar erop. In het keurige, rode rijpakje zat ze daar, hoog boven de grond in de dameszit op de grote merrie. De kastanjebruine vacht stak mooi af tegen het rood. Rosemay keek om naar Cath. 'Ik heb haar gemist.' zei ze. Voorzichtig leunde ze wat voorover en snoof de geur op van het leer en het paard. 'Laten we gaan.' Ze trok de teugels wat naar rechts en spoorde aan. Steeds en steeds sneller gallopeerde Birle. De strenge wind van het komende winterseizoen in haar gezicht, de kleine vlokjes die uit de lucht kwamen.. Het was bijna magisch. Ze keek achterom naar Catherine, die haar bijna inhaalde. Ze lachte naar haar. Haar gedachten zouden wel hetzelfde zijn als de hare. Niets kon dit vervangen.

Daar kwam Rosemay haar al voorbij, samen met haar bruine merrie Birle. Ook Catherine spoorde Paige nu aan om te vertrekken. Die schoot meteen vooruit. Achter Birle aan. Heel Catherines lichaam liet ze meevoeren op het ritme waarin het paard gallopeerde. De wind blies haar haren naar achter, net zoals deze dit met Paiges' manen deed. Zachte, witte sneeuwvlokjes vielen Cath nu pas op. Het werd winter. Dat was ook te voelen aan de kou die er nu al in de lucht hing. Catherine keek even opzij naar Rosemay. Die zou de kou ook wel voelen. Paige reed nu precies naast Birle en Catherine hield haar daar. 'Dit heb ik zo gemist,' zei Catherine stralend. Ze hield Paige wat meer in, zodat die in enkel een drafje verder liep. Paige hield een gallop lang vol, maar geen uren. Helaas. Dus als ze de energie nu spaarde, dan konden ze straks nog een eindje galloperen. Bovendien mochten ze ook best even van de buitenlucht genieten, het was heerlijk om even ontspannen weg te zijn uit de drukke wereld. Catherine snoof, het róók hier zelfs fris. Toen er drie vrouwen langs hen liepen, trok Catherine nog wat aan de teugels, zodat Paige ze niet omver zou lopen. Daarintegen steigerde Paige lichtjes. Maar het was maar zo'n klein stukje dat niemand ervan onder de indruk was. Catherine zelf nog het minst.
Om zich heen kijkend besefte ze hoe mooi het hier ook was. En hoezeer ze Paige nodig had. Zonder haar favoriete paard werd zo'n beetje alles een stuk minder interessant.

Matthew spoorde zijn strijdros aan. Het dier had meer training nodig wanneer Matthew weer eens zou worden opgeroepen voor een strijd. Hij liet zijn hengst, die een diep grijze kleur had, steigeren en het dier stond briesend op zijn achterbenen en sloeg met zijn voorbenen voor zich uit. Dit was een van de technieken die Matthew zijn ros had geleerd. Hiermee kon hij mensen van zich af houden.
De hengst liep achteruit en kwam op het pad van de ruiters aan. Toen Matthew in de gaten kreeg dat er een paar dames voorbij kwamen rijden liet hij zijn paard weer op vier benen landen. De dames staarde hem even giechelend aan en Matthew glimlachte charmant, maar stopte al snel toen hij twee paarden op hem af zag rennen. Het was Catherine en een meisje. Het meisje leek veel op Cahterine dus dat moest haar zus wel zijn. Matthew vond dat hij gelijk had, hij vond Catherine net iets knapper dan haar zus. Met een grijns keek hij naar de naderende ruiters. Zijn hengst had meer ideeën dan alleen kijken. Deze begon stapvoets naar de merries te lopen en Matthew trok strak aan de teugels om hem te laten stoppen. Maar het enige resultaat dat Matthew kreeg was dat zijn hengt, Palimo, begon te steigeren. 'Palimo, rustig nou! Je mag straks naar de andere merries, mafketel. Laat deze dames met rust!' Snauwde hij naar zijn dier. Deze kwam weer op vier benen en staarde strak voor zich uit. Hij weigerde nog een stap te zetten. 'Een goede middag, lady Catherine.' Glimlachte Matthew oprecht naar de vrouw die aan kwam rijden.

Is het zo beter Jamie?

[Spreek in mening, niet in feiten.]

Rosemay hield Birle in, en keek fronsend naar de jongeman voor hun. Pff.. dat was die barbaarse hertog weer. Althans, zo zag zij hem. Ze vond dat hij als hertog niet zoveel vrouwen moest versieren, anders was hij die hoge titel niet waard. Met een afkeurende blik keek ze naar Catherine en hem. Blijkbaar kenden ze elkaar al. Fijn, dat haar zus dat ook had verteld tegen haar. Zijzelf had geen geheimen voor Cath, en ook geen dingen die ze achterhield. Het liefste was ze nu weggereden, maar ze liet zien dat zij wél een strenge opvoeding had gekregen, en manieren had. Daarom begroette ze hem. 'Dag,' zei ze. Wat moest hij met Catherine? Zouden ze een innige vriendschap hebben, of meer dan dat? Hij was in elk geval niets voor haar, naar haar mening. Het voelde alsof hij beneden hun stand was. Alhoewel haar gevoelens wat gekwetst waren om verschillende redenen, hield ze de neppe glimlach vol die ze had opgezet nadat ze hem gegroet had.

Verbaast had Catherine opgekeken toen Matthew hun pad kruiste. Ze hield Paige in zodat zij stopte en glimlachte oprecht. Vanwege al het gedoe met hun stiefmoeder en de korte tijd dat zij en Rosemay hier waren sinds hun aankomst, was ze vergeten om haar zus te vertellen over de korte ontmoeting tussen haar en Matthew. Maar uiteraard verwachtte Catherine dat dit haar zus niks uit zou maken. Het was maar een klein, onbelangrijk detail uit Catherines drukke leven.
Matthew sprak haar nu toe en Catherine knikte, beleefd glimlachend. 'Van hetzelfde, heer Matthew,' lachte ze voorzichtig. Rosemay was erg kortaf geweest met haar begroeting, misschien zelfs een klein beetje onbeleefd. Maar waarschijnlijk was dat Matthew niet eens opgevallen. Zelf was Catherine hier namelijk ook niet eens zeker over. In ieder geval begon Catherine zich zenuwachtig te maken, gezien het feit dat Rosemay niet erg enthousiast scheen met de hertogszoon die ze waren tegengekomen, de hertogszoon waarover Cath zelf juist zo enthousiast was. 'Rosemay, dit is Matthew,' begon ze zachtjes, zich naar Rosemay wendend. 'Matthew, dit is mijn zuster, Rosemay.' Bij de laatste woorden had ze Matthew aangekeken. Vervolgens keek ze neer. De sfeer was gespannen, dat voelde niet goed, aangezien haar zusters mening altijd erg belangrijk voor d'r was geweest. Hopelijk zou Rosemay rekening houden met Catherine. Maar pas toen ze dit serieus dacht, besefte ze dat Rosemay dat altijd zou doen. Precies zoals het hoorde.

[Ach, dat had je nou niet hoeven doen.]

'Fijn dat jij me voorstelt, en hem even voorstelt, Cath, in plaats dat de heer dat zelf doet. Ik vroeg me al af wie hij was.' Er kwam een sarcastisch lachje op haar gezicht. Ze trok de leren handschoentjes over haar handen die ze had meegenomen, aangezien het weer steeds grilliger werd. De sneeuwvlokjes dwarrelden langzaam naar beneden, en bleven in haar haar hangen. Ze keek naar Catherine. Als het ooit zover zou komen dat zij definitief voor een man koos, dan stond Rosemay honderd procent achter haar. Ook al kreeg ze de rillingen van de man die haar zou huwen, of had hij rare trekjes, dan nog. Maar Catherine zou zo slim moeten zijn dat ze merkte dat Matthew niets voor haar was. Hij was een casanova. En zijzelf kon niet zomaar van die gedachte worden afgebracht. Birle brieste, en zette een paar stapjes opzij. Haar kop was gericht op de hengst van de heer Matthew. Rosemay klopte op de zijkant van Birle haar nek. Ze had niet vaak hengsten mogen ontmoeten, omdat er nu eenmaal geen veulens nodig waren op Leverson Manor. Dit was natuurlijk een hele beleving voor haar. Er was een stilte gevallen, maar ze wist ook niet wat er te zeggen viel. Hoe kon ze iets anders uit haar strot krijgen dan een felle opmerking, nu ze stil stond bij de nadelen van Matthew? Ze vond dat de hele rit was verprutst. De eerste rit, nu ze weer thuis in Kent was, samen met haar zuster, na meer dan een maand niets doen. Het was erg spijtig.

'Het spijt mij zeer, vrouwe Rosemay. Ik zal mij dan nog even formeel aan u voorstellen. Mijn naam is Matthew Airon Tristan Howard. Zoon van Hertog Howard. Ik woon een paar kilometer verderop van Leverson Manor.' Zei hij een tikkeltje terughoudend. Het was duidelijk dat de jonge vrouw hem niet mocht. Het verbaasde hem niet echt, maar leuk was anders. Ze kende hem niet eens, maar leek nu al een oordeel klaar te hebben. 'U lijkt geen hoge pet van mij af hebben, vrouwe Rosemay. Ik hoef niet te vragen waarom. Die reden is mij wel duidelijk.' Tijdens dit alles bleef Matthew Rosemay aan kijken. 'Het is zeer spijtig dat u mij al meteen denkt te kennen. Of zie ik dat verkeerd?' Vroeg hij haar nu.
'Afijn, het spijt me zeer dames als uw fijne rit heb verstoord. Het lijkt mij beter als ik verder ga. Nog een hele fijne middag.' Knikte Matthew beleefd naar beide dames voordat hij Palimo stapvoets voorbij de dames liet lopen. Palimo probeerde het nog wel, maar Matthew trok hem op tijd weg voordat hij kans kreeg om bij de merries te komen. 'En dan noemen ze mij een casanova.' Mompelde Matthew zachtjes tegen zijn paard. Stapvoets liep Matthew verder door het park. Hij keek omhoog naar het dwarrelende sneeuw. Het zou niet lang duren voordat de winter in aantocht zou zijn. Hij glimlachte bij zichzelf. Ja, hij hield van de winter. Zuchtend liet hij zijn hoofd weer zakken en liep door. Jammer dat sommige vrouwen meteen een oordeel klaar leken te hebben over hem. Misschien als ze eens de tijd namen om te zien hoe hij werkelijk was, maar zelf waren de vrouwen ook niet altijd even netjes en opgevoed. Beesten konden het zijn en de ochtend dat ze wakker werden was het soms Matthew die alleen in het bed lag. De vrouw allang verdwenen. Matthew schudde zijn hoofd. Hij was niet altijd de casanova, al dacht iedereen van wel.

'Je hoeft niet te gaan hoor,' had Catherine nog gezegd, maar ze was net te laat geweest. Een beetje geërgerd keek ze voor zich uit. Ze kalmeerde zichzelf compleet door te denken aan de belofte die ze zichzelf had gemaakt. De belofte om met haar zus nooit ruzie te krijgen over een man. Dat was ze dan ook niet van plan. Zachtjes dreef ze Paige aan, die begon weer te stappen. Cath keek achterom naar Rose. 'Zullen we zo teruggaan? Ik heb al niet zo'n zin meer,' zei ze oprecht. Dat was compleet eerlijk, aangezien het voor haar al was verpest. Catherine vond dat Rosemay onbeleefd en kortaf had gedaan, zo waren Cath en haar zus absoluut niet opgevoed. En het weer begon hen nu ook al tegen te werken. Het was al aardig koud, het was dan ook hartje winter. Paige stapte onrustig opzij. Blijkbaar had zij ook geen zin meer.

Rosemay knikte. 'Ja, laten we maar teruggaan. Voordat vader ons begint te missen,' zei ze luchtig. Ze wist dat ze zich niet helemaal goed had gedragen, maar de verhalen die ze over Matthew had gehoord waren niet zo onschuldig. En als Catherine hetzelfde zou gebeuren, zou ze het zichzelf niet kunnen vergeven. Het liefste was ze niet gaan rijden, alleen maar dat haar zus hem niet tegen was gekomen. Maar helaas, ze had gemerkt dat er al iets speelde tussen hen. Langzamerhand kreeg ze spijt van haar gedrag. Zodra ze thuis zouden zijn, na het diner, ging ze haar excuses aanbieden. Ze trok aan de teugels zodat Birle zich omdraaide en spoorde de merrie aan. Birle hinnikte en begon te lopen. Ze ging over in galop en wachtte bijna niet op Catherine. Zo graag wilde ze terug op Leverson Manor zijn, om alles nog eens te overdenken.

[Inspiloos x'] ]