Terug gekeerd

Gabriël reed op de zwarte hengst waarmee hij vertrokken was naar de oorlog weer terug de stad in. De jongen had enkele wonden opgelopen maar geen ernstige, en hij leefde nog dus hij was zijn belofte aan zijn ouders nagekomen. Ditmaal waren er nog ridders bij. Ze hadden de vijand verslagen en elke levende ridder keerde terug. Weer een slag die ze gewonnen hadden en weer zouden de verhalen de ronde doen. Een jongen die naast hem reed was de gehele oorlog aan zijn zijde blijven staan en daar was hij dankbaar voor. 'Arthur men beste, ga naar je vrouw, ze zal je weer willen zien.' Zei hij tegen hem en dan hield hij halt. Hij had de leiding gekregen over de ridders die mee naar huis gingen en dit zou voor altijd zo blijven, ook in de komende oorlogen zou hij hen moeten leiden. Gabriël hield halt en trok aan de linkerteugel van het paard waardoor die ook omdraaide. 'Mannen, jullie hebben goed gevochten. Luister nu. Ga naar huis, naar jullie kinderen, vrouwen of ouders. Ze hebben jullie lang genoeg moeten missen. Wij hebben deze laatste weken geschiedenis geschreven en dat neemt niemand ons af.' Riep hij naar hen toe en knikte dan ook even. Iedereen keek jonge blonde man aan en ze knikte naar hem en dan reden ze er ook van door. Er was nog een iemand bij hem. Arthur. 'Mijn heer, wat gaat u nu doen?' Gabriël keek hem even aan. 'Ik ga zoeken naar de vrouw waar ik van hou, zij en ik moeten praten. En ook ga ik nog naar mijn familie. Arthur, ga naar je vrouw en bemin ze zoals je dit nog nooit gedaan hebt.'

'Vader zei inderdaad dat ik eens moest gaan nadenken over de bruiloft. Het gaat groots worden. Alleen ik zie er tegenop om alles te plannen. Dat is een hoop werk. Enfin, dat doe ik later op de dag wel, we zijn hier nu eenmaal om plezier te maken.' Rosemay glimlachte naar de gezelschapsdame die naast haar liep. Grace knikte instemmend op het deel over plezier maken. De zon scheen wat te fel naar Rosemay haar smaak en ze gebaarde naar de man achter haar dat de parasol boven haar hoofd gehouden moest worden. Een getinte huid krijgen was één van haar nachtmerries. En vader had aangegeven dat ze al zo vaak mogelijk thuis zou moeten zitten, ver van de ramen af. De gordijnen in haar slaapkamer waren de ganse dag dicht.
'Deze jurk staat U beeldig, madame,' zei Grace, waarop Rosemay bedankte. Ze keek naar de oudroze mouwtjes die tot aan haar ellebogen kwamen, druk versierd met wit kant. Het leek nu ze steeds dichter bij de geplande trouwerij kwamen, ze steeds mooiere jurken kreeg aangetrokken.
Even verstarde haar gezicht toen ze een groep ridders zag in de verte. Dat was ook zo, dit was de dag waarop de strijders terug zouden komen. Hoopvol zochten haar ogen de mannen af naar Gabriël. Hij was toch niet omgekomen.. Ze slikte. Het had haar moeite gekost om hem uit haar hoofd te zetten, en het was niet zo dat alles nu terug kwam. Maar toch was ze bang dat hem iets ernstigs was overkomen. Een grote hoeveelheid ridders vertrokken van de plek, maar ze zag er nog twee staan. Misschien konden zij haar iets vertellen over Gabriël. Ze versnelde haar pas.

Gabriël keek naar Arthur en keek hem even aan. 'Mijn heer, mijn vrouw kan nog even wachten. Ik wil u bedanken. U heeft op mij gelet tijdens de strijd, u heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog leef. Ik sta bij u in het krijt.' Gabriël fronste even en begon dan te lachen. 'Arthur mijn jongen, ik vervulde alleen maar mijn plicht als ridder. Maar toch graag gedaan, en je bent een goed strijder. Ook jij zal herinnert worden door iedereen als een man die streed voor zijn vaderland.' Hij plaatste zijn hand op de schouder van Arthur en knikte kalm naar hem. 'Ga nu naar je vrouw, we spreken elkaar later.' Zei hij kalm tegen hem. Arthur keek hem aan en knikte kalm dan klom hij op zijn paard en zag opeens een vrouw op hen afkomen. 'Heer Gabriël, u krijgt bezoek!' Riep de jongen naar hem en wees dan ook richting de dame die kwam aan rennen. Dan ging hij er vandoor, richting zijn huis.
Toen hij de woorden van Arthur hoorde keek hij op en fronste even. Hij zag de jongen nog net wijzen naar iemand die vanachter hem op hem afkwam lopen. Meteen draaide hij zich om en zag Rosemay lopen naar hem. Ze was er dus nog, was ze dan nog niet getrouwd met die hertog? Dat maakte niets uit nu. Kort stokte zijn adem, maar hij bleef staan. Niet echt wetend hoe te reageren of wat dan ook. Hij staarde naar zijn harnas en zuchte even. Dit was zoals bij hun eerste ontmoeting bij het meer, hij kwam terug van de strijd in hetzelfde harnas alleen minder opgepoetst als nu. Ditmaal glansde zijn hele harnas in het schijnsel van de zon. Rustig keek hij weer op en wandelde dan ook maar richting Rosemay.

Rosemay bleef stil staan. 'Weet U misschien iets over heer Gabriël Davis?' riep ze naar de man in harnas. Haar gezelschapsdame hobbelde achter haar aan, en de man met de parasol slaakte een zucht omdat hij nu ook moest gaan rennen. Toen hij bij de jonge hertogin was hield hij de parasol weer boven haar hoofd. Nu hoefde Rosemay haar ogen niet meer dicht te knijpen door de zon, en langzaam zag ze wie er werkelijk voor haar stond. 'Gabriël..?' zei ze zachtjes. Er kwam een glimlach op haar gezicht. 'U heeft het gehaald!' Ze keek hem vrolijk aan. Het was voor haar alsof een goede vriend was teruggekeerd, geen minnaar. Dat was verleden tijd. Alhoewel ze dat had moeten leren, vond ze het zelf ook een verkeerde keuze. Ze wist dat van haar geacht werd een lord te trouwen, en dat zou ze doen. 'Heer, U bent toch niet ernstig toegetakeld?' vroeg ze wat bezorgd. Ze kon niet duidelijk zien of hij iets gebroken had en dergelijke.

'Weet U misschien iets over heer Gabriël Davis?' Kort fronste de man en keek haar even aan. Hij besloot maar even te wachten met antwoorden tot ook de andere twee bij haar waren. Kort keek hij naar de gezelschapsdame die samen bij haar stond, de jongen maakte een korte buiging voor beide vrouwen en dan kwam er een heer aan, met een parasol wel is waar. Dat was raar, bij zijn weten had Rosemay altijd van de zon gehouden. Ach ja, dingen veranderde blijkbaar snel. 'Gabriël..?' Hoorde hij haar zacht zeggen en meteen begon hij te glimlachen. 'U heeft het gehaald!' 'Ik kan mijn familie en een goede vriendin toch niet alleen laten vrouwe.' Zei hij tegen haar. Rosemay leek gelukkiger als de laatste keer dat hij haar had gezien, zou ze dan werkelijk gelukkig zijn geworden met de hertog, of was dit gewoon maar schijn? 'Heer, U bent toch niet ernstig toegetakeld?' Gabriël kreeg het van die heer, maar ja sommige mensen spraken iedereen daar nu zo mee aan. 'Vrouwe, noem me gewoon Gabriël alsjeblieft. Ik heb enkele steekwonden opgelopen, maar niets heel ergs.' Maar nu loog hij tegen haar. De eerste dag dat hij daar was werd hij meteen neergestoken juist naast zijn hart, doordat het zwaard van zijn belager was afgeketst op het medallion dat hij van zijn vader had. Aleen hoefde zij dit niet te weten, eveneens als zijn ouders.

'Wel, dat doet me deugd, Gabriël,' zei Rosemay opgelucht. Ze glimlachte naar hem. 'U heeft zeker veel rust nodig na zo een strijd?' vroeg ze. Het bleef even stil, omdat ze eigenlijk niet wist wat te zeggen. Op de één of andere manier voelde het anders, maar ze wist zeker dat het niet kwam door het voorval van voor de strijd. Hij was veranderd, lichtelijk, en zij ook. Alleen zij was bijna een ander mens.
De gezelschapsdame tikte haar op haar schouder. 'Madame, U zou al thuis moeten zijn. Hertog Scottby verwacht U voor de thee,' zei ze wat nerveus.
'Dat is waar ook. Vader wacht op me...' Ze keek Gabriël aan. 'Als U niet net terug was van een strijd, had ik U uitgenodigd. Wel, zorg ervoor dat U goed slaapt, dan zult U snel opgeknapt zijn. Dag Gabriël.' Ze gaf hem voorzichtig een kus op de wang en draaide zich om. Rustig liep ze weg met de gezelschapsdame en de man die nog steeds probeerde de parasol boven Rosemay te houden.

Gabriel keek haar kalm aan. Ze waren veranderd, zijn gevoelens waren er nog maar ze waren heel diep weg gestopt. Ook was de glans die in het begin in zijn ogen stond verdwenen, maar dat had met wat andere zaken te maken. Kort keek hij naar de dame die Rosemay op de schouder tikte en vertelde dat haar vader haar nog verwachte. 'Dat is waar ook. Vader wacht op me...' Tot zo ver het weerzien dan maar. Gabriël keek haar aan, zoveel was ze niet veranderd,alleen haar hart behoorde aan een andere man toe. Ach ja. 'Als U niet net terug was van een strijd, had ik U uitgenodigd. Wel, zorg ervoor dat U goed slaapt, dan zult U snel opgeknapt zijn. Dag Gabriël.' Gabriël knikte naar haar. 'Doe de groete aan je familie Rosemay en vertel je vader dat zijn mannen hun best hebben gedaan.' Riep hij haar nog na. Dan rende hij naar zijn paard en stapte in het zadel, kort keek hij de dame nog na en gallopeerde dan dezelfde richting uit. Hij moest ook naar zijn huis, en dat was niet echt al te ver van Rosemay's huis.