Wandeling door de kasteeltuin

Haar blonde haar zat opgestoken. Zoals altijd. De parels om haar hals schitterden in de zon. Het was een warme dag vandaag. Met haar waaier wapperde ze een beetje om zichzelf koelte toe te wuiven. Vlak achter haar liep een man. Albert. Haar persoonlijke butler. Felicity's vader wilde perse dat hij bij haar bleef. Sinds het incident is hij een stuk voorzichtiger geworden. Een zucht verliet haar keel. Lady Felicity Ismay du Quesne. Ze haatte die naam. Veel liever was ze een gewone burger. Dan was alles niet zo moeilijk. Haar ouders hadden besloten dat ze nu eindelijk toch wel eens oud genoeg was om te trouwen. Net hebben ze daar over gesproken. Maar Felicity wilde er nog over nadenken. Daarom liep ze hier. In de kasteeltuin. Haar vader had meteen Albert achter haar aan gestuurd. Ineens stond ze stil. Ze draaide zich om naar Albert en boog zich naar hem toe. 'Wil je alsjeblieft een beetje meer afstand houden, Albert?' vroeg ze beleefd. De man knikte en deed een stap naar achter. De jonge vrouw rolde even met haar ogen en draaide zich weer om. Zo onopvallend mogelijk probeerde ze haar korset een stukje op te schuiven. Het ding zat afschuwelijk. Maar volgens haar moeder moest ze het dragen, ze mocht op geen moment er op betrapt worden dat ze er slonzig uitzag. Maar als het aan Felicity lag, had ze het ding al honderd keer uit gedaan. Een stuk verderop was een boom. Daaronder stond een bankje. Met een zucht liet ze zich er op zakken en sloot haar ogen even. Toen ze deze weer opende, zag ze iemand voor zich staan...