Perfecte wandeling

Carlos liep over een padje in het park. Een koel briesje waaide door zijn haren. Hij liep met een redelijk tempo tot hij een bankje zag. Hier liet hij zich opvallen. Hij dacht na over de afgelopen weken, waar hij was terug gegaan naar Valencia. Zijn broer was namelijk ernstig ziek geworden. Zo erg dat zelfs de dokter niks kon doen, en god bleek daarna ook al niks te kunnen doen voor zijn broertje Pedro. Pedro stierf erg langzaam, dat wensde je hem niet toe. Hoewel het wel fijn was dat de familie afscheid van hem kon nemen. Teslotte was het altijd moeilijker het verlies van iemand te acepteren zonder hem nog één keer te hebben gezien om gedag te zeggen. Hij wist alleen niet of het egoïstisch was of voor beidde beter. Hijzelf zou nogwel afscheid hebben willen nemen van iedereen wanneer hij zou sterven. Dat zou het beste zijn voor iedereen dacht hij. Hoewel, misschien waren er wel mensen die er anders over dachten...

Twee vogels lande voor Carlos zijn bankje. Ze begonnen te vechten om wat korrels die er lagen. Misschien brood? Dat kon Carlos moeilijk zien, maar kennelijk wilde de vogels maar al te graag de kruimels. Opeens vlogen de vogels weg, ze gingen zitten op een dichtbijzijnde tak. Iemand kwam er namelijk aanlopen. Vogels hadden dan vaak de reactie om eerst weggtevliegen om daarna weer terug te komen als de kust veilig was...