Samen zitten

Gabriël kwam thuis aan en meteen stormde zijn moeder naar hem toe en gaf haar zoon een knuffel, zijn vader wandelde rustig naar hem toe en legde een hand op zijn schouder. 'Welkom terug jongen.' Sprak de man tegen zijn zoon. Gabriël knikte naar beiden en rende dan naar binnen, recht naar zijn kamer. Hij deed zijn harns uit en legde dat op het bed, zijn beenbeschermers legde hij tegen een stoel en over het witte hemd dat hij aan had trok hij een vest en deed dan gelijk een zwarte broek aan. Rustig wandelde hij weer naar beneden en keek zijn ouders even aan. Maar zijn gedachten zaten gedeeltelijk bij Rosemay. 'Wel zoon, we gaan even met zijn allen naar het café, ik moet wat zaken bespreken en je moeder ja die gaat wat kletsen met de andere dames. En jij gaat met ons mee. De zoon van Vrouwe Keira vraagt al een tijdje naar u.' Zei Christopher tegen zijn zoon. Verveeld knikte de jongen naar zijn ouders en wandelde dan samen met hen twee naar de koets. Hij hielp zijn moeder in de koets en stapte na zijn vader in het rijtuig. Meteen vertrokken ze richting de stad.

Na een half uurtje in die koets te hebben gezeten kwam het rijtuig tot stilstand en stapte Gabriël en zijn ouders uit. Zijn vader nam de hand van zijn moeder vast en samen liepen ze naar binnen. Meteen hoorde hij iemand zijn naam roepen. Ja het was de jonge heer Caspian. De kleine jongen kwam naar hem toestormen en sloeg hem hard tegen zijn borstkast. 'Dus hoe lang blijf je nu?' Vroeg de jongen enthousiast aan Gabriël. 'Wel Caspian, laten we stellen dat ik nu een poosje zal blijven iets hier heeft mijn aandacht getrokken en ik moet jou nog altijd helpen met je rijden.' Zei hij tegen de kleine knaap en wandelde dan met hem naar binnen. Kort knikte hij naar iedereen die aan de tafel zat en zette zich dan ergens aan het uiteinde van de tafel neer en staarde naar buiten. Nu kon hij zich hier weer uren vervelen.

Met vlugge passen schoot ze de straten door. Haar handen hielde de voorkant van de overdreven lange jurk vast, zodat ze niet zou struikelen. Het zorgvuldig gevlochten haar begon uit te zakken door het hobbelen van haar rennen. Schichtig keken twee paar ogen achterom. De achterkant van de rok was al aardig vies aan het worden, het fluweel was niet zo roze meer, maar had eerder een bruinachtige kleur. De onderkant van de onderrokken waren ook niet zo wit meer als ze ooit waren. Maar het deerde het meisje niet. Ze wilde weg. Met of zonder mooie jurk. Ze kon het niet meer aan. Vlug schoot ze een zijstraatje in. Ze drukte haar lichaam tegen de muur aan. Haar borstkast pompte in hoog tempo op en neer. De bange ogen keken voorzichtig om het hoekje. Twee mannen met een zoekende blik kwamen de straat in gelopen. Meteen stoof ze weer weg. Een klein stukje verderop zag ze een caffeetje. Zonder er bij na te denken vloog ze naar binnen. Meteen keken tientallen gezichten haar kant op. Een rode blos sierde haar wangen, zo normaal mogelijk liep ze richting het damestoilet. Waar ze in een hokje ging zitten en er bleef. Een traan rolde over haar wang.

Toen een jonge vrouw het café kwam binnen gerend keek meteen iedereen naar haar. Hij fronste even en keek kort naar zijn ouders die weer verder gingen met praten. Dan naar Caspian, die met een of ander klein jongetje aan het kibbelen was. Hij zelf stond dan maar op en wandelde naar de deur van het dames toilet. Moest hij nu binnen gaan of wachten tot de vrouwe zelf naar buiten kwam. Hij bleef wel wachten dat was het beste voor hem en zijn reputatie hier. Rustig nam hij een stoel van een tafel weg en zette die tegen de muur van de wc aan. Daar zette hij zich dan op neer en keek hij naar buiten waar hij al snel twee mensen zag verschijnen. Was ze gaan lopen voor deze mannen? Of waren het gewoon voorbijgangers?

Met een boos gebaar veegde ze de traan weg. Voor de deur had ze een stoel horen schuiven. Hadden ze haar gevonden? Zo stil mogelijk bleef ze zitten. Bang keek ze naar de deur waar elk moment hard op gebonsd zou kunnen worden. Een hele tijd zat ze daar. Bijna zonder adem te halen. Haar hart klopte zo hard, dat ze bang was dat ze haar zouden horen. Met betraande ogen keek ze naar de onderkant van haar jurk, meteen begon ze weer te huilen. Het was haar lievelingsjurk geweest, niet omdat hij zo lekker zat, maar ze vond hem zo mooi. Niet dat ze het zo heel erg vond, maar zan alle emoties maakte het kleinste ding haar al van streek. Ze hoorde niets meer. Voorzichtig duwde ze de deur op een kiertje. Haar ogen gleden het gangetje door. Op een stoel tegen de muur zat een jongeman. Waarschijnlijk een ridder. Hij kon nooit naar haar op zoek zijn. Maar waarom zat hij daar dan zo? De nieuwsgierigheid won het van haar voorzichtigheid en ze duwde de deur verder open. Met haar handen streek ze haar jurk recht en keek hem vragend aan.

Gabriël keek voor zich uit en wachte af, zou ze er ooit nog eens gaan uitkomen? Hij keek weer voor zich uit en zodra hij wat hoorde stond hij op en keek naar de vrouw die buiten kwam. De jongen maakte een korte buiging en keek haar dan aan. 'Sorry dat ik hier misschien zo zit, maar mag ik vragen waarom uw huilde? En waarom die mannen je zoeken?' Vroeg hij aan haar en keek haar even aan. Rustig wandelde hij naar haar toe zodat ze achter de muur stonden, moesten die mannen dan toch binnenvallen zagen ze haar niet en kon er ook niets gebeuren. Werd ze gezocht door haar ouders? Nee, volgens hem was dit iets heel anders aangezien ze hier huilend was binnen komen stormen.

Ze zag hoe de jongeman, een jaar of twee ouder dan zij, opstond en een boog. Snel sloot ze haar ogen daarvoor. Waarom moesten mensen altijd maar voor haar buigen? Ze werd uit haar gedachten getrokken door de vraag van de jongen. Even slikte ze. Ze was bang dat hij haar hart in haar keel kon horen bonzen. Om zichzelf een houding te geven, hief ze haar hoofd een stukje. Na een stilte, waarvan ze niet kon zeggen hoelang deze geduurd had, beantwoordde ze zijn vraag. 'Ik, ik weet niet of ik dat wel kan zeggen.' zei ze zacht. Er klonk een snik in haar stem, waarvan ze hoopte dat hij die niet gehoord had. Even sloot ze haar ogen en keek hem direct daarna weer aan. Haar hand gleed langs de zachte stof van de jurk omhoog, toen deze haar heup bereikte schoot hij meteen naar haar gezicht, zonder nog de moeite te nemen om haar jurk te volgen. Direct daarna volgde haar andere hand en haar schouders begonnen te schokken. Haar gezicht verborg ze in haar handen. Om de jongeman het aanzicht op een betraand gezicht te besparen.

Gabriël keek haar met een bezorgde blik aan en streek even over zijn kin. Een gelach bereikte zijn oren, het was afkomstig van zijn vader. Maar toch bleef hij haar aankijken, gewoon omdat hij het graag wilde weten. Toen ze uiteindelijk wat zei was het weer zo ver. Iets wat hij weer is niet weten mocht. Ach ja. De snik had hij gehoord maar sloeg er geen acht op. Rustig wou hij weer gaan zitten, maar toen hij zag wat er gebeurde liep hij naar haar toe en plaatste hij zijn handen op haar schouders en keek haar even aan. Tranen had hij eerder gezien, aleen maar om redene die hij wist. 'Mylady, misschien is het beter dat we ons ergens afzonderen.' Zei hij tegen haar en keek haar even aan. Waarschijnlijk zou ze dit niet willen, maar toch hij stond erop.

Ze hoorde hem wat schuifelen. Een luide lach kwam uit het cafeetje. Haar handen hield ze nog steeds voor haar gezicht, de geluiden negerend. Tot ze ineens twee handen op haar schouders voelde. Ze keek op. 'Mylady, misschien is het beter dat we ond ergens afzonderen.' hoorde ze hem op een rustige toon zeggen. Langzaam knikte ze. Hij had gelijk, maar waar zouden ze heen moeten. Ze besloot het aan de jongen over te laten en liet een voorzichtige glimlach zien. 'Ja.' zei ze heel zachtjes. Bijna onhoorbaar. Ze veegde wat tranen weg en keek hem weer aan. Afwachtend op wat het gebeuren zou.

Gabriël keek haar even aan en glimlachte heel zachtjes naar haar. Rustig nam hij haar hand vast en trok haar dan mee naar de achteruitgang van het café en deed dan de deur open. Hij was hier praktisch opgegroeid dus zijn weg kende hij hier uit zijn duim. Rustig wandelde de jongen met haar naar buiten richting een klein houtan bankje waar ze op konden gaan zitten. Uiteindelijk liet hij haar hand los en keek haar even aan. 'Ik zou zeggen zet u. En vertel je verhaal als je wilt.' Zei hij zacht tegen haar. Hijzelf zou blijven rechtstaan aangezien hij niet echt een stilzittend persoon was. Wel hadden ze geluk dat dit nog een afgesloten stuk was van het café maar hier kwam haast niemand. Dus ze konden hier vrijuit praten.

Ze voelde hoe hij haar hand vastpakte. Met een lichte tegenzin liet ze zich meevoeren. Waarom zou ze eigenlijk niet? Waarom had die jongen geen recht om haar verhaal te horen? Het kon haar niets meer schelen en liep achter hem aan. Wanneer ze buiten kwamen, keek ze wel wat bang om zich heen. Bang om de mannen weer tegen te komen. Maar ze waren nergens te bekennen. Een stukje verderop zag ze een bankje. De jongen liet los en hun blikken kruisden elkaar. 'Ik zou zeggen zet u. En vertel je verhaal als je wilt.' hoorde ze hem zeggen. Felicity bleef naar het bankje staren. Zonder te gaan zitten. 'Ze willen dat ik trouw.' begon ze zachtjes. 'Ik moet een fatsoenlijke man trouwen. Ze hebben er al een op het oog.'
Haar ogen waren nog steeds aan het bankje vastgeplakt, maar ze bewoog niet. Als hij bleef staan, deed zij dat ook. 'De vent is verdorie bejaard!' haar stem was nog steeds zacht, maar de felheid kon je niet ontgaan. Met een ruk keek ze op. 'Ik moet U hier niet mee belasten, het zijn mijn problemen. En als een vrouw van goede huize, kan ik niet hier blijven. Ik zal wel moeten.' waarna ze zich omdraaide en aanstalte maakte om weg te lopen.

Hij staarde een tijd naar de grond en hoorde dan haar woorden weer zei iemand dat ze moest trouwen van het huis uit. Kort schudde hij zijn hoofd en dacht even aan Rosemay. Een diepe zucht weerklonk. 'Vrouwe, ik kan niet zeggen dat ik weet hoe u u voelt. Maar ik heb zelf al in zo'n parket gezeten aleen was ik degene die op die vrouw verliefd was. Maar zij moest ook trouwen en we hebben elkaar niet meer gezien.' Zei hij zo kalm mogelijk. Toen ze zich omdriaaide keek hij haar even aan en zuchte even. 'Als u mij belast met die problemen maakt het mij niets uit. Ik kan u natuurijk niet tegen houden om weg te gaan. Maar ik begrijp ergens u probleem wel.' Zei hij tegen haar en liet zijn blik hangen.

Ze bleef stil staan. Zonder weg te lopen. Haar blik was op de grond gericht. Achter zich hoorde ze hem zuchten, 'Vrouwe, ik kan niet zeggen dat ik weet hoe u u voelt. Maar ik heb zelf al in zo'n parket gezeten aleen was ik degene die op die vrouw verliefd was. Maar zij moest ook trouwen en we hebben elkaar niet meer gezien.' Even bleef het stil. Daarna draaide ze zich om, ze hield haar ogen nog steeds naar de grond. De jongen vervolgde zijn verhaal, 'Als u mij belast met die problemen maakt het mij niets uit. Ik kan u natuurijk niet tegen houden om weg te gaan. Maar ik begrijp ergens u probleem wel.' Ze slikte.
'Ik kan moeilijk blijven vluchten.' zei ze zacht, 'Toch?' daarbij richtte ze haar hoofd op en keek hem enigzins hoopvol aan. Ergens hoopte ze dat hij zou zeggen dat ze bij hem kon blijven. Zodat ze niet hoefde te trouwen. Zodat ze de wereld kon verkennen. Ze zou haar paard meenemen en als een man rijden. Over de vlaktes van het verre oosten. Zonder oncomfortabele jurken en verplichte balls. Zonder tiara's en veel te zware sieraden. Zonder corsetten. Maar met plezier en avontuur. Ja, ja, Felicity, stop maar met dromen. Ze trok zichzelf weer terug naar de werkelijkheid. Even sloot ze haar ogen en keek de jongen toen weer aan.

Gabriël keek kort naar de grond maar gelijk toen ze zich omdraaide keek hij haar aan en glimlachte even. 'Vluchten kun je niet blijven doen. Maar ik kan jou ook niet overlaten aan je lot om te trouwen met iemand waar je niet van houden zal. Ik wil je helpen, ik wil je iets geven wat ik waarschijnlijk nooit meer voelen zal als voor die ene vrouw.' Zei hij tegen haar, hij hefte zijn arm en plaatste zijn hand weer op haar schouder. Hij wou haar een knuffel geven maar wist dat dit totaal ongepast was.

'Laat me u helpen, ik zal al het mogelijke doen om u te helpen, en om u niet te laten trouwen tegen uw wil.' Zei hij tegen haar en glimlachte heel zachtjes naar haar. Ja, hij zou haar gaan helpen maakte niet uit wat er met hem zou gebeuren. Dit verdiende de vrouw nu eenmaal niet.

Nadat hij zijn woorden had uitgesproken, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze zou hem zo dankbaar zijn. 'Hoe kan ik je bedanken?' zei ze zacht. Aan zijn houding zag ze dat hij haar een knuffel wilde geven. Maar hij durfde niet. Om hem niet in verlegenheid te brengen deed ze het zelf. De glimlach stond nog steeds op haar gezicht. Totdat haar plots iets te binnen schoot. Meteen stond haar gezicht ernstig, 'Hoe wilt u dat eigenlijk gaan doen?' Hij kon haar toch moeilijk meenemen?
[Sorry, inspiloos...]

Gabriël keek haar aan en voelde al gauw haar armen om zich heen slaan. Toen hij haar vragen hoorde keek hij haar even aan. 'Mij bedanken hoeft niet, ik wil niet dat u verder zou gaan met een man die je niet kent. Als ik met mijn ouders overleg, zullen we u even onderdak bieden. Ze vinden het vast wel goed.' Zei hij tegen haar en knikte even vriendelijk. Kort keek hij naar de grond en dacht enkele momenten aan vrouwe Rosemay, de vrouw die hij nog steeds bekoorde. En waarschijnlijk altijd zou bekoren. 'U gezelshap is al genoeg voor me.' Zei hij tegen haar en glimlachte eventjes naar haar. Na een tijd liet hij haar los en wandelde hij naa de afbakening van de muur en leunde daar tegen, en zo keek hij naar de lucht terwijl de zon recht op hem viel.

Terwijl de jongeman naar een muur liep om er tegen aan te leunen, legde zij haar hoofd in haar nek. De zon brandde op haar gezicht. Ze richtte haar blik weer voor zich en liep naar het bankje om erop te gaan zitten. Alles moest even tot haar door dringen. Toen viel het haar op dat ze niet eens zijn naam wist. 'Oh, wat onbeleefd, je weet mijn naam niet eens. Felicity Ismay, zeg maar Felicity.' ze keek hem aan. Een beetje vragend.

Gabriël staarde een lange tijd voor zich uit tot hij haar wat hoorde zeggen. Meteen draaide hij zijn hoofd naar haar toe, waardoor zijn half lange haar even meebewoog met zijn beweging. Haar woorden, ze waren zo gelijk aan die van Rosemay. Kort schudde hij zijn hoofd en staarde even naar de grond, maar al gauw keek hij haar weer aan. 'Ik ben Gabriël Davis. Zeg maar Gabriël.' Zei hij vriendelijk tegen haar. De jongen stak zijn handen in zijn zakken en zette zich dan tegen de muur en keek haar vriendelijk aan.
'Misschien een rare vraag. Maar wat voor een man is uw vader?' Vroeg hij aan haar en kruiste zijn armen dan weer over elkaar en glimlachte even. Problemen zou hij hiet mee krijgen, dat was zeker voor hem. Tuurlijk had hij het er voor over.

Bijna direct nadat ze zichzelf had voorgesteld, kreeg ze antwoord. Met een knikje in zijn richting maakte ze duidelijk dat ze dat zou doen. Weer een moment van stilte. 'Misschien een rare vraag. Maar wat voor een man is uw vader?' hoorde ze hem vragen. Stilte. Ze dacht na. TSja, wat voor een man...? Goede vraag. 'Mijn vader.. Hij is afstandelijk. Als een man. Ik weet het niet uit te leggen..' weer een moment stilte, 'Hij bemoeid zich in ieder geval niet veel met zijn kind.' eindigde ze haar uitleg ten slotte. Hoe moest ze het anders bewoorden? Zo was het gewoon. Hij was vaak weg waardoor ze hem niet vaak zag. Ze zuchtte, waarna ze haar gezicht weer in de zon stak. Haar ogen gesloten.

Toen hij haar antwoord hoorde staarde hij bedenkelijk voor zich uit. Dit was anders, bij Rosemay was het geweest dat haar vader alles regelde omdat haar moeder ten sterven was gekomen. Maar bij deze vrouw, was het zo anders. Hoewel hij de gelijkenis in woorden tussen haar en Rosemay heel synoniem waren aan elkaar, leken ze in de verste verte niet op elkaar. Kort keek hij haar aan en hoorde dan zijn moeder even wat roepen naar hem. Over een halfuurtje waren ze weg. En dan stond ze er opeens zijn moeder. Kort keek ze naar de dame en meteen wandelde hij naar haar toe en nam haar even apart. 'Moeder, ik wil je om een gunst vragen. Felicity word achtervolgd, zou ze enkele dagen bij ons mogen blijven. Ze zal ons niet tot last zijn, en al haar actie's daar zal ik verantwoordelijk voor zijn.' Zei hij kalm tegen haar. Kort keek zijn moeder naar het meisje en dan naar hem. 'Jongeman, je weet dat ik er niet tegen kan dat je me met zo'n blik aanstaart. Maar ze is welkom bij ons. Ik zal het even aan vader vertellen.' Zei ze. Zijn moeder liep weer weg, een rare vrouw. Antwoord geven zonder gelijk vragen te stellen. Maar dat was het gene dat hij leuk vond aan haar. Maar ze stond er voor hem en zijn vader, dat was het mooiste eraan.

Felicity keek Gabriel aan. Aan zijn gezicht zag ze dat hij in gedachten was. Een lok haar viel voor haar gezicht, meteen veegde ze het achter haar oor. Een vrouw riep. Waarschijnlijk naar hem. Meteen draaide ze haar hoofd in die richting. Niet veel later stond er een vrouw. Hij liep naar haar toe, praatte met haar. Ze ving een alleen een paar gespreksflarden op.
'Felicity, achtervolgd, blijven.'
Om niet nieuwsgierig over te komen, wat ze wel was, keek ze naar de boom die naast het bankje stond. Een paar vogels zaten op een tak en floten om de beurten een riedeltje. De vrouw was weer weggelopen. Gabriel keek haar kant op. Zij de zijne.

Rustig keek hij Felicity aan en rekte zich dan even uit. 'Je bent welkom bij ons. Zo lang je je maar gedraagt.' Zei hij tegen haar en kruiste zijn armen even en keek haar even aan. Het was dom van ouders om hun dochter te laten trouwen tegen hun zin in, met een man die ze amper kende. Maar het ging om het geld dat die man had. Dat zag je meteen als je naar de hertog keek die Rosemay huwde, het verschil tussen het bezit van geld tussen die man en Gabriël was zo groot. Maar die ene dag toen Rose bij hem was geweest, de hartstocht die duidelijk voelbaar was bij beide was zo groot. En nu, nu was alles gewoon weg. Dat was het leven zeker. Dingen komen en dingen gaan, hoe zeer je ook wilt van niet.

Felicity glimlachte dankbaar naar Gabriel. 'Bedankt..' zei ze zacht. Meer wist ze eigenlijk niet te zeggen. Waarom had ze zoveel geluk? Waar had ze dat aan verdiend? Ze snapte het niet. Ze liet het maar zo en nam het leven zoals het kwam. Met een paar passen stond ze voor hem. 'Bedankt.' zei ze nog eens, nu iets harder. De glimlach stond nog op haar gezicht.

[Sorry, echt even mijn inspiratie kwijt..]

Gabriel keek haar even aan en grijnsde eventjes. Hij keek even naar de lucht en rekte zich weer uit. 'Geen dank, geloof me ik zou het zelf leuk vinden als je bij ons even blijft logeren.' Zei hij tegen haar en kruiste zijn armen even. Rustig keek hij haar aan en glimlachte zachtjes. 'We gaan zometeen vertrekken ik weet niet juist wanneer maar we kunnen denk ik beter naar binnen gaan.' Zei hij vriendelijk tegen haar. De jongen bood zijn arm aan en wachte rustig af tot ze bij hem inhaakte zodat ze zich bij zijn ouders konden voegen. Kort hoorde hij weer wat gegibber en grijnsde even, weer zijn vader.

[Sorry, was een weekje op vakantie]

Ze luisterde naar zijn woorden. De glimlach op haar gezicht werd breder bij het horen van zijn antwoord. Even sloot ze haar ogen, maar opende die direct weer. 'We gaan zometeen vertrekken ik weet niet juist wanneer maar we kunnen denk ik beter naar binnen gaan.' Felicity knikte. Een zacht briesje streek langs haar huid. Haar blik gleed naar zijn arm, die hij uitnodigend uitstak. Even deed ze niets, maar daarna haakte ze de hare er in en liep ze met hem mee naar binnnen. Meteen sloeg ze haar blik naar de grond, toen ze zag hoe vele mensen haar nieuwsgierig aankeken. Ze begreep het wel. Wat moest zo'n welgestelde dame in een cafe? Niets toch? En dan nog wel met een ridder. Ze vermande zich en keek dapper weer omhoog, negeerde de blikken, die een voor een weer verdwenen.

Rustig wandelde hij en Lady Felicity weer naar binnen. En net toen ze binnen waren keek zijn vader recht in zijn ogen en knikte kalm naar hem. Tuurlijk zag hij iedereen kijken maar hij bekeek ze allemaal even vies en door Felicity zelf richte ze hun blikken weer op iets anders. Hij wandelde naar een koppel stoelen dat nog niet bezet was en schoof haar stoel naar achter. Dan wandelde hij om de tafel heen en nam zelf ook plaats op de stoel. Meteen stond de jonge heer Caspian daar dan. 'Caspian, Felicity , Felicity dit is Caspian zoon van Thomas en Elizabeth.' Zei hij tegen haar. De kleine jongen maakte een buiging naar de dame toe en keek kort naar Gabriël die hij een tik tegen zijn hoofd verkocht. Kort keek hij de jongen die weg rende aan en schudde met een glimlach zijn hoofd. 'Als die knul je lastig valt kom het dan even zeggen wil je, dan stel ik zijn rijlessen nog wel even uit.' Zei hij tegen haar en lachte eventjes.